Οι Αλλιώτικες Προτάσεις του Δημήτρη Γκαγκαλίδη, μας πήραν από το χέρι για την καθιερωμένη, πλέον πρωινή βόλτα της Παρασκευής, μέσα από τη συχνότητα του Δημοτικού Ραδιοφώνου… Και καθώς η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου πλησιάζει, πήγαμε να συναντήσουμε έναν μεγάλο έρωτα, που στέκει όρθιος και δυνατός παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στα τριάντα χρόνια ύπαρξής του, αποδεικνύοντας ότι οι γερές ρίζες, η φροντίδα και η επιμονή αποτελούν τους βασικούς όρους για να κάνει μια αγάπη να κρατήσει για πάντα…

Δύο σημεία, είπε, ο Δημήτρης Γκαγκαλίδης, θα μπορούσαν να συνδυαστούν, με τη γιορτή των ερωτευμένων. Το πρώτο, η λεγόμενη σπηλιά του Έρωτα, η οποία βρίσκεται στο Μονοπάτι της Ζωής, ένας περίπατος που όμως, όπως είπε, θα γίνει εν ευθέτω χρόνω , όπου θα περιδιαβούμε με μεγαλύτερη ενδελέχεια στο Μονοπάτι…

Αναμένοντας με ανυπομονησία αυτήν την εκδρομή, ο Δημήτρης Γκαγκαλίδης μας οδηγεί, «περπατώντας» στην κεντρική πλατεία και στο πεζοδρόμιο μπροστά από το Επιμελητήριο Ξάνθης… Εκεί, λοιπόν θα δούμε έναν πλάτανο… Ένα δέντρο με ιστορία.

Την ιστορία μας την μεταφέρει ο «οδηγός» μας όπως την άκουσε από τον ίδιο τον πρωταγωνιστή, τον κ. Μάριο Κουτσουρίδη, «την εμβληματική μορφή της περιοχής μας»…

Το 1991 πριν από 30 χρόνια ο Μάριος φυτεύει με τα χέρια του μπροστά στο κατάστημά του έναν πλάτανο, την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Κι έτσι, συμβολικά, αυτό ο πλάτανος γίνεται το δέντρο της Αγάπης, που δεν είναι άλλη από την αγάπη για την πόλη, μια σχέση που πέρασε πολλά προβλήματα, άντεξε δυσκολίες και ξεπέρασε κρίσιμες, για τη συνέχειά του, στιγμές, ώστε να υπάρχει μέχρι σήμερα…

Με το που φυτεύτηκε μπήκε στο… μάτι του κυκλώνα. Κάποιοι που δραστηριοποιούνταν επιχειρηματικά στην περιοχή ζήτησαν να καταστραφεί άμεσα, καθώς όπως έλεγαν θα κλείνει τη βιτρίνα των καταστημάτων τους. Ο Μάριος Κουτσουρίδης με μεγάλη υπομονή προσπάθησε να τους αλλάξει γνώμη και τα κατάφερε…

Αργότερα, όταν ξεκίνησε η επιχείρηση ανάπλασης της κεντρικής πλατείας, το δέντρο της αγάπης μπήκε και πάλι στο στόχαστρο, καθώς τεχνικές μελέτες και γενικότερος σχεδιασμός δεν… το συμπεριλάμβαναν -μάλιστα «ενοχλούσε», αποτελούσε εμπόδιο στην ανάπλαση…

Ευτυχώς ο κύριος Μάριος ήταν αποφασισμένος να «πολεμήσει» για τον πλάτανο. Χρειάστηκε, βέβαια να δοθούν μάχες σε τοπικό, αλλά και σε κεντρικό επίπεδο για να φτάσει στην επίτευξη του στόχου: τη διάσωσή του…

Όμως, τα προβλήματα δε σταμάτησαν εδώ. Ένα πρωινό, καθώς πήγε να ανοίξει το κατάστημά του είδε ότι το δέντρο μας είχε πολλαπλές μαχαιριές στον κορμό του, με αποτέλεσμα να τρέχουν οι χυμοί του, λες και αιμορραγούσε… Ο πλάτανος τώρα κινδύνευε πραγματικά…

Με τη βοήθεια ενός γεωπόνου, περιποιήθηκε για ένα δίμηνο τις πληγές του. Πήρε χώμα με γρασίδι τα έφτιαχνε μια λάσπη και έβαζε στις μαχαιριές, περνούσε από πάνω μια λινάτσα και φάσκιωνε τον κορμό κι ύστερα πότιζε καθημερινά το δέντρο…

Με τη φροντίδα και την αγάπη του Μάριου, ο πλάτανος «σηκώθηκε» και πάλι, κι όπως διηγήθηκε ο ευγενικός επιχειρηματίας της πόλης μας, ίσως, τα δάκρυα χαράς και ανακούφισης που έριξε -όταν το δεντράκι μας ανάλαβε- να ήταν ευεργετικά για τις ρίζες του καθώς αναπτύχθηκε ακόμα περισσότερο.

Ίσως να ήταν ο τρόπος του να πει «ευχαριστώ» στον πιστό του σύντροφο, στον «πατέρα»…

Κι έτσι συνεχίζει το «δέντρο της αγάπης» να ρίχνει τον ίσκιο του στο κέντρο της πόλης και τον προσφέρει απλόχερα στους θαμώνες των παρακείμενων καταστημάτων το καλοκαίρι, και στέκεται όλον τον χρόνο, ως σύμβολο αγάπης και γιατί όχι, και ως σημείο αναφοράς για τους ερωτευμένους, μικρούς και μεγαλύτερους της πόλης μας.

Σίγουρα, όμως, στέκει εκεί… και ως δημιούργημα αγάπης…

Η δεύτερη ιστορία του Δημήτρη Γκαγκαλίδη, έχει και πάλι «πρωταγωνιστή» τον Μάριο Κουτσουρίδη, καθώς εκείνος υπήρξε, αν όχι ο πρώτος, ένας από τους πρώτους που «έφεραν» στην Ξάνθη την… καφετέρια. Η «Ξάνθια», στο πρώτο όροφο του κτιρίου του Επιμελητηρίου, δημιουργήθηκε με αγάπη και αποτέλεσε στέκι για ερωτευμένους και μη…

Ήταν στα μέσα της δεκαετίας του 70, όταν οι διακοπές στη Ρόδο, αποκάλυψαν στον κ. Μάριο τη «σύγχρονη» τάση, καθώς ένας φίλος τον κάλεσε να πιουν καφέ σε μία καφετέρια. Στην Ξάνθη, μέχρι τότε υπήρχαν τα καφενεία και τα αναψυκτήρια…

Όταν δέχτηκε την πρόσκληση, είδε, όπως διηγείται ότι η καφετέρια είχε ένα πολύ ωραίο εσωτερικό περιβάλλον, όπου σε σαλονάκια, μέσα στο χώρο έπιναν οι πελάτες τον καφέ τους -έναν «άλλον» καφέ… τον νες καφέ, που τον πίνουν σε ποτήρι με μια αργυρή βάση με χερούλι… Είτε ζεστό είτε κρύο…

Κάπως έτσι δημιούργησε στην Ξάνθη, μια από τις πρώτες καφετέριες της πόλης, την Ξάνθια… Άλλωστε, όπως έλεγε, το Πανεπιστήμιο άνοιγε τις πύλες του εκείνον τον καιρό, οι φοιτητές από όλη τη χώρα και κυρίως από τις μεγάλες πόλεις θα έρχονταν να σπουδάσουν εδώ και μια καφετέρια, όπως επιβάλλουν οι καιροί, θα ήταν μια ωραία υποδοχή, για τους νέους, που θα έρχονταν να ζήσουν στην Ξάνθη, για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, τουλάχιστον…

*Την επόμενη εβδομάδα, ο Δημήτρης Γκαγκαλίδης μας σεργιανάει στα μικρά παρεκκλήσια της Παλιάς Ξάνθης

Ακούστε τον Δ. Γκαγκαλίδη.