Έρχεται η «Μήδεια» με άγριες διαθέσεις. Εμ, γι’ αυτό την είπαν έτσι… Αλλιώς θα τη φώναζαν… Βαγγέλη και θα της ζητούσαν να κλείνει την πόρτα…

Αυτή πάντως που πάει να κλείσει, είναι η πόρτα της χώρας. Γιατί κάπου τώρα θα ήταν η ώρα που η Ελλάδα, θα άφηνε πίσω της τη δύσκολη μνημονιακή περίοδο, που προκάλεσε την τεράστια κοινωνική κρίση, ανέδειξε την πολιτική και κοινωνική πόλωση, έφερε τον καθένας μας στα όριά του, καλώντας μας, μάλιστα να τα ξεπεράσουμε.

Όμως, αντί γι’ αυτό, η χώρα μας βρίσκεται σε έναν «συνδυασμό κρίσεων». Δηλαδή και δε βγήκαμε από την οικονομική και απλώνεται μπροστά μας, σχεδόν αυθάδικα και αυτή η νέα, η υγειονομική.

Που είναι και κρίση παγκόσμια και πώς θα μπορούσαμε να λείπουμε, εμείς… Αν το καλοσκεφτείς, αυτή η χώρα, πάντα στις… γενικές κρίσεις, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, δηλώνει παρούσα. Είτε βάζοντας πλάτη είτε πληρώνοντας σπασμένα ή… μαζεύοντάς τα…

Και το κάνει, με «δόξα και τιμή»… Περιμένοντας, βέβαια να συμμετάσχει και στα επινίκια… Αλλά για το… πάρτι, όλο και χάνεται η πρόσκληση...

Ωστόσο, σήμερα η προοπτική μιας πραγματικής ανόρθωσης, μιας «νέας αρχής», μετά τα χρόνια «στον γύψο», μοιάζει περισσότερο με μια ειρωνική ματιά, που μας ρίχνει ο χρόνος, παρά με μια ιστορική δυναμική…

Χάθηκε, σου λέει, η ευκαιρία, κοιτώντας σε, μάλλον με λύπη που αποτελεί μια ακόμη άχαρη απόληξη, που πάντα σέρνει το «λάθος τάιμινγκ». Γιατί ποιος θέλει να τον λυπούνται, κυρίως, όταν τα νεύρα του, εξαιτίας της διάχυτης αίσθησης της αδικίας που βιώνει, είναι πάνω από το κεφάλι του και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι αφενός να… κατεβούν, αφετέρου να του δοθούν ρεαλιστικές απαντήσεις και, γιατί όχι, και λύσεις…

Αλλά, αυτές δείχνουν ανέτοιμες, προς το παρόν… Το οικείο «χάθηκε το τρένο για την Ελλάδα» αποκτά ένα σύγχρονο νόημα, με τις όποιες διαστάσεις του να… αγναντεύουν το μέλλον, με σκυθρωπό βλέμμα.

Είναι που η περασμένη δεκαετία «αντηχεί» ακόμα μέσα μας. Οι άνεργοι της οικονομικής, παραμένουν άνεργοι και στην υγειονομική κρίση, αφού, πολλοί έχουν ήδη… κατεβεί από κείνο το τρένο που λέγαμε και όσοι αναμένουν την… ανταπόκριση με τον συρμό, «απασχόληση», αναγνωρίζουν, με σχετική ακρίβεια, τη θέση τους, στην σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.

Αλλά και όσοι έμειναν με τα σημειώματα των αυτοχείρων τους στο χέρι, ζωντανοί μάρτυρες ενός τέλους ή ακόμα κι ενός σκοπού, που δεν είχε τύχη, συνεχίζουν να περιγράφουν, ανάμεσά μας, ιστορίες ανερμάτιστου φόβου και ομολογημένης παραίτησης.

Κι ύστερα, τα εκατοντάδες χιλιάδες «υπέροχα νέα μυαλά» που καλλιεργήθηκαν κόντρα στον πενιχρό κρατικό προϋπολογισμό πριν παραδώσουν τα όπλα και ακολουθήσουν τον δρόμο της μετανάστευσης, τον δρόμο της «ανθοφορίας» τους…

Ήταν εκείνη η «στροφή του χρόνου» όπου η παγκόσμια κοινή γνώμη ξεχνούσε ακόμα και το φρέσκο, σχετικά, «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες», καταβαραθρώνοντάς τους, ίσως και με μια κάποια ευχαρίστηση, από το ιστορικό τους βάθρο.

Και μετά, εγένετο… κορωναϊός. Η εμπειρία με την πανδημία είναι πολλαπλώς τραυματική -σαν κι αυτή με την τρόικα- αλλά με την ξεκάθαρη επισήμανση πως η ζωή στέκεται πλέον, απροκάλυπτα ανυπεράσπιστη, τρωτή κι ανήμπορη…

Το κόστος σε ανθρώπινες ζωές, μεγάλο και ανυπέρβλητο…

Αλλά και το κόστος που οι Έλληνες από το… πρώτο κύμα, αυτό, της οικονομικής κρίσης, κατέβαλαν σε ελευθερίες και πρακτικές, συνεχίζεται με αμείωτη ένταση και κυρίως, με περισσότερες απώλειες…

Οι πόροι δεν έρχονται από τον ουρανό, επαναλαμβάνει συχνά-πυκνά ο κ. Σκυλακάκης, καλύπτοντας, ως οφείλει, τα πολιτικά του νώτα. Όχι δεν έρχονται… Μια άλλη, ιδιότυπη «Ούντρα» μπαίνει στην ιστορική κατάταξη των… «Φίλων του Ανθρώπου». Λέγεται ΕΣΠΑ και Ταμείο Ανάκαμψης και κρατά «κατάστιχα», όπως κάθε πατενταρισμένη μηχανή άξιων κλειδοκρατόρων, την ώρα, που εμείς -απόλυτα ευγνώμονες- ρίχνουμε πού και πού κρυφές ματιές στον… «λογαριασμό»… ένεκα της εμπειρίας…

Προς το παρόν, εκείνος δίνει μερικά… παραστατικά παραδείγματα, που περνούν μέσα από εργασιακά νομοσχέδια και συνταξιοδοτικά προγράμματα, αλλά και από σημειώσεις «προλόγων», μιας προσεχούς νέας ηθογραφίας. «Σημειώσεις», για τις οποίες, μοιραίοι και ανύποπτοι, συμβάλαμε με την… έμπνευσή μας.

Αλλά, σε μια περίοδο, που η ζωή ανακόπτεται, με γνώριμο, όσο και τραχύ τρόπο, οι φωνές, θα ξαναβρίσκουν το τέμπο τους. Μπορεί οι άδειες κατσαρόλες στα Προπύλαια να έχουν σιγήσει για πάντα, όμως είναι γνωστό πως εκείνη η οργή, ένας θυμός ανάκατος με μια ελπίδα που δεν «πέφτει» πριν, τουλάχιστον, αγωνιστεί, πάντα βρίσκει δρόμο να περάσει^. ακόμα κι όταν (ή επειδή) έχει λάβει, προ πολλού, τον χαρακτηρισμό: «αδιέξοδος».

Κι οι Σύβιλλες θα ηχούν τις «προφητείες» τους, για όσους τις ακούν και τις εμπιστεύονται…

Θα δίνουν τον ρυθμό αυτής της νέας τάξης, της νέας ζωής, που ίσως να συνεχίσει να… φασκιώνεται, να φοβάται, να θυμώνει με τις ήττες της, να συντηρεί τις «εφεδρείες» της.

Όμως, αφού η ζωή βρίσκει τον τρόπο, τότε και οι άνθρωποι, μπορούν να κάνουν το ίδιο…

Άλλωστε… είναι γνωστό τοις πάσι, πως… «Ναι, ο Παράδεισος δεν ήταν νοσταλγία. Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή. Ήταν ένα δικαίωμα»…