Η 1^η Μαρτίου είναι μακριά. Πολύ πιο μακριά, απ’ ό,τι το ημερολόγιο φυλλομετράει…

Είναι που η άνοιξη, δείχνει να μη βιάζεται. Κι ας άνθισαν οι… πρέσβειρές της, οι μυγδαλιές…. Που ρισκάρουν κάθε χρόνο να στραπατσαριστούν από τρελούς αγέρηδες, στριφνούς χιονιάδες, αμείλικτους βαθμούς Κελσίου. Που δεν το βάζουν κάτω και επιμένουνε με βιάση, ξανά και ξανά. Όχι, σαν αδιόρθωτοι μαθητές, μα, σα θεματοφύλακες της προσδοκίας και της πίστης…

Το ραντεβού μας με τη… «ζωή μας πίσω», πρέπει να περιμένει… Γιατί, τα επιδημιολογικά στοιχεία δίνουν μια βαριά -χειμωνιάτικη- εικόνα… Τα μαθηματικά μοντέλα των ειδικών αποφαίνονται πως τις επόμενες ημέρες θα παρατηρηθεί αύξηση των διαγνώσεων και άρα, τα κρούσματα, την τελευταία εβδομάδα του λοκντάουν στην Αττική, θα πάρουν την ανηφόρα…

Ταυτόχρονα, περιοχές ανά την επικράτεια, αλλάζουν κι αυτές χρώμα… Οι τοπικοί αποκλεισμοί αυξάνονται. Και μαζί τους, μειώνεται και το σθένος… Οι κοινωνίες οπισθοχωρούν και πάλι. Και η οικονομική, εκπαιδευτική αλλά και ό,τι απόμεινε από  «μια κάποια κοινωνικότητα», παίρνουν τον δρόμο της εσωστρέφειας…

Βασικός υπαίτιος, των «ανακατατάξεων» είναι οι μεταλλάξεις, που παρά τις προσπάθειες (αν και κάποιος θα πρέπει να δώσει εξηγήσεις προς αυτήν την κατεύθυνση) έχουν καταφέρει να εισχωρήσουν ευρέως στη χώρα μας…

Όμως, τι πραγματικά μπορεί να κάνει μια συντεταγμένη πολιτεία για να βάλει φραγμό στο… πάρτι, που όπως φαίνεται κάνουν τα «νέα» στελέχη και οι παραλλαγές τους… Γιατί τα «μεταλλαγμένα» τα συζητάμε εδώ και ενάμισι μήνα. Αλλά πέραν τούτου, ουδέν…

Ή που οι ειδικοί ξεχάστηκαν να παρακολουθούν την πορεία τους -που από επιστημονικής πλευράς, θα έχουν ένα ζωηρό ενδιαφέρον, ασυζητητί- ή που το παιχνίδι ήταν εξαρχής χαμένο, για διάφορους λόγους…

Αλλά, ας θυμηθούμε ότι τα Χριστούγεννα, υποδεχτήκαμε τους Έλληνες της Μεγάλης Βρετανίας, που επέστρεφαν στα πάτρια εδάφη, για το ιδιότυπο ρεβεγιόν του κορωναϊού μας, με μια κάποια ελαστικότητα…

Κι ύστερα, καθώς περνούσε ο καιρός, επικεντρωθήκαμε στο άνοιγμα της αγοράς και των σχολείων -και δικαιολογημένα, δηλαδή… Μόνο που εστιάσαμε στις δραστηριότητες των ανθρώπων και στείλαμε σε… περιφερειακό σημείο, αυτήν τη δραστηριότητα των μεταλλάξεων.

Σαν κάπου να αφήσαμε τυχαία το… κρατούμενο κι ύστερα δεν το συμπεριλάβαμε στην πράξη…

Κι ακολουθήσαμε την πεπατημένη της τήρησης των μέτρων, της ατομικής και συλλογικής -για να μη θυμηθούμε κι εκείνη την… πατριωτική- ευθύνης και κάναμε ταχύρρυθμα μαθήματα εφαρμογής μάσκας, γιατί προφανώς δεν ξέρουμε πώς να καλύπτουμε το πρόσωπό μας περνώντας από τα δυο αυτιά, ένα επεξεργασμένο ή μη, κομμάτι πανιού…

Στην πλειοψηφία τους, οι εικόνες με τις περασμένες κάτω από τη μύτη, το πιγούνι, ως σκουλαρίκι ή με κενά στις παρειές, μάσκες, δεν είναι ένδειξη ανικανότητας, αλλά δήλωση άρνησης ή αρνητικότητας στη συνεχιζόμενη και επιβαλλόμενη καραντίνα…

Γιατί η θρυλούμενη «καθημερινότητα», έννοια, την οποία και εισήγαγε στο λεξιλόγιο των Ελλήνων ο Κώστας Σημίτης (μεταξύ άλλων…) ούτε ξεχνιέται, ούτε είναι έτοιμη να θυσιαστεί και να αντικατασταθεί, ακόμη τουλάχιστον. Αν και η (όποια και όποτε) «επιστροφή», θα αποτελέσει, πιθανότατα, αντικείμενο πληθώρας κοινωνιολογικών και ψυχιατρικών μελετών…

Κι ύστερα είναι και η χρήση της διπλής μάσκας, ως μέσο ενισχυμένης προστασίας, που όμως δεν προωθήθηκε έγκαιρα… Μεσολάβησε, βέβαια και η «Μήδεια», αλλά, αν αυτός ο τρόπος μπορούσε να βοηθήσει σε κάποιο βαθμό, δε θα έπρεπε να έχει προκριθεί… ίσως και αμέσως μετά την εμφάνιση του κ. Τσιόδρα στη Βουλή; Αλλά, και τα γενικότερα ενισχυμένα μέτρα δε θα έπρεπε να έχουν ήδη προωθηθεί στην κοινωνία, μπας και γλιτώναμε τη Θάσο ή και άλλες περιοχές;

Θα πείτε, εδώ οκτώ χρόνια έχουν αφήσει τον ΔΕΔΔΗΕ στο… έλεος και χρειάστηκε το πατατράκ της Αττικής για να γίνει ευρέως γνωστό, αυτό που οι εργαζόμενοι ήδη από το 2016 φωνάζουν… Γιατί, η συντήρηση του δικτύου, απαιτεί (αν μη τι άλλο) προσωπικό, υλικά και τεχνογνωσία. Σε μια διαρκή και.. επαρκή διαδικασία…

Απλώς, ακολουθούμε τη γνωστή… εκπαιδευτική μέθοδο που χαρακτηρίζει το δημόσιο βίο μας, αλλά απευθύνεται μόνον στους πολίτες: «ο παθός, μαθός».... Επώδυνη, όπως πολύ καλά γνωρίζουν όσοι δοκιμάστηκαν και συνεχίζουν να δοκιμάζονται μετά και την επέλαση του χιονιά και, σε αυτό το επίπεδο όπου έχει φτάσει ο ανθρώπινος πολιτισμός, ντροπιαστική.

Όμως, ας μην ξεχνάμε πως η ΔΕΗ έχει ξεκινήσει τις διαδικασίες για την πώληση του ΔΕΔΔΗΕ, σε ποσοστό 49%. Μάλιστα, η πρώτη φάση ξεκίνησε σήμερα, με την κατάθεση των φακέλων εκδήλωσης ενδιαφέροντος… Και το τάιμινγκ… είναι λέει, ιδεώδες… Γιατί οι αδυναμίες του δικτύου στην Αττική που ανέδειξε η «Μήδεια», αποτελεί για κάποιους… την καλύτερη διαφήμιση υπέρ της ανάγκης, λέει, να εισέλθει στον διαχειριστή ένας ισχυρός επενδυτής, έτοιμος να χρηματοδοτήσει το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού του, ύψους 3,5 δισ ευρώ, που τόσο πολύ έχει ανάγκη και που το… διαλαλεί κιόλας…

Δηλαδή, αυτό που ονειρεύεται ο Χατζηδάκης είναι ότι, ένα από όλα αυτά τα ισχυρά μεγάλα funds θα προσελκύσουν, σαν σύγχρονοι μνηστήρες το… σαράβαλο και θα βάλουν τα ωραία τους λεφτά, για να κρατήσουν το μειοψηφικό πακέτο των μετοχών… και «that’s it»…

Ωραία συλλογιστική. Και με αποτελέσματα… Τα οποία, λίγο ως πολύ τα έχουμε «δει» και με τον πάλαι ποτέ Οργανισμό Τηλεπικοινωνιών Ελλάδος… και όχι μόνον.

Αλλά εμείς, προς το παρόν, θα πρέπει να ασχοληθούμε με τα… σοβαρά. Να μάθουμε ποιους τύπους μάσκας δεν πρέπει να συνδυάζουμε και πώς να μην αφήνουνε «ελεύθερα» σημεία… βορά στην εκδικητικότητα του αόρατου εχθρού… Όχι, σκέφτεστε με τι αυτιά θα κυκλοφορούμε μετά τη λήξη συναγερμού -εάν σημάνει ποτέ, αυτή… Χρυσές δουλειές για πλαστικούς χειρουργούς, αλλά και ωτορινολαρυγγολόγους…

Α, και να μην ξεχνάμε και τους ψυχιάτρους και ψυχοθεραπευτές. Αυτοί θα «κολλάνε» παντού, διά πάσα περίπτωση, συνέπεια, επίπτωση, που θα επιφέρει η τραγική αυτή στιγμή της Ανθρωπότητας, στον άνθρωπο…

Που το μόνο που τον σώζει, σ’ αυτήν την στροφή της ιστορίας, είναι να συνεχίζουν… οι αμυγδαλιές να σκάνε τα μπουμπούκια τους νωρίτερα…

Πάντα, χωρίς την απαραίτητη προετοιμασία και με την επίγνωση του ρίσκου, που αναλαμβάνουν.

Έτοιμες να θυσιάσουν και μερικά λουλούδια τους στο «παγωμένο τοπίο», που τις περιβάλλει.

Να δώσουν το χέρι στους «μνηστήρες» που δεν ξέρουν από αβρότητες και εκλεπτυσμένους τρόπους…

Αλλά, δεν πειράζει. Αφού, αυτές, ξέρουν…