Ορίστε, τώρα… Μετράμε ήδη ένα χρόνο με την πανδημία… Το «σαν σήμερα» πήρε φωτιά και άρχισαν τα επετειακά. Ο πρώτος μας μολυσμένος, η πρώτη μας γνωριμία με τον «λοιμωξιολόγο της καρδιά μας», η πρώτη μας επαφή με το… ντετόλ σε επαγγελματική βάση…

Και δεν της κάνουμε τούρτα, υποθέτω, γιατί θα μπερδευόμαστε στα κεράκια. Πόσα να βάλεις; Αφού, ο ένας χρόνος, μέτρησε για δέκα. Αφού, κι αν έκλεισε... δεν τελείωσε ακόμη. Σα να… επιβράδυνε.

Όχι, όπως το ’23, που οι Έλληνες κοιμηθήκαμε στις 16 Φεβρουαρίου και ξυπνήσαμε… την 1^η Μαρτίου. Ε, ναι, για ν’ ακολουθήσουμε το Γρηγοριανό Ημερολόγιο, γιατί, εμείς (από πάντα) «ανήκομεν εις την Δύσιν»… Απλώς, τότε δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τα… «επόμενα». Τι είμαστε, Σύβιλλες; Άλλωστε, ήταν και το ζωτικής σημασίας ζήτημα να αντιμετωπίσουμε:  να συμφιλιωθούμε με το χάσιμο του χρόνου.

Κι από τότε, όλο αυτό κάνουμε…

Αλλά είμαστε… ανθεκτικοί -και μας λες και… «θηριώδεις»- αν είσαι μυρμήγκι και κοιτάς από κάτω. Όπως το αμερικανικό μεταγωγό το… συνονόματο («Ανθεκτικός»), που αυτές τις μέρες και μέχρι τις 3 Μαρτίου ξεφορτώνει στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, περισσότερα από 150 στρατιωτικά ελικόπτερα και εκατοντάδες οχήματα, για να πάρουν μέρος στην επιχείρηση με τον εύγλωττο τίτλο «Atlantic Resolve»: Γιατί από τον Ατλαντικό μας έρχεται η λύση… Κι όχι μόνο σε «μας», αλλά σε όλα τα βαλκάνια και την κεντρική Ευρώπη, καθώς, εκεί θα πάει το φορτίο…

Αλλά, εμείς σαν… πάρκινγκ έχουμε πολύ δουλειά, αλλά και πολύ φασαρία… Και δε μας έφτανε η δική μας, έχουμε και του Ερντογάν, που πιστεύει ότι αυτή η άσκηση στρέφεται εναντίον της Τουρκίας ή (και εκεί ήθελε φυσικά να καταλήξει), ότι ασκείται με αμερικάνικα ελικόπτερα πίεση προς τη μειονότητα στη Θράκη…

Που, παρεμπιπτόντως, την αποκαλεί «Δυτική Θράκη» για ευνόητους λόγους, χαρακτηρισμό τον οποίο υιοθετούν, όμως και πολλοί «εντός των τειχών» και καλό θα ήταν να σταματήσει αυτή η επίδειξη… αποπροσανατολισμένης γεωγραφίας.

Κι επειδή «είμαστε Έβρο» και η επετειακή διάθεση που μας έπιασε δε θα μας αφήσει, τουλάχιστον μέχρι την 25^η Μαρτίου, να θυμηθούμε ότι στις 28 Φεβρουαρίου, πέρσι, ξεκίνησε η Μάχη του Έβρου, του υβριδικού πολέμου που επιχείρησε η Τουρκία, με την καθοδήγηση χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών, που συνεχίστηκε με ένταση όλο το καλοκαίρι και… συνεχίζεται. Γιατί, πολλά τα επεισόδια, τόσο στη θάλασσα, όσο και στα χερσαία σύνορα -(στα τελευταία), τόσο απ’ έξω, όσο (δυστυχώς) κι από μέσα…

Μόνο που πέρσι, οι περισσότεροι Έλληνες είχαμε καταφέρει να κάνουμε και Τσικνοπέμπτη και να πετάξουμε και… επισήμως, τον χαρταετό, παρότι τα μαντάτα που έρχονταν δεν ήταν καλά…

Εμείς εδώ στην Ξάνθη, δυστυχώς, μπορούμε να το επιβεβαιώσουμε περισσότερο, ίσως, από κάθε άλλη γεωγραφική περιοχή, εντός της ελληνικής επικράτειας…

Κι ενώ μπήκαμε ουσιαστικά στον δεύτερο χρόνο πανδημίας, δε φαίνεται «φως» από πουθενά, εναποθέτοντας τις ελπίδες στον… καιρό και στον εμβολιασμό. Γιατί, ως γνωστόν (καθώς, πλέον «παλιές καραβάνες») όταν ζεσταίνει ο καιρός, υποχωρεί ο ιός κι ίσως καταφέρουμε φέτος να εμβολιαστούμε στο ασφαλές ποσοστό του 70% του πληθυσμού και αν δεν μας ξεπεράσουν τα «γεγονότα» λόγω μεταλλάξεων και ό,τι άλλο μπορεί να μας επιφυλάσσει ο αόρατος εχθρός (ήδη, αρκετές υποθετικές προτάσεις στη σειρά), τότε μπορεί και να ηρεμήσουμε και να… ψάξουμε για κείνη τη ζωή που έχουμε αφήσει, κάπου, πίσω…

Αλλά, φέτος το πιθανότερο είναι να μην γίνει ούτε και η παρέλαση της επετειακής μας 25^ης Μαρτίου, παρότι ήδη ετοιμάζεται…  Οπότε, ας αφήσουμε τα υπόλοιπα...

Δεν το συζητάμε, Τσικνοπέμπτη… όχι. Σπίτι. Όπως και Καθαρά Δευτέρα και τον χαρταετό, «τεντώστε τον» στο μπαλκόνι ως υπόμνηση, αλλά και ως «σημείο», για όσους συνανθρώπους μας δίνουν τη μάχη τους σε ΜΕΘ που ξαναγεμίζουν ασφυκτικά, για τους υγειονομικούς μας, που συνεχίζουν ήδη από τα τέλη του περασμένου Φεβρουαρίου σε καθεστώς αναστολής των κανονικών αδειών τους, αλλά και για τους συμπατριώτες μας που χάνουν, ανά δεκάδες, τη ζωή τους κάθε μέρα… Και για τους συνανθρώπους μας, σε όλη τη γη, που δοκιμάζονται, όπως κι εμείς…

Και να μην ξεχνάμε ότι η Ελλάδα ζει μια νέα πραγματικότητα στην εποχή του κορωναϊού, την αύξηση των κρουσμάτων σε παιδιά…  Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΕΟΔΥ, από την 1^η έως τις 23 Φεβρουαρίου έχουν διαγνωσθεί 2.783 κρούσματα σε παιδιά ηλικίας από 0 έως 17 ετών. Την ίδια ακριβώς χρονική περίοδο, πάνω από 300 σχολεία ή τμήματα παρέμειναν κλειστά λόγω κόβιντ…

Ούτε είναι τυχαίο ότι οι εταιρίες Pfizer και Moderna έχουν ξεκινήσει τις κλινικές δοκιμές εμβολίων και σε παιδιά άνω των 12 ετών…

Καθώς, λοιπόν, τα εθνικά προγράμματα μαζικού εμβολιασμού των ενηλίκων προχωρούν έστω και μετ’ εμποδίων, στην «εξίσωση» αυτή μπαίνουν πλέον οι έφηβοι και τα παιδιά, αφού, σύμφωνα με τους ειδικούς,  ο ρόλος τους παραμένει ασαφής και άρα μπορούν δυνητικά να αποτελέσουν απειλή για τις ευάλωτες ομάδες…

Που σημαίνει, ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει δε δείχνει ότι έχουμε έναν… κάποιο χρονικό ορίζοντα, βρε αδελφέ.

Προς το παρόν, κάνοντας το άθροισμα αυτού του σκληρού μήνα που μας αποχαιρετά, τι έχουμε; Παρατεταμένα λοκντάουν, αύξηση κρουσμάτων, ΜΕΘ σε γνωστά όσο και θλιβερά όρια, κλειστές τοπικές αγορές, σχολεία ακορντεόν υπό συνθήκες «προ κόβιντ», συζήτηση Κεραμέως με το Ίδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών για πέντε προκλήσεις στην Παιδεία (όχι, οι 15 μαθητές, ανά τμήμα δεν συμπεριλαμβάνονται), το αλαλούμ της Μήδειας, οι αποκρουστικές αποκαλύψεις για το #metoo, οι πολιτικές προεκτάσεις του και η πολωτική αντιπαράθεση στη Βουλή…

Αλλά, η κυβέρνηση άντεξε, λέει, στους κραδασμούς…

Εμείς, δεν ξέρω…