Προφανώς τέτοιες κινήσεις χρησιμοποιούνται από τη ντόπια εξαρτημένη αστική τάξη ως ένδειξη της «εύνοιας» που απολαμβάνει από τους Αμερικάνους ιμπεριλαστές, και δημιουργούν πιέσεις στη βασική της ανταγωνίστρια στην περιοχή, την επίσης εξαρτημένη αστική τάξη της Τουρκίας. Η αστική τάξη της Τουρκίας, με το «απείθαρχο» προφίλ που υιοθετεί, διεκδικεί νέες σχέσεις και ρόλο από τους Αμερικάνους και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Για αυτό το λόγο αντιδρά έντονα στις ασκήσεις αυτές.
Κανένα αίσθημα ασφάλειας δεν μπορεί να γεννά στο λαό και τη νεολαία, η ακόμα μεγαλύτερη μετατροπή της χώρας σε μια απέραντη πολεμική βάση. Ο μόνος παράγοντας «ασφάλειας και σταθερότητας» είναι η ανάπτυξη ενός μαζικού και πολιτικοποιημένου λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος που θα αντιπαλεύει την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, το φιλοπόλεμο κλίμα που καλλιεργείται με μπόλικες δόσεις εθνικισμού και σοβινισμού, την προοπτική μιας πιο «ένθερμης» πολεμικής αντιπαράθεσης στην περιοχή.