Αν η Αθήνα γίνει Μπέργκαμο, τότε να είναι στην ελληνική της εκφορά: Πέργαμος. Που παραπέμπει στην πλούσια αρχαιοελληνική πόλη στα παράλια της Μικράς Ασίας, η οποία δημιούργησε την περγαμηνή και ανταγωνίστηκε τον πάπυρο της Αιγύπτου και που τα μνημεία της βρίσκονται τώρα στη Γερμανία, καθώς τον 19^ο αιώνα γερμανοί αρχαιολόγοι τα ανακάλυψαν και εξαγόρασαν από τους Τούρκους έναντι 20 χιλιάδων ταλάντων τον βωμό του Δία μαζί με άλλα ευρήματα, όπως αγάλματα και επιγραφές…

Το Μπέργκομουμ, δε θέλω να το σκέφτομαι, όχι γιατί υπολείπεται ιστορικότητας, αλλά γιατί υπήρξε η πρώτη σύγχρονη ευρωπαϊκή σκηνή, πάνω στην οποία ο ιός συστήθηκε και «μεγαλούργησε»: σαρώνοντας την πόλη, σκορπίζοντας τον τρόμο σε όλη την Ευρώπη. Όχι, τα «μαύρα πανιά» δε βοηθούν τους Έλληνες -ούτε και τους άλλους Ευρωπαίους- να συνεχίσουν την προσπάθεια, όπως ο πανικός δεν επιστρατεύθηκε ποτέ στην ιστορία, για τον ρόλο του… δασκάλου.

Μόνον για την καταστροφή, επιστρατεύθηκε.

Τα κρούσματα ανεβαίνουν γεωμετρικά και όλοι φοβούνται ότι θα σπάσουν το φράγμα των 3000, με το καμπανάκι να χτυπά ιδιαίτερα στην Αττική. Και οι γιατροί δίνουν μάχη για να μη μείνει κανένας διασωληνωμένος έξω από ΜΕΘ και κάπως έτσι, μπαίνουν στη μάχη σταδιακά και τα ιδιωτικά νοσηλευτήρια.

Και το τρίτο κύμα έχει πάρει και επισήμως σάρκα και οστά, το οποίο και σφραγίζεται από το σάρωμα που προκαλούν οι μεταλλάξεις στη χώρα, αλλά και πάλι, κυρίως, στο Λεκανοπέδιο -και λογικά- καθώς ο μισός πληθυσμός της χώρας είναι εγκατεστημένος εκεί…

Από την άλλη, οι ειδικοί συνεχίζουν να αποτελούν μέλη του… προάγωνα, όμως, εμπρός στο τηλεοπτικό κοινό. Όπως στην αρχαιότητα, που, μια δυο μέρες πριν παρουσιαστούν επίσημα στο θέατρο οι τραγωδίες, οι χορηγοί, οι δραματικοί ποιητές, οι ηθοποιοί και οι Χοροί, εμφανίζονταν στο Ωδείο και ανακοίνωναν τους τίτλους των υποθέσεων των έργων τους.

Μόνο που εδώ, τα σενάρια είναι πραγματικά, κατά τι «τεντωμένα», με σκοπό, μάλλον να εισάγουν τους θεατές στο αναγκαίο «πραγματικό κλίμα».

Αλλά είναι και οι «τοπικές εστίες» που σημαίνουν συναγερμό. Στα Άγραφα, σε καθεστώς ολικού λοκντάουν έχει τεθεί η Δαφνούλα Ευρυτανίας ύστερα από την εκτεταμένη διασπορά κρουσμάτων κορωναϊού που διαπιστώθηκε.

Και η ατομική ευθύνη επανέρχεται σε πρώτο πλάνο -περιγραφικά, αυτή τη φορά. Γιατί το λάθος πάντα πληρώνεται, απλώς σε αυτήν την περίπτωση, όπως πολύ καλά έχουμε καταλάβει δεν την πληρώνει μόνον εκείνος που το πράττει.

Όμως, αυτά, είναι… περσινά, ξινά σταφύλια.

Είναι και η κόπωση μεγάλη και η επιστροφή σε… προηγούμενη ύλη, που… «θα έπρεπε ήδη να έχει γίνει ιδιοκτησία μας», όπως θα έλεγε κι ένας καθηγητής μου στο γυμνάσιο, που προφανώς επίτηδες δε χρησιμοποιούσε την πιο αντιπροσωπευτική (εκείνον τον καιρό) λέξη «κτήμα», είναι πλέον, μάταιη.

Γιατί, ο χρόνος κυλάει και τα περιθώρια στενεύουν με επιτακτικό τρόπο. Κι όσο αλλοπρόσαλλο μπορεί να ακούγεται αυτό το «άνοιγμα των δραστηριοτήτων» εν μέσω της… δίνης που έχουμε περιέλθει, άλλο τόσο και… φυσικό είναι. Γιατί, ο άνθρωπος χρειάζεται αφενός το έναυσμα, αλλά και η οικονομία ένα… «κλεισμένο» ραντεβού με την ανάταξή της. Γιατί, δεν πάει άλλο.

Γι’ αυτό και στις 17 Μαρτίου η Κομισιόν παρουσιάζει το ψηφιακό πιστοποιητικό που αφορά στην κινητικότητα των πολιτών της, που, επί της ουσίας, θα καθορίσει και την τουριστική περίοδο του 21. Και οι χώρες του νότου, μεταξύ των οποίων και η δική μας, «κόπτονται» να την προλάβουν. Που αυτό, θα εξαρτηθεί από τον ρυθμό του εμβολιαστικού προγράμματος, με την Ελλάδα να θεωρεί ότι έχει τη δυνατότητα να «χτίσει» το τοίχος ανοσίας που απαιτείται (να εμβολιάσει, δηλαδή, το 60-70% του πληθυσμού) μέχρι τον Ιούνιο. Ανεξαρτήτως πάντως, με την… ποιότητα του σχεδιασμού, αν υπολογίσουμε ότι η τουριστική περίοδος ξεκινά την 1^η Ιουνίου, έχει να ρίξει πολύ… τρέξιμο. Τώρα, ως φαβορί ή ως αουτσάιντερ, θα σας γελάσω…

Πάντως, η Κομισιόν δεν μπήκε στον… κόπο γιατί νοιάζεται για το ευρωπαϊκό καλοκαίρι. Ήταν υποχρεωμένη, καθώς αν ολιγωρούσε τότε θα την έπαιρναν φαλάγγι οι ΗΠΑ ή ακόμα χειρότερα, διμερείς συνεργασίες -δηλαδή, προϊόντα με αμφιλεγόμενη ποιότητα στις προδιαγραφές.

Τις οποίες ευρωπαϊκές, καλούνται να ακολουθήσουν όλα τα κράτη-μέλη, όσο για τις παραμέτρους του ευρωπαϊκού προϊόντος, αυτές, αφήνονται στην κρίση των εθνικών κρατών…

Και η Ευρώπη δείχνει σε αυτήν την πρωτόγνωρη κρίση να ενδιαφέρεται για το θεσμικό, νομικό, ηθικό πλαίσιο, ακόμα… Ίσως γιατί αυτό θα της προσδώσει κάτι και από τη χαμένη… ευρωπαϊκή της αίγλη.

Έτσι, αυτό το… αναγκαίο κακό (με την έννοια ότι αποτελεί αποτέλεσμα εξαναγκασμού), θα δίνει στοιχεία για τον κάτοχό του, σχετικά με τον εμβολιασμό, το αποτέλεσμα του PCR, αλλά και τον αριθμό αντισωμάτων ή αν είναι τέως ασθενής. Ο συνδυασμός αυτών των τριών στοιχείων θα είναι επαρκής για να μπορεί κάποιος να ασκήσει την κινητικότητά του στην Ευρώπη, αποδεικνύοντας την… υγειονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται…

Τουλάχιστον στον έλεγχο αεροδρομίου, θα σταματήσουμε να δυσανασχετούμε με το σκανάρισμα της βαλίτσας, κυρίως όταν το περιεχόμενο θεωρείται… προσωπικό, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Καθώς, τώρα, η συγκεκριμένη έννοια προσλαμβάνει άλλες διαστάσεις…

Και η Κομισιόν συνεχίζει να διατείνεται ότι ο τρόπος με τον οποίο έχει σχεδιαστεί διασφαλίζει και την ισότητα μεταξύ των Ευρωπαίων πολιτών, αλλά και δεν αποτελεί σημείο κατάχρησης των ελευθεριών μας -που και αυτή ως έννοια, ακολουθεί τη… μοίρα της προηγούμενης…

Γενικά, όλες οι έννοιες φαίνεται να… λουστράρονται ή είναι ιδέα μου; Μήπως το δικαίωμα της επιλογής δεν είναι και τόσο δικαίωμα, κυρίως όταν ο κόσμος δεν το αντιλαμβάνεται με αυτόν τον τρόπο και ιδιαίτερα, όταν το αντιλαμβάνεται ακριβώς με… τον αντίθετο τρόπο.

Αλλά, τέλος πάντων, όποιος δε συμφωνεί δε χρειάζεται να αποκτήσει το πιστοποιητικό, αν φυσικά θεωρεί ότι μπορεί να… θυσιάσει το δικαίωμα της κινητικότητάς του.

Βέβαια, όταν λέμε κινητικότητα δεν εννοούμε μόνο… «Άγγλοι στην Κρήτη το καλοκαίρι», αλλά και… «Ευρωπαίοι όλο το χρόνο στην αναζήτηση εργασίας, στο δικαίωμα εκπαίδευσης, δια βίου κατάρτισης κλπ».

Γιατί, η ευθύνη κάνει κι αυτή τη… δική της διαδρομή… Την οποία απαιτείται να ακολουθήσουμε όλοι. Να μάθουμε να ζούμε, σε πρώτη φάση με τον «ύπουλο ιό» εκπαιδευόμενοι σε ό,τι άλλο το μέλλον μας επιφυλάσσει με ψυχραιμία, σθένος και αποφασιστικότητα -με την αντίληψη ότι αποτελούμε μια καθαρή και ασφαλή ψηφίδα του ευρωπαϊκού κοινωνικού συνόλου, το οποίο και εκπροσωπούμε. Και με την πεποίθηση ότι οι πρακτικές που ακολουθούνται, στο πλαίσιο της ευθύνης, είναι υψηλών προδιαγραφών.

Και κάπως έτσι «κουμπώνει» και η παλαιότερη με τη φρέσκια ύλη…

Το μόνο που μένει να ελεγχθεί είναι η παράμετρος περί… ιδιοκτησίας. Το γεγονός, δηλαδή, ότι αυτή… «αλλάζει χέρια», είναι μια εξέλιξη, η οποία αξίζει να γίνει… «κτήμα» των... ελεύθερων ευρωπαίων πολιτών.