Ο ήχος, που αδημονώ ν’ ακούω, κάθε φορά, στη μεγάλη παρέλαση του Καρναβαλιού είναι, ουσιαστικά, ένας… θόρυβος. Που, υπό φυσιολογικές συνθήκες, θα «τσίτωνε» το νευρικό μου σύστημα και θα εξαγρίωνε τον ακουστικό μου πόρο, ο οποίος, μάλλον και θα μου ζητούσε… τα ρέστα για την κατάσταση στην οποία τον έχω φέρει… Και θα κατέβαζε αυτόματα τον διακόπτη, συλλογιζόμενος αν άξιζε τον κόπο, για μια επανεκκίνηση.

Όμως τα χιλιάδες σφυρίγματα που ακούγονται από παντού, που σκεπάζουν όχι μόνο τις μουσικές αλλά και τις ίδιες τις παραστάσεις -«θολώνουν» τον αέρα- βυθίζοντας τον χρόνο στον… πυθμένα του, είναι λες, σαν ένας σύγχρονος αχός, που ενεργοποιεί το σύμπαν, προβάλλοντας το επιδιωκόμενο των ανθρώπων, όπως αυτό ορίζεται μέσα από τη λαϊκή δρώσα παράδοσή μας: την ευετηρία, την καλοχρονιά, δηλαδή, στην ευρύτερη διάστασή της…

«Σκούρα κόκκινα», τα νέα για τέσσερις περιφέρειες και πέντε δήμους στη χώρα, ύστερα από την έξαρση των κρουσμάτων που σημειώθηκαν τα τελευταία 24ωρα. Η Περιφερειακή Ενότητα Ευρυτανίας, Κιλκίς, Λέσβου, Χαλκιδικής καθώς και οι δήμοι Κατερίνης, Ιωαννίνων, Σκιάθου, Χανίων και Μετσόβου, εισέρχονται σε καθολικό περιορισμό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται….

Δεν είναι άλλωστε, η πρώτη εορταστική περίοδος που θα περάσει «στο ντούκου» -αν όχι για όλους, σίγουρα, για πολλούς από εμάς. Αν και η επιτροπή, πολύ θα ήθελε να μας βάλει όλους στο βαθύ κόκκινο, μέχρι το τέλος του μήνα, ρίχνοντας, στο μεταξύ και το «τυράκι» της έναρξης του λιανεμπορίου σε όλη τη χώρα, με τη μέθοδο click away, που οι επαγγελματίες -κυρίως στις περιφερειακές πόλεις- δε θέλουν ούτε να την… προφέρουν.

Όσο για την παράταση του εγκλεισμού… ε, αυτή είναι μια διαδικασία «διάρκειας δύο εβδομάδων», όπως είχε πει και ο πρωθυπουργός στις 11 Μαρτίου του 2020…

Όμως, τουλάχιστον δε θα αποτραπεί το έθιμο, η τήρηση του οποίου ακολουθείται… όλον τον χρόνο κι έτσι, θα τον πετάξουμε κι επισήμως τον χαρταετό. Και καθώς απαγορεύονται οι διαδημοτικές μετακινήσεις μας βλέπω να τινάζουμε, το… ταλαιπωρημένο δίκτυο του ΔΕΔΔΗΕ, στον αέρα.

Γιατί, εντός του αστικού ιστού, πού να πας; Στις παιδικές χαρές και τα πάρκα ή σε τίποτα ξεχασμένες αλάνες (οικόπεδα, δηλαδή, που δεν είχαν τη δυνατότητα να φιλοξενήσουν καινούριες ανεγέρσεις, από την εποχή των μνημονίων, ακόμα)… Κάπως έτσι, φαντάζομαι πως… θα συνωστιστούμε όσοι δεν παραβλέψουμε την απαγόρευση… Σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει, πάντως να ξεχνάμε τον κωδικό 6…

Όπως, δηλαδή, θα κάνουν οι συλλογικότητες το διήμερο πριν από την Καθαρά Δευτέρα που θα αναβιώσουν ένα άλλο έθιμο (αν και δεν πρόλαβε να γίνει), αυτό των αγανακτισμένων. Μάλλον χωρίς τις κατσαρόλες, αν και έναν… αγωνιστικό χαιρετισμό προς τις Αργεντινές μανάδες θα έπρεπε να τον έχουμε πρόχειρο…

Ο πρωτότυπος τίτλος, κάτω από τον οποίο θα συνταχθούν πολίτες, φορείς και ομάδες είναι «Πονάω! Ως εδώ» και με αίτημα «να σταματήσει ο κρατικός αυταρχισμός και η καταστολή, διεκδικώντας την ελευθερία και τα δικαιώματα των πολιτών σε όλες τις γειτονιές!»… Κι έτσι, «η αστυνομική αυθαιρεσία», παραμένει στο επίκεντρο, με την επισήμανση ότι αυτή από μόνη της, ως θεματική, το μόνο που καταφέρνει είναι να… μπατάρει την κατάσταση, αφού αντίστοιχες εκδηλώσεις για το σταμάτημα των μπαχαλάκηδων και γνωστών αγνώστων, γενικώς, δε θα έχουμε, καθώς είναι και τα… κούλουμα στη μέση.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, πάντως, ισορροπία δεν πρόκειται να δούμε ούτε και στον 21^ο αιώνα…

Κι ενώ η πανδημία μαίνεται, η λύση, λέει για τους μαθητές και την ασφαλή λειτουργία των σχολείων είναι η μάσκα. Περισσότερο κι από τις αποστάσεις, καθώς οι έρευνες έδειξαν πως ακόμα και η μη τήρηση του συγκεκριμένου μέτρου δεν αποτελεί κίνδυνο για τη διασπορά της νόσου… Αρκεί να χρησιμοποιείται η μάσκα.

Αλλά εμένα η ανιψιά μου,7 ετών, ήδη από τα τέλη Φεβρουαρίου άρχισε να με ρωτάει πότε θα πεθάνει ο κορωναϊός. Και καθόλου δεν της άρεσε που οι μαντικές μου ικανότητες δεν είναι σε φόρμα. Γιατί, σου λέει, άμα πεθάνει, τότε μάσκα δε θα χρειάζεται να φοράμε. Και το πρόβλημα με τη μάσκα για τα μικρά παιδιά, έχει «ουρές» που ούτε καν μπορούν να φανταστούν οι ενήλικες εγκέφαλοι. Δεν είναι, δηλαδή, μόνον η δυσκολία στην αναπνοή, η εμπέδωση από την τρυφερή ηλικία του «απρόσωπου κόσμου» ή οι διαταραχές που ένα «φιμωμένο» μουτράκι μπορεί να αναπτύξει. Εδώ, έχουμε πρακτικά ζητήματα, τα οποία φέρνουν σε δύσκολη (έως εκνευρισμού) θέση, τουλάχιστον την ανιψιά μου: ο… αυτοψεκασμός στον οποίο υποβάλλεται ύστερα από ένα… γενναίο και τρανταχτό φτέρνισμα!

Αλλά αυτά πού να τα καταλάβει το πολιτικό σύστημα. Πώς να μπει στα παπούτσια ενός πιτσιρικιού, που το «πρέπει» (άλλο ένα «επίτευγμα που εδραιώνεται και μάλιστα, από τα γεννοφάσκια μας, πλέον) κυριαρχεί στην επιθυμία  να κατεβάσει τη μάσκα και να σκουπιστεί, επιστρέφοντας την ύπαρξή του στην ατομική της αξιοπρέπεια…

Το… περισσότερο που αυτό μπορεί να κάνει είναι να συνεχίσει το… γαϊτανάκι (τώρα που ακόμα, λόγω και των ημερών, «μπορεί») των έντονων αλληλοκατηγοριών, για το ποιος διχάζει την κοινωνία.

Η μονομαχία Μητσοτάκη-Τσίπρα (όπως συμβαίνει από την εποχή Αντρέα δηλαδή), ήταν μια παρτίδα… σκληρού πινγκ πονγκ. Απλώς, οι θεατές του, παρακολουθούν με όρους ποδοσφαίρου…. «Χρεωμένοι», δηλαδή, στον έναν ή τον άλλο παίχτη. Κι ενώ ο Μητσοτάκης αναφερόταν σε αυτούς (τους θεατές) που λίγο ως πολύ αντιπροσωπεύουν το ΝΑΙ του δημοψηφίσματος στο μακρινό 2015, ασκώντας κριτική στην υποκίνηση των «νεοαγανακτισμένων», όπως τους αποκάλεσε και επιμένοντας να συνδέει το ζήτημα του κορωναϊού με τις διαδηλώσεις, ο Τσίπρας, δεν επιχείρησε… ακριβώς το αντίθετο, όπως θα αναμενόταν, αλλά προσπάθησε να διεμβολίσει τον χώρο, στον οποίο απευθυνόταν ο πρωθυπουργός, επιχειρώντας να του προσδώσει «κεντροαριστερό πρόσημο» και να εμφανιστεί ξαφνικά (είναι αλήθεια) ως… «δημοκράτης νοικοκυραίος... (καλά, αυτήν την τακτική, ποτέ δεν θα την επέτρεπε ο Αντρέας)…

Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Τσίπρας έχει καταλάβει ότι με «μπαχαλάκηδες», αλλά και με τσιτάτα, τύπου «ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν» δε… γίνεται δουλειά και προσχωρεί στο πεδίο: «λουστράρισμα του ήδη υπάρχοντος πολιτικού υπόβαθρου» -Αυτό θα το επέτρεπε ο Ανδρέας…

Γιατί, ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, προσπαθεί, αλλά με πολλά λόγια και χωρίς να αφήσει τη σκόνη να κατακαθίσει, ό,τι ο Ανδρέας έκανε, αλλά με την πολυτέλεια των χρόνων, που είχε στη διάθεσή του λειαίνοντας επιμελώς το προφίλ του κόμματος που ηγείτο (επιγραμματικά αναφέρω τις θέσεις περί ΝΑΤΟ και ΕΕ και την εξέλιξή τους, στον χρόνο…).

Αλλά τώρα τα νέα παιδιά είναι βιαστικά, κυρίως όταν είναι στην αντιπολίτευση… Και όταν ο χρόνος που έχουν στη διάθεσή τους για να πετύχουν τους στόχους φεύγει -μαζί με τους… στόχους.

Πάντως η απορία παραμένει: τι διαφορά έχει ο δημοκράτης νοικοκύρης, από τον άλλον, τον απροσδιόριστο;…

Εντάξει, καρναβάλια μπορεί να μη γιορτάσαμε φέτος, αλλά παράπονο δεν έχουμε. Πήραμε αρκετές δόσεις και στις πλατείες και στα πάρκα και στο Κοινοβούλιο… Και μάλλον, θα έχουμε παράταση της περιόδου, μαζί με το λοκντάουν…

Και μια σφυρίχτρα δε βρίσκεται εύκαιρη να σημάνει τη λήξη.

Σ’ ένα παιχνίδι χωρίς όρους και όρια. Αλλά και χωρίς «βαθμολογικό» ενδιαφέρον…