Ξάνθη, Πάτρα και Κοζάνη ζήσαμε το ίδιο απόγευμα… Λες και είχαμε συνεννοηθεί να «δουλέψουμε» πάνω σε ένα… κοινό σενάριο -και είχαμε κάνει και πρόβες.

Πολλά είναι τα συμπεράσματα που μπορούν να εξαχθούν, για τα γεγονότα του Σαββάτου –ένα έχω… εύκαιρο: Ξάνθη, Πάτρα, Κοζάνη έχουμε τον… ίδιο δήμαρχο.

Αλλά και από τις κριτικές που δημοσιοποιούνται, τα συμπεράσματα είναι πασιφανή: εκτός ότι η αρθρογραφία δεν συμβαδίζει με την… ορθογραφία, το σίγουρο είναι ότι οι… μετά Χριστόν προφήτες καλλιεργούνται σε φυτώρια… Θα τους βρείτε, δίπλα από τις ορτανσίες (οι οποίες, προφανώς είναι πιο… ανθεκτικές, από τα χωνάκια)…

Όμως, αν θέλουμε να σοβαρευτούμε -κάτι που θα βοηθούσε- μια που έχουμε μπει στη Σαρακοστή, τότε αρχικά… ας σιωπήσουμε. Για να σκεφτούμε…

Ύστερα… και μια ενδοσκόπηση δε θα έβλαπτε.

Γιατί το σώμα έχει μνήμη, που συνοδοιπορεί (είτε το θέλουμε είτε όχι) με την αλήθεια - καθώς η ανθρώπινη φύση, προσδίδει στην λήθη, τη φθορά, τον θάνατο… Κι αν το καλοσκεφτούμε θα θυμηθούμε πως όλοι μας έχουμε γίνει παρατηρητές του ίδιου μας του σώματος, καθώς εκείνο ακολουθεί τη δική του αυτόνομη (και αυτόματη) λειτουργία, στον χώρο και τον χρόνο, ακόμα κι όταν η «εντολή» του εγκεφάλου ορίζει τα ανάποδα.

Επίσης, είναι κατανοητό πως αυτή η διαδικασία δεν αποτελεί μόνον ίδιον των νέων…. αλίμονο. Θα έλεγε κανείς ότι, αντίθετα, όσο περισσότερο χρόνο είναι εκτεθειμένο το σώμα στη γη, βιώνοντας περιοδικά την ίδια εμπειρία, με την ανάλογη ένταση, τόσο η μνήμη του αυξάνεται και παγιώνεται. Ίσως, απλώς, με περισσότερη ευκολία να ελέγχεται -να χάνει δηλαδή, τον αυτοματισμό της…

Πάντως, οι ειδικοί και οι… «αντιφρονούντες», την όλη διαδικασία την αποκαλούν «μανιέρα», κυρίως όταν θέλουν να αναδείξουν την αρνητική της υπόσταση. Αλλά η φύση, που επαναλαμβάνει τον εαυτό της, ακολουθώντας αυτό το μοτίβο, φαντάζομαι ότι γνωρίζει καλύτερα…

Γεγονός, ότι το Καρναβάλι είναι εγγεγραμμένο στο dna των Ξανθιωτών. Ότι κατά τη διάρκεια της περιόδου, αυτή… η μανιέρα ξεπετιέται σχετικώς αναπάντεχα… Η ανάγκη του ανθρώπου να επαναλάβει βιωματικά την πληροφορία (ασχέτως, εάν την «κατέχει» σε όλη της τη διάσταση) κυρίως δε όταν αυτή, διαθέτει υποσημειώσεις («καρφιτσωμένες», πλέον, στον εγκέφαλο) του τύπου: χαρά, γλέντι, αισιοδοξία, αναγέννηση…

Ποιος θα έλεγε «όχι» στις μέρες μας σε όλα αυτά και ποιος δε θα τα απαιτούσε πριν, από αυτές τις μέρες.

Και ναι, κάποιοι -οι πιο πολλοί- καταφέρνουν να λένε «όχι» να αναβάλουν αυτήν την επιθυμία να χειραγωγούν τη μνήμη. Δεν ξέρω… πόσο φυσική είναι αυτή η ικανότητα, ωστόσο είναι βολική -στα αφύσικα χρόνια που ζούμε.

Όμως, θα συμφωνήσουμε όλοι ότι αυτό το «όχι» δεν πιστώνεται στον δήμαρχο Ξάνθης, Πάτρας και Κοζάνης… Αν θέλουμε, δηλαδή να είμαστε εναρμονισμένοι με αυτό που είμαστε…

Διότι δεν μπορεί να λειτουργούν δύο μέτρα και δύο σταθμά... Δεν μπορεί, δηλαδή ο συνωστισμός το Σάββατο να θεωρείται αποτέλεσμα λάθος χειρισμών των διοικούντων, η τήρηση των αποστάσεως όμως, μέχρι την Παρασκευή, αποτέλεσμα της επιτυχούς ατομικής μας ευθύνης…

Σαν κάπως να τα έχουμε μπερδέψει, έχω την αίσθηση. Σα να έχουμε χάσει την «μπάλα», αν και ακολουθούμε, λίγο ως πολύ τη φιλοσοφία του σπορ: η νίκη είναι των παιχτών, η ήττα, του προπονητή…

Αλλά το να υποτιμάται με αυτόν τον τρόπο η πολιτική μας κοινωνία και μάλιστα από αιρετά μέλη που την εκπροσωπούν, τότε αυτό, αν συνεχίσουμε να μιλάμε με ποδοσφαιρικούς όρους,  είναι τουλάχιστον… αυτογκόλ.

Και είναι κρίμα, κυρίως μετά από τόση προσπάθεια…

Όπως κρίμα είναι ότι το Σάββατο το βράδυ, βάλαμε σε μεγάλο κίνδυνο όλους μας. Ότι η Υπομονή, άφησε μερικούς, την ημέρα της γιορτής της. Δεν είναι σίγουρο ότι αυτή η χώρα αντέχει, πραγματικά, τους συμβολισμούς της…

Ότι θα έπρεπε να θεωρείται αναμενόμενο, καθώς η κούραση είναι μεγάλη και δύσκολα εκτονώνεται, μετά και τις περαιτέρω ρυθμίσεις επί των περιορισμών.

Και ότι η κούραση πρώτα αφήνει το αποτύπωμά της στις πλατείες και μετά στα νοσοκομεία…

Το επόμενο διάστημα, όπως φαίνεται θα καθόμαστε και θα μετράμε πάλι «δεκαήμερα», τα οποία, όμως είναι πλέον πεπερασμένα, αφού, ακόμα και το λοκντάουν έχει κι αυτό, τα όριά του. Αν και, γενικώς, αυτό είναι το λιγότερο, που θα έπρεπε να μας απασχολεί, αν σκεφτεί κανείς ότι τελικά, ο κίνδυνος είναι να… μετράμε ανθρώπους…

Γιατί, επί της ουσίας, τόσο οι νίκες όσο και οι ήττες ανήκουν σε όλους μας.

Μαζί κερδίζουμε, μαζί χάνουμε.

Μαζί πληρώνουμε τα λάθη…

Και ίσως το μόνο που αξίζει να μείνει στη μνήμη, καθώς όλο αυτό θα είναι μια κακή ανάμνηση, είναι ότι το «μαζί» πρέπει να θεωρείται διευρυμένο.

Ξεπερνά και πλατείες και όρια πόλεων και δήμων και περιφερειών.

Ότι στο «κόκκινο» και στο «βαθύ κόκκινο» είμαστε όλοι, καθώς οι ισορροπίες είναι εξαιρετικά εύθραυστες και η μεταβολή των συνθηκών μπορεί να σημειωθεί σε μια στιγμή.

Κι αυτή η στιγμή να καθορίσει την πορεία…

Γι’ αυτό προτού αρχίσουμε τον πετροπόλεμο, καλύτερα, ας σκεφτούμε τι είναι αυτό που μας κάνει να σηκώνουμε την πέτρα. Κι ύστερα, ας αναλογιστούμε, μήπως ρίχνοντάς την, απλώς πετροβολάμε τον εαυτό μας…