Τους αγωνιστικούς μας χαιρετισμούς στη Δραγασιά και τη Δαμασκηνιά Κοζάνης, που πριν από ένα χρόνο ακριβώς ήταν τα πρώτα χωριά στην Ελλάδα τα οποία έμπαιναν σε περιορισμό και αυξημένη επιτήρηση λόγω του κορωναϊού… Αχ. Και κανείς δεν ήταν έτοιμος… Ούτε οι κάτοικοι των δύο αυτών οικισμών ούτε… ένας στην υπόλοιπη Ελλάδα…

Αλλά, σήμερα, ακριβώς έναν χρόνο μετά κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Κι αν έχουμε εκπαιδευτεί πλήρως είτε σε σκληρά είτε σε χαλαρότερα λοκντάουν, το συναίσθημα είναι το ίδιο. Ο φόβος συνεχίζει να μας συντροφεύει. Για μας και τους δικούς μας ανθρώπους. Για τον θάνατο που καραδοκεί στα νοσοκομεία που δοκιμάζονται χωρίς προηγούμενο. Για τις απώλειες των συνανθρώπων μας, που φεύγουν καθημερινά. Αλλά και γι’ αυτούς που μένουν…

Και για την κόπωση. Αυτό το συναίσθημα του ανερμάτιστου τζόκινγκ πάνω στον κύλινδρο που έχει διαγράψει η πανδημία, χωρίς «γωνίες» και προεξοχές, χωρίς μία στάση, ένα «σκάλωμα», βρε παιδί μου να ξαποστάσουμε για λίγο… Την πορεία των χάμστερς ποιος θα την ζήλευε και θα την επιθυμούσε για τον εαυτό του…

Σήμερα, με πάνω από 20 χιλιάδες κρούσματα όπως καταγράφονται πανελλαδικά και με τις μεταλλάξεις να επιτείνουν τον φόβο για τη ζωή και το μέλλον, συνεχίζουμε να σηκωνόμαστε στις μύτες… μπας και δούμε εκείνο το φως στην άκρη του τούνελ…

Γιατί, υπάρχει. Άλλο, που το βλέμμα δεν μπορεί να το φτάσει ακόμη…

Προς το παρόν τα νοσοκομεία αναστενάζουν και στις ΜΕΘ γίνεται επιλογή ασθενών με… θεραπευτικά κριτήρια. Κι επειδή κανείς δεν εξηγεί επακριβώς τι σημαίνει αυτό (σίγουρα κάτι περισσότερο από το προφανές), μια άλλη απορία ξεπετιέται: γιατί θα έπρεπε αυτό να το γνωρίζουμε. Σε τι βοηθά, η τόσο επιτηδευμένη εξειδίκευση στην πληροφορία. Έξαλλοι δεν είστε… ή μήπως μόνον εγώ…

Διότι, σε μια εποχή σαν κι αυτή, πρωτόγνωρη, αφιλόξενη και αφύσικη, που η μοναξιά, η έλλειψη και η ανασφάλεια κάνουν πάρτι, παρέα με τις μεταλλάξεις πάνω στα εξασθενημένα ανοσοποιητικά, τι υπηρεσία μπορεί να προσφέρει μια τέτοια πληροφορία, πέραν του να επιτείνει όλα τα προηγούμενα μαύρα συναισθήματα;

Και μάλιστα, σε μια περίοδο, που θεωρητικά ή και ουσιαστικά είναι «κρίσιμη» και θα προσδιορίσει και το επόμενο διάστημα. Γιατί το δεκαπενθήμερο που έχουμε μπροστά μας και μετά το αποτύπωμα που άφησε το τριήμερο της Αποκριάς, ενδέχεται να αλλάξει και ρότα και προσανατολισμό και σχεδιασμό…

Ε, τι να κάνεις. Ζωντανοί οργανισμοί παραμένουμε… ακόμα. Αν ήθελαν να διοικούν «άσαρκους» να ανατρέξουν στις κούτες με τα πλέιμομπίλ. Όλο και κάποια πρώην νταντά θα τις έχει κάπου καταχωνιάσει…

Γιατί αυτά έχουν τα έμβια. Τίποτα δεν είναι «φιξ». Εκτός και αν πρόκειται για αξιολογήσεις του Eurogroup. Αυτές είναι. Γιατί κάθε φορά η ικανοποίηση τουλάχιστον από το υπουργείο Οικονομίας είναι «σίγουρη». Έτσι και με την… ένατη, στη σειρά. Υπήρξε επιτυχής, διαβεβαίωσε ο Σταϊκούρας που χθες, αντί να πετάει αετό… δούλευε για τους δικούς μας. «Επαναβεβαιώθηκε», λέει, «η συνέχιση των μέτρων στήριξης νοικοκυριών και επιχειρήσεων, ωσότου ξεπεραστεί η υγειονομική κρίση και διασφαλιστεί η επίτευξη βιώσιμης ανάκαμψης των οικονομιών της Ευρωζώνης -θέση που έχει, εξαρχής, στηρίξει σθεναρά η χώρα μας»...

Ωχ ωχ ωχ, δηλαδή (ωχ ωχ ωχ)… μετά… όταν θα πάρουμε τις ζωές μας πίσω -μαζί με τον λογαριασμό.

Αλλά τώρα, ο στόχος παραμένει στο ρυθμικό μοτίβο… «κι είμαστε ακόμα ζωντανοί» και με τη βασική προϋπόθεση να συνεχίσει και η οικονομία να τραγουδάει το ίδιο ρεφραίν… Γι’ αυτό και το σχέδιο για άρση του λοκντάουν και άνοιγμα των καταστημάτων, αλλά και των κομμωτηρίων είναι το επόμενο σχέδιο που επεξεργάζονται οι ειδικοί και η κυβέρνηση. Αυτό το φοβερό ντουέτο, θέλει πολύ να θέσει σε ισχύ τη… διαρροή ήδη από τις αρχές Μαρτίου. Που αν τελικά επιτευχθεί, θα συμπέσει και με το deadline της εξ’ αποστάσεως των σχολείων…

Όμως, αυτά είναι σχέδια επί χάρτου, καθώς η πορεία των κρουσμάτων και η πίεση που δέχεται το σύστημα Υγείας κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα, αποτελούν τους δύο παράγοντες που θα διαδραματίσουν καθοριστικό ρόλο στο άνοιγμα των δραστηριοτήτων…

Γιατί, μπορεί στις ΜΕΘ να κυκλοφορούν με φορητούς αναπνευστήρες, αυτό όμως δεν είναι και τόσο πρωτότυπο αν σκεφτεί κανείς ότι υπό μίαν έννοια, όλη η κοινωνία στην ίδια κατάσταση βρίσκεται… Και τώρα, αναζητούνται τρόποι αποσυμπίεσης από την ασφυξία, την οποία και έχουν επιβάλει τα περιοριστικά και συνεχιζόμενα μέτρα.

Διότι, ως γνωστόν, τα μέτρα αποδίδουν όταν τηρούνται κι αυτό -ότι δηλαδή, δεν τηρούνται- φάνηκε το τελευταίο τριήμερο, αλλά και νωρίτερα. Με τις διαδηλώσεις και τις στάσεις και τις καθιστικές και γενικότερα, την τάση που έχουν όχι μόνον οι πολίτες, αλλά και οι συλλογικότητες και τα πολιτικά κόμματα ακόμα να υποδεικνύουν την παρουσία τους, αντιδρώντας σε γενικότερο πλαίσιο.

Και καλό θα ήταν να σταματήσει η… μονόπατη ανάγνωση της πραγματικότητας, αναλόγως με το τι μας συμφέρει ή έστω τι βρίσκεται ψηλά στην πυραμίδα των προτεραιοτήτων μας…

Γιατί οι συνάξεις είτε είναι ιδεολογικές είτε κοινωνικές έχουν το ίδιο υπόβαθρο και με το να αγνοούμε αυτή τη βασική αρχή, απλώς εκτιθέμεθα και μάλιστα ανεπανόρθωτα.

Εδώ που τα λέμε, κανονικά, θα έπρεπε η ατζέντα πορειών να είναι «κλεισμένη» μέχρι τον επόμενο Δεκέμβριο. Άλλο, τώρα, που αναλωνόμαστε στις ήδη υπάρχουσες και… σερβιρισμένες.

Γιατί, εκτός από τις πορείες για τον Κουφοντίνα και, στη συνέχεια, για την αστυνομική βία, εκδηλώσεις διαμαρτυρίας πραγματοποίησαν οι φοιτητές, οι καλλιτέχνες, οι δάσκαλοι οδήγησης και οι εκπαιδευτικοί…

Αλλά δεν είδαμε μια πορεία για την έμφυλη βία. Δεν κουνήσαμε φύλλο, πόσο μάλλον πλακάτ, για τη γυναικοκτονία που παρατηρείται στη χώρα μας όλο και με μεγαλύτερη ένταση ή για την σεξουαλική και άλλη κακοποίησή της, που τουλάχιστον το τελευταίο διάστημα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Ούτε και για το δικαίωμά της, με αφορμή τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στη Βρετανία, όταν αποκαλύφθηκε η δολοφονία της Σάρας Έβεραντ, να περπατά ελεύθερη στον δρόμο. Ναι, εντελώς αυτονόητο, ε; Έτσι δε μεγαλώνουμε και τα κορίτσια μας, ότι το να περπατούν έξω είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους… εκτός όταν είναι να περάσουν από σκοτεινά σημεία…

Ναι, απαιτείται αποσυμπίεση. Σε όλα τα επίπεδα. Πώς το είπε η Πελώνη, «μια νέα συμφωνία για την τήρηση των μέτρων». Μέτρων για την επιβίωσή μας. Αλλά δεν τελειώνουμε εκεί…

Γιατί μετά, έπονται και άλλες συμφωνίες που επιβάλλεται να συναφθούν. Σ’ έναν κόσμο που συνεχώς «χάνεται», αναπροσαρμόζεται, οπισθοχωρεί με «όχημα» την πανδημία.

Συμφωνίες Ζωής και Ευημερίας.

Που δεν βρίσκονται στις… γνωστές κομματικές ατζέντες…

Που δε θα μπορούσαν να βρίσκονται, δηλαδή…