Είναι σα να καλούμε τη θεία μου τη Δάφνη, τον άντρα της και την αδελφή του και να τους βάζουμε και σε περίοπτη θέση στο τραπέζι για την επέτειο των γάμων μας -των αργυρών, ας πούμε…

Που όταν αποφασίσαμε να παντρευτούμε είχε κάνει τέτοια ξυνίλα η μούρη της και έβαλε κι εμπόδια και λόγια αριστερά και δεξιά και από την αρχή έκανε πως δε συμβαίνει τίποτα. Και στο ίδιο μοτίβο και οι λοιποί προαναφερθέντες -και όλοι μαζί μια «έτοιμη» παρέα για διαβολές και φασαρίες. Δεν ξέρω πότε και γιατί αποφάσισε αυτό το «θρυλικό τρίο» να κάνει πέρα και να σταματήσει τις ανοησίες, αλλά εγώ στο πάρτι δεν τους θέλω, όχι γιατί τους κρατάω κακία, αλλά γιατί ο τοξικός άνθρωπος, τι άλλο του μένει -και τι μπορεί- ν’ αφήνει, παρά τοξίνη… Άσε που και στην συνέχεια, τα ίδια η Δάφνη και η κομπανία της… Αφού, δεν αλλάζει ο άνθρωπος…

Κι ας με πουν και εμπαθή και αφιλόξενη μαζί… «Τι σε χρειάζεται»;

Αλλά, θα μου πείτε με τα κράτη είναι αλλιώς. Ερχόντουσαν αυτοί οι εκπρόσωποι καθώς το «μαγαζί ήταν γωνιακό και διαμπερές» (όπως πάντα) και ως γνωστόν, παντού υπάρχει η ευκαιρία, πουλούσαν… «τεχνογνωσία» και γνώση και… κάτσε να σου δείξω πώς γίνεται μια μάχη, που εσύ δεν ξέρεις -ούτε κι ο Λεωνίδας ήξερε…

Και εμείς «μασούσαμε» γιατί τους χρειαζόμαστε και τους αφήναμε, μπροστά στα μάτια μας να μας διαβάλουν να μας διχάζουν να μας στέλνουν στον θάνατο, με τις… συμβουλές τους. Κι ύστερα, ερχόταν η ώρα, που οι «αρχές» τους έπαιρναν από τα πεδία της μάχης και τους τιμούσαν στα… πεδία των σαλονιών για τη… συνεισφορά τους. Και η ζωή συνεχιζόταν. Και για τους αγωνιστές και για τους… άλλους.

Όπως και για την Επανάσταση…

Γεγονός είναι ότι καμία από τις μεγάλες δυνάμεις δεν είδε με καλό μάτι την επανάσταση των Ελλήνων. Εκτός που από πάντα η δύναμη κρύβει μέσα της έναν βαθύ συντηρητισμό, ήταν και οι δουλειές που είχαν αναπτυχθεί με την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Δηλαδή, μια ενδεχόμενη διάλυσή της θα ανέτρεπε ριζικά την κατάσταση στην Ευρώπη…

Γι’ αυτό και… λογικό ήταν πως οι ευρωπαϊκές δυνάμεις καθόλου δεν ενθουσιάστηκαν με την εξέλιξη αυτή, αλλά ούτε και αναγνώριζαν την ελληνική επανάσταση, για αρκετό καιρό…

Κι ας έστελναν επιστολές οι δικοί μας για βοήθεια και αναγνώριση. (Αντίθετα, δηλαδή…).

Οι πρώτοι που απάντησαν σε μια τέτοια επιστολή ήταν σαν… εμάς. Το Χαΐτιον δηλαδή, η Αϊτή, αυτή που… την ξανά ανακάλυψε η «δύναμη Γαλλία» (ε, ναι μετά τον Χριστόφορο Κολόμβο) και την έκανε αποικία (δηλαδή, την μοιράστηκε με τους Ισπανούς), ήταν η πρώτη χώρα που χαιρέτισε… το δικαίωμα των Ελλήνων για αυτοδιάθεση… Εμ, ποιος καταλαβαίνει καλύτερα τον πόνο και την ανάγκη σου απ’ αυτόν που και πόνεσε και ένιωσε τι εστί ανάγκη;

Η Αϊτή, βέβαια, τότε ήταν μια ανεξάρτητη χώρα, αν και δεν είχε ολοκληρώσει τον αγώνα της εναντίον των γάλλων αποικιοκρατών. Παράλληλα, ήταν και πολύ φτωχή…

Όμως, η βοήθεια που λάβαμε ήταν η πιο μεγάλη και η πιο αγαθή…

Και κρίμα, δηλαδή, που δεν κάναμε κάτι σαν αδελφοποίηση, μεταξύ μας για να ευχαριστήσουμε επί της ουσίας κι όχι απ’ αυτά που ξέρουμε… Αφήστε, δηλαδή, που μιλάμε για Καραϊβική… Εντάξει, σαν την… Αμουλιανή δεν έχει, αλλά τόσο κακό θα ήταν να έχουμε συνάψει σχέσεις φιλίας και συνεργασίας, έστω και σε θεωρητικό επίπεδο; Αυτό, που όλοι θέλουμε να κάνουμε παρέα με τους κοντινούς και τους μακριά από μας ούτε… τηλέφωνο, ποτέ δεν το κατάλαβα…

Και επιπροσθέτως, κυρίως, όταν αυτοί είναι φτωχοί… Είναι, που η ανθρώπινη φύση έχει μια προδιάθεση αποστροφής (να το παραδεχτούμε)…

Πάντως, για να μην είμαστε και εντελώς άδικοι, η χώρα μας έχει χορηγήσει κατά το παρελθόν ανθρωπιστική και αναπτυξιακή βοήθεια στην Αϊτή και συμμετέχει οικονομικά σε προγράμματα στήριξης της ανάπτυξης της χώρας. Η Ελλάδα είχε συμμετάσχει ενεργά στις προσπάθειες ανασυγκρότησης της Αϊτής, μετά τον καταστροφικό σεισμό που έπληξε τη χώρα τον Ιανουάριο του 2010, ενώ συνεισφέρει οικονομικώς, ετησίως, μαζί με τα λοιπά Κράτη Μέλη της ΕΕ, στην αποστολή των Ηνωμένων Εθνών στη χώρα…

Κάτι σαν… ευχαριστούμε, αλλά έχουμε ανταποδώσει και με το παραπάνω…

Τέλος πάντων, η αρωγή ήταν μεγάλη… Γιατί, μπορεί τότε να θεωρούνταν έως και… γελοίο στις «δυνάμεις» που μια άλλη «ψωροκώσταινα» μας ευχόταν καλή επιτυχία, αλλά είπαμε: άμα συμπονάς, τότε η φύση το επιστρέφει…

Και σίγουρα κι ανάμεσά μας θα υπάρχουν, δυο αιώνες μετά, πολλοί που θα υποτιμούν αυτήν τη σημαντική πτυχή της ιστορίας…

Ο Ζαν Πιερ Μπουαγέ, ο Αϊτινός πρόεδρος μας μιλούσε με ενθουσιασμό για την επανάσταση… ίσως και να μας «την είπε» κιόλας, αν η επιστολή που έχει δημοσιευθεί ως ιστορική πηγή είναι ατόφια και γιατί να μην είναι, δηλαδή… «Με μεγάλο ενθουσιασμό μάθαμε ότι η Ελλάδα αναγκάστηκε τελικά να αρπάξει τα όπλα (γι’ αυτό το λέω…), για να αποκτήσει την ελευθερία της και τη θέση που της ανήκει ανάμεσα στα κράτη. Πολίτες, μεταφέρετε στους συμπατριώτες σας τις θερμότερες ευχές για απελευθέρωση, που σας στέλνει ο λαός της Αϊτής»…

Κι επειδή χρήματα δεν είχε έστειλε… ό,τι είχε: 45 τόνους καφέ προς πώληση. Δηλαδή, να τα πουλήσουν… αυτοί που δεν πολεμούσαν και με τα λεφτά να αγοραστούν καριοφίλια και πολεμοφόδια… Έστειλε όμως και 100 Αϊτινούς εθελοντές… που όμως δεν έφτασαν ποτέ στην Ελλάδα. Πέθαναν όλοι στο ταξίδι…

Η Αϊτή είχε κηρύξει την ανεξαρτησία της από την Γαλλία την Πρωτοχρονιά του 1804 και ήταν η πρώτη χώρα που κατάργησε τη δουλεία! 200 χρόνια μετά παραμένει μία από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου… εξαιτίας, κυρίως των μεγάλων ανισοτήτων μεταξύ των επαγγελματικών ομάδων αλλά και της ασταθούς πολιτικής κατάστασης…

Και κανονικά, θα έπρεπε να συμμετέχει ως τιμώμενη χώρα σ’ αυτό το διήμερο εορτασμών για τα 200 χρόνια… Αλλά, είναι γεγονός πως δε θα ταίριαζε η Αϊτή με την ελληνική πραγματικότητα…

Κι ας νομίζουν οι μαντάμ σουσούδες ότι αυτές ξέρουν τι κάνουν, που πάλι κλωθογυρίζουν γύρω από αυτούς που ούτε τις θέλουν ούτε τις ενδιαφέρουν…

Και στην τελική, μόνο από το όνομα, θα έπρεπε να της έχουμε μια επίσημη θέση. Γιατί Αιτή, σημαίνει «Υψηλή γη».

Και μπορεί τα πράγματα να μην πάνε καλά και σ’ αυτούς, αλλά τουλάχιστον... έχουν καλή θέα.

Ενώ εμείς, με τη μανία μας να συναναστρεφόμαστε με το… διεθνές «τζετ σετ», κάνοντας δημόσιες σχέσεις και με την Επέτειο που άλλαξε τα πάντα, το πολύ-πολύ, ένα… τζετ σκι, μας αξίζει… κι έξω απ’ την πόρτα…