Όμορφη και παράξενη πατρίδα, σε χαιρετώ. Και σ’ ευχαριστώ. Όχι γιατί με πιάσανε οι ευγένειες. Αλλά, γιατί μ’ αφήνεις να σε μαθαίνω να σε καταλαβαίνω να σου θυμώνω να σε αποφεύγω να σ’ αγαπώ να μη σε θέλω... Μ’ αφήνεις το «ελεύθερο» -και κατά την κρίση μου.

Επειδή, εσύ είσαι. Εσύ τα φτιάχνεις, εσύ και τα χαλάς. Εσύ τα ονειρεύεσαι, εσύ τα σκίζεις. Εσύ τα δίδαξες, εσύ τα άφησες. Εσύ πόνεσες, εσύ σκλήρυνες. Εσύ ξέρεις κι ας κάνεις την ανήξερη…

Είναι που το βαρκάκι σου μπορεί να πιάσει ωκεανούς που δε φαντάζεται κανείς… Ούτε κι αυτοί που είναι μέσα. Κυρίως αυτοί… Εμείς. Γιατί, εσύ, εμείς ΕΙΣΑΙ…

Σήμερα η σκέψη θα πρέπει να είναι στη Μαλεσίνα. Ο ιός «μετράει» τους νεκρούς του και είναι πολλοί, την ώρα που η Ελλάδα αποτίνει τιμή στους Ήρωες.

14 νεκροί, ήδη. Ένας γάμος («ματωμένος», όπως αποδεικνύεται) αλλά και η χαλάρωση των μέτρων από τους κατοίκους, οδήγησαν το χωριό στη μαύρη λίστα. Οι άνθρωποι χάνονται και πολλοί από αυτούς είναι νέοι. Και χωρίς υποκείμενα νοσήματα. Στο νοσοκομείο της Λαμίας νοσηλεύονται 50 κάτοικοι…

Γι’ αυτό και… οι μίνι παρελάσεις, εκτός από αχρείαστες κι «ανέξοδες», θέτουν σε κίνδυνο τις ίδιες, αλλά και τα μέρη που γίνονται. Άσε, που δεν τοποθετήθηκε πουθενά στη χώρα πατριωτόμετρο -απ’ όσο ξέρω, δηλαδή…

Από τους επίσημους εορτασμούς, πάντως, στην Αθήνα -που δεν παρακολούθησα- κρατώ δύο πράγματα: το πρώτο, ότι η μεγαλειώδης παρέλαση ήταν μια βόλτα στον χρόνο. Ότι έδινε μια ευκαιρία και για λίγο «άρτον», πέραν του θεάματος. Κι αυτό είναι μεγάλο κέρδος, στις μέρες μας. Και το δεύτερο, αυτό που έχουμε (ξε)χάσει στην… τρέχουσα ζωή μας: την προαιώνια σύνδεσή μας με τους νεκρούς. Το υπενθύμισε η Προεδρική Φρουρά, μ’ ένα «τιτίβισμα» στο τουίτερ: «Οι Εύζωνες κατά τον βηματισμό χτυπούν το τσαρούχι για να ακούνε οι Άγνωστοι νεκροί του Έθνους. Σήμερα κατά την αποχώρηση τους από το Μνημείο, στην απόλυτη ησυχία που επικρατούσε, το χτύπημα ακουγόταν ως Σύνθημα, για τη νέα αρχή του Ελληνισμού», έγραφε το μήνυμα.

Όμως, στην αρχή του τρίτου μας και ελεύθερου αιώνα, το Σύνθημα, το δίνουν τα κρούσματα που πήραν την ανηφόρα και οι ΜΕΘ που βρίσκονται στην κατάσταση που τις αφήσαμε. Οι άνθρωποι μένουν εκτός Μονάδων Εντατικής Θεραπείας, καθώς ο… συνωστισμός εκεί, δεν έχει προηγούμενο. Και μπορεί το 21 να έβαλε σε… καραντίνα την κόβιντ, αλλά αυτό συνέβη μόνο για αυτές τις δύο μέρες. Που είχαμε καλεσμένους και πολλές φούριες γενικώς. Που έπρεπε να παραστήσουμε τους «οικοδεσπότες δεν τρέχει τίποτα», τουλάχιστον, για λίγο… Σαν διάλειμμα για διαφημίσεις.

Και ας ξεπεράσουμε την πεσκανδρίτσα, τον κιμά γαρίδας και το μπισκότο με μελάνη σουπιάς, κρέμα λευκού ταραμά και αυγά ψαριού, αλλά και το ενδιαφέρον του Καρόλου για τους τσολιάδες, τους οποίους και παρατηρούσε ξεχνώντας (μάλλον) τους βασιλικούς του τρόπους -αν και πολύ πιθανόν να κατέγραφε ομοιότητες και διαφορές με την παραδοσιακή σκοτσέζικη φορεσιά, την οποία και φορούσε ο υπασπιστής του- και ας σκεφτούμε πόσο ευγενικοί ήταν οι επίσημοι προσκεκλημένοι μας. Και πόσα μηνύματα πήραμε κι από όσους ήρθαν κι από όσους δεν ήρθαν (λόγω κόβιντ και άλλων υποχρεώσεων…). Ε, ναι, οι άνθρωποι το σαβουάρ βιβρ το παίζουν στα δάχτυλα -το έχουν ανακαλύψει και το έχουν εξασκήσει και στις ελληνικές πλάτες, σε πολλές -κυρίως- «κλειστές στροφές» της ιστορίας…

Όλοι, εκτός από τους Ρώσους, που είναι γνωστό πως οι «παράτες» δεν είναι του στυλ τους και δε νοιάζονται να το δείχνουν κιόλας. Ο Πούτιν, εκτός από τον Μισούτιν, τον πρωθυπουργό, έστειλε και τον υπουργό μεταφορών και αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Αλεξέι Οβερτσούκ, που για μια 20ετία ήταν ο ισχυρός άντρας της Αεροφλότ, αλλά και τον υφυπουργό Εξωτερικών Γκρουσόβ. Μεγάλη αντιπροσωπεία, για μια εθιμοτυπική εκδήλωση, ε;

Αλλά δεν ήταν μόνον εθιμοτυπική. Γιατί, λέει πως ο Οβερτσούκ, εκεί που τα έλεγε με τον Μητσοτάκη, του έδειξε στο κινητό του τα κέντρα πιστοποίησης εμβολιασμού στη Ρωσία και πέρασε και «στο κυρίως». Ε, ποιο είναι το «κυρίως»: Το εμβόλιο Σπούτνικ και η προώθησή του στη χώρα μας. Όχι, παίζουμε…

Αλλά το «παζάρι», λέει, δε σταμάτησε εκεί. Γιατί η ρωσική αντιπροσωπεία ζήτησε, προκειμένου να μας επιστρέψουν τα αρχεία των Εβραίων της Θεσσαλονίκης τα οποία και άρπαξαν από τους Ναζί να τους παραδώσουμε το πρώτο ρωσικό αυτοκρατορικό αρχείο των Χανίων, αλλά και 80 χιλιάδες ευρώ για τη φύλαξη των αρχείων και (γιατί έχει και συνέχεια) έναν πίνακα της συλλογής Κωστάκη που φυλάσσεται στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη…

Τι να κάνεις;… Υπομονή…

Που θα χρειαστεί και μάλιστα σε ίδιο χρόνο… Αφού ναι μεν Επέτειος, αλλά την ίδια μέρα ξεκίνησε και η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ, με κύριο θέμα τις απειλές της Τουρκίας κατά της Ελλάδας και τις… κυρώσεις των Βρυξελλών.

Αν αυτή η ιστορία δεν είχε το χούι να επαναλαμβάνεται, θα έλεγε κανείς πως κάποιος μας κάνει πλάκα… γιατί μπορεί. Βέβαια, για τη χώρα μας, η ιστορία δεν επιφυλάσσει μόνον… επαναλήψεις, που προσφέρουν πολύτιμες πληροφορίες για όσους μπορούν ή θέλουν να παρακολουθήσουν, αλλά και συμβολισμούς -ανά τους αιώνες- οι οποίοι… κι αν δε γέννησαν ποιητές, σ’ αυτόν τον έρμο τόπο. (Τουλάχιστον…).

Γιατί, ως γνωστόν η Ευρώπη έχει απομακρυνθεί αρκετά από τις «κυρώσεις» στην Τουρκία… Είναι που η Γερμανία κρατά γερά -από πάντα- και από δίπλα και οι υπόλοιπες μικρές αλλά ικανές για ζημιά, δυνάμεις. Και η ατμόσφαιρα για την Ελλάδα δεν είναι και τόσο ευχάριστη, για άλλη μια φορά.

Αλλά η χώρα μας γνωρίζει. Τα ξέρει αυτά, γιατί τα έχει ζήσει στο πετσί της…

Κι έτσι όπως κυκλώνει η ιστορία, το σήμερα, σα να κάνει επανώτισμα με το χθες. Τότε που η Ιερά Συμμαχία του Μέτερνιχ έδειχνε απροκάλυπτα τις προθέσεις της. Αν θυμάστε, η βασική ιδέα ήταν ότι η Ελληνική Επανάσταση έπρεπε να καταπνιγεί στο αίμα. Αλλά δεν ήταν κάτι… προσωπικό: το αίμα ήταν η μοίρα όλων των επαναστάσεων μετά τους Ναπολεόντιους Πολέμους. Κι αν επίσης, θυμάστε, αυτή η πολιτική κράτησε για χρόνια. Κι ήταν ο Ιωάννης Καποδίστριας που επί της ουσίας απενεργοποίησε τελικά τους σχεδιασμούς της Αυστροουγγαρικής Αυτοκρατορίας… όχι ότι αναστράφηκε η εχθρική στάση της Ιεράς Συμμαχίας…

Έτσι, τώρα και με την ΕΕ. Δεν ήρθε ακόμα η ώρα. Πρέπει μάλλον να περάσουν μερικά ακόμα φοβερά χρόνια. Όπως και τότε, μέχρι ν’ ανθίσει ο Φιλελληνισμός, αλλά να γίνει και το Μεσολόγγι. Το οποίο, τελικά, «μέτρησε» μόνο για τους ποιητές. Για τους άλλους, έπρεπε απλώς να αλλάξει ρώτα η πολιτική…

Είναι που οι ζωές των ανθρώπων, περνούν πάντα σε δεύτερη μοίρα. Και ναι, αυτές χάνονται αθόρυβα, στα χρόνια των συγκρούσεων -στρατών και κόσμων…

Αλλά είναι κι αυτές που πάνε ανάποδα στο ρεύμα, αλλάζουν και τους ρόλους και τους κανόνες.

Δίχως τυμπανοκρουσίες και λαμπρότητες και δάφνες, οι ήρωες γεννιούνται και πεθαίνουν εκεί από όπου προήλθαν. Ακολουθώντας την μοίρα της δικής τους ευθύνης, που είναι προδιαγεγραμμένη.

Και το μόνο που αναμένουν είναι ένας σκληρός, ξύλινος ήχος. Να σκίσει τη σιωπή. Να δώσει το σύνθημα. Ν’ αλλάξει την κατεύθυνση…