Μόλις ο Μάρτης άφησε την κακή του διάθεση και φώτισε με τις ηλιαχτίδες του τη μέρα, βρήκαμε την ευκαιρία, για μια ποδηλατάδα. Παρέα με τον Κόσυνθο, που μας ταξίδεψε ως τις εκβολές του, στη Λίμνη Βιστωνίδα… Σε μια φυσιολατρική και ψυχαγωγική διαδρομή, ψάχνοντας, συνάμα, ένα ακόμα από τα νήματα της ιστορίας που δημιουργούν την ιδιαίτερη «φορεσιά» της Θράκης…

Εγχείρημα ιδιαιτέρως φιλόδοξο, καθώς η «σκουριά», αυτού του δύσκολου χειμώνα των περιορισμών έχει κατακαθίσει στο σώμα, αλλά και στο πνεύμα, ο Δημήτρης Γκαγκαλίδης μας προτείνει να προσπαθήσουμε να την αποτινάξουμε και να γνωρίσουμε μια όμορφη, όσο και αθέατη διαδρομή, συλλέγοντας μια ακόμα «Αλλιώτικη Πρόταση»…

Ξεκινάμε από το Λιμνίο, δίπλα από τα νερά του Κόσυνθου, που σήμερα τα έχουμε για οδηγό αλλά και αρωγό, καθώς τα 18 χιλιόμετρα μέχρι τη Λίμνη Βιστωνίδα απαιτούν τη στιβαρή, όσο και «καθαρή» τους κατεύθυνση…

Κι εμείς παίρνουμε την «καινούρια» διαδρομή του ποταμού, καθώς, όπως λέει ο Δημήτρης Γκαγκαλίδης, στα προβυζαντινά χρόνια, εκείνος εξέβαλε στη Λάφρα και τη Λαφρούδα, προς το χωριό Ποταμιά. Άλλο, τώρα, που οι «σύγχρονες» ανάγκες, του άλλαξαν τη διαδρομή, ίσως και για να συναντιέται με τους άλλους δυο της Θράκης, τον Κομψάτο και τον Τραύο…

 Ο «ξεναγός» μας, μας προτείνει να ακολουθήσουμε τη διαδρομή είτε από τη νότια είτε από τη βόρεια πλευρά του ποταμού, για να φτάσουμε στα Βαφέικα. Κι από κει να μπούμε στο νότιο ανάχωμα κι όχι από το βόρειο, καθώς η διαδρομή, από κει, θα μας μείνει «μισή», ανολοκλήρωτη…

Κάνουμε πετάλι σε έναν χωματόδρομο, εύκολο, προσβάσιμο και ιδανικό και για ποδήλατο και για… ξεσκούριασμα -το τελευταίο υποβοηθείται και από το υπέροχο τοπίο που μας προσφέρει απλόχερα το ποτάμι, καθώς εκεί καταλύουν πολλά πουλιά, αυτήν την εποχή, όπως ερωδιοί, αλλά και πελαργοί που ψάχνουν για τροφή. Και τα δέντρα, με σύμμαχο τον καιρό και τα νερά παίρνουν ζωή κι αρχίζουν να φτιάχνουν τις φυλλωσιές τους, που σε λίγο, θα δημιουργούν φυσικές αλέες, κάτι σγουρές αψίδες που περνούμε από κάτω τους με δέος, αλλά και με ένα αίσθημα ασφάλειας και ανάτασης που η φύση ξέρει να προσφέρει, συνδυαστικά…

Και η διαδρομή συνεχίζεται, με την υπόμνηση ότι μπορούμε και να την εγκαταλείψουμε -δε θα μας το «κρατήσει»- αφού μας προσφέρει, κάθε λίγα μέτρα «εξόδους», προς το Πόρτο Λάγος κι από κει, πίσω στην πόλη.

Αλλά, εμείς, δεν το βάζουμε κάτω και συνεχίζουμε τις πεταλιές μέχρι τον Πολύσιτο, γιατί ο Δημήτρης Γκαγκαλίδης, λέει, πως καθώς φτάσουμε στο τέλος του χωριού και περάσουμε την παλιά γέφυρα, τότε θα βγούμε σε ένα άλλο ανάχωμα, που υπόσχεται «το ωραιότερο κομμάτι» της διαδρομής…

Πράγματι, η θέα είναι «ανοιχτή», πανοραμική και από τη μια, απλώνεται η οροσειρά της Ροδόπης, που καθρεφτίζεται στην Λίμνη κι είναι και η πεδιάδα της Ξάνθης, που αυτήν την εποχή αναδημιουργείται, καθώς αρχίζουν οι καλλιέργειες, όπως είναι τα ακτινίδια και άλλα προϊόντα που «ζωγραφίζουν» μ’ έναν απλό και τόσο ξεκάθαρο τρόπο, το τοπίο.

Και καθώς φτάνουμε στην Βιστωνίδα, μια εναλλακτική τουριστική πρόταση μας περιμένει: «Συναντούμε τους Πύργους και τα Βυζαντινά Τείχη» και βρισκόμαστε σε μια άλλη εποχή και μια πόλη που στέκεται βουβή και παρεξηγημένη, αλλά τόσο γεμάτη από τα ιστορικά πατήματα των προγόνων μας. Είναι η Αναστασιούπολη, που βρίσκεται νοτιανατολικά του χωριού Αμαξάδες στον Νομό Ροδόπης. Τα ερείπια οχυρώσεων της αρχαίας πόλης, που η κάτοψή τους θυμίζει ακανόνιστα τραπέζια, με τους κυκλικούς και τετράγωνους πύργους που σώζονται, χρονολογούνται από τα προχριστιανικά, μέχρι τα βυζαντινά χρόνια… Κι ύστερα είναι και η κεντρική πύλη, που οδηγούσε στο Λιμάνι και στην οποία μπορούμε να διακρίνουμε τα μονογράμματα των Παλαιολόγων…

Κι έτσι, όπως περιδιαβαίνουμε στο χώρο, ακολουθώντας τα «χνάρια» διαπιστώνουμε πως φτάνουν κι αυτά κι εμείς στα νερά, όπου και καταλήγει η διαδρομή του ίδιου του Κόσυνθου.

«Λίγοι την επισκέπτονται, όμως, θα πρέπει να πούμε πως τότε ήταν το λιμάνι της περιοχής και πολλά καράβια έρχονταν ως εδώ, καθώς, η Βιστωνίδα δεν ήταν λίμνη, αλλά η συνέχεια της θάλασσας»..

Ο Δημήτρης Γκαγκαλίδης μας προτρέπει να απολαύσουμε τη στάση -«μπορείτε να κάνετε κι ένα πικνίκ», ρίχνει την ιδέα- και στον γυρισμό μας προτείνει να επιλέξουμε το βόρειο κομμάτι, μετά τον Πολύσιτο, «για να γεμίσετε και από άλλες εικόνες»…

Ο «ξεναγός» μας επισημαίνει ότι το πιο ασφαλές σημείο για να ξεκινήσουμε αυτήν την περιπέτεια στον χώρο και τον χρόνο, είναι η καινούρια γέφυρα από τη ΣΕΒΑΘ προς τα Πηγάδια. «Μόλις περάσετε τη γέφυρα φαίνεται ο χωματόδρομος, που πηγαίνει δίπλα από το ποτάμι μας», σημειώνει.

Όποιο σημείο κι αν επιλέξετε, το σίγουρο είναι ότι αυτή η εναλλακτική, φυσιολατρική, οικογενειακή, αθλητική εξόρμηση δε θα δυσαρεστήσει κανέναν, αντίθετα «θα ανακαλύψουμε μια ακόμα γωνιά της πατριδογνωσίας μας», υπογραμμίζει.

Ακούστε τον κ. Δ.Γκαγκαλίδη.