Τα ρεκόρ είναι για να σπάνε… Κι επειδή μιλάμε για δρομέα μεγάλων αποστάσεων και ανυπότακτων αντοχών -πολυπρόσωπο, επίσης- τότε δεν πρέπει να κάνει πολύ εντύπωση ο μεγάλος αριθμός κρουσμάτων. Αυτό που θα πρέπει να ξενίζει, πάντως, γιατί διαφορετικά θα γίνει συνήθειο, είναι η προαναγγελία του, από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Άντε, παιδιά, κουραστικό όντως το «μονό» που παίζεται όλον αυτόν τον χρόνο, αλλά, η… ευγενική άμιλλα, για το ποιος θα αναγγείλει πρώτος το κακό μαντάτο, εκτός από ασύμφορο σε αυτή τη φάση, είναι και παλιακό… «Μετάλλαξη», της πρεμούρας που αποτυπώνονταν στους πηχυαίους τίτλους εφημερίδων, κατά τη σαββατοκύριακη… «σούμα» (πάντα, με τη μέθοδο της στρογγυλοποίησης) του φόρου αίματος στην άσφαλτο. Πίσω, στα μισά της δεκαετίας του 80…

Κι ευτυχώς μπαίνει μπρος το κυβερνητικό… εμβόλιο ενάντια στη φθορά -γενικώς και ειδικώς- με οικονομία, επενδύσεις και χαλάρωση μέτρων, για να έχουμε όλοι… να παίζουμε και κυρίως να είμαστε τύποις ευχαριστημένοι…

Τους επόμενους μήνες το τοπίο, λέει, «προσδοκάται να είναι διαφορετικό με την κυβέρνηση να ποντάρει στη βελτίωση των υγειονομικών δεδομένων -έχοντας σύμμαχο τον καλό καιρό, τα εμβόλια και τα self test- ενώ παράλληλα θα “τρέχουν” η οικονομία, ο τουρισμός και οι επενδύσεις που δρομολογούνται κυρίως από το Ταμείο Ανάκαμψης».

Βασικό μέλημα είναι το ασφαλές και προσεκτικό άνοιγμα των δραστηριοτήτων, με στροφή της ατζέντας στην καθημερινότητα του πολίτη… Εντάξει, μη τη δένεται… και κόμπο την καθημερινότητα, καθώς αυτή έχει προλάβει να «κομπωθεί» εδώ κι ένα χρόνο, αλλά αυτό που θα ζήσουμε και πολύ πιθανό να είναι και απολύτως σύντομο-όσο να ολοκληρωθεί η τουριστική περίοδος- θα έχει και ενδιαφέρον και λίγο… ξαστέρωμα. Γιατί, πολύ καταχνιά, ρε παιδιά, έπεσε…

Ο στόχος είναι: ανάκαμψη της οικονομίας και της κοινωνίας. Δηλαδή, αυτό κάποτε θα θεωρούνταν, τουλάχιστον, πλεονασμός. Γιατί, η οικονομία, πτυχή της κοινωνίας είναι. Άμα πάει καλά αυτή, πάμε όλοι. Όμως δε θυμάμαι να υπήρξε ποτέ μια τέτοια προοπτική για την κοινωνία εν γένει… Μόνο ατομικές ανατάσεις, ενίοτε και κλαδικές, μα η κοινωνία, στο σύνολό της, κουτσουρεμένη στέκονταν και από αριθμούς και από αρχές. Ίσως, γι’ αυτό θεωρήθηκε επιτακτικός αυτός ο… άρρητος διαχωρισμός.

Επίσης, δεν ξέρω πότε… μας πήρε και μας σήκωσε. Ίσως, από το «Τσοβόλα δώστα όλα»… Όμως, τι σημασία έχει;

Κι έτσι, όπως ακούς τον Μητσοτάκη να μιλά για το Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης, λες: «σα να μην πέρασε μια μέρα»… Κι ας έχει μεσολαβήσει και μια δεκαετής μνημονιακή εποχή (και όχι «οικονομική κρίση», καθώς οι κρίσεις, άμα κάθονται… στρογγυλοκάθονται και θέλουν και παρέα)…

Πάντως, σύμφωνα με τα ειπωμένα, το σχέδιο έχει τη δυνατότητα να προσθέσει ακόμα 7 μονάδες στο ΑΕΠ σε ορίζοντα εξαετίας (τι λες βρε παιδί…) πέρα και πάνω από τη φυσιολογική ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας (γιατί, έχουμε και τέτοια… φυσιολογική) και να δημιουργήσει πρόσθετες 200.000 θέσεις εργασίας (κάτι περισσότερο από μια Πάτρα, η οποία, σημειωτέον είναι σε οριακό σημείο σε ό,τι αφορά την πανδημία). Επίσης, οι δράσεις που αποτυπώνονται στο Σχέδιο αγγίζουν τις 160 και αφορούν σε έργα, επενδύσεις και μεταρρυθμίσεις, απλώνονται σε συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα, αφορούν σε ολόκληρη την Ελλάδα και σε όλους τους πολίτες.

Και έχει και καλύτερο, λέει. Γιατί, θεωρείται ένα γιγαντιαίο πρόγραμμα, το οποίο έχει τη δυνατότητα να κινητοποιήσει 60 δισεκατομμύρια, 32 από το Ταμείο, 19 σε επιχορηγήσεις και τα υπόλοιπα από… δανεισμό. Αλλά το τελευταίο, επιμένουν πως δεν είναι κακό -και να μην είμαστε προκατειλημμένοι… Και στην τελική, άμα είναι να… ξεροψηθεί η γούνα μας, ας είμαστε τουλάχιστον… open mind…

Aπό την άλλη… επειδή όλο αυτό ακούγεται σαν... Πακέτο Ντελόρ, Σαντέρ Γ’ ΚΠΣ και ΕΣΠΑ, ένα και δύο δε σημαίνει ότι… δεν είναι. Από το 88 μέχρι σήμερα, τα ευρωπαϊκά κονδύλια αποτελούν τον κυριότερο μοχλό ανάπτυξης της οικονομίας μας. Μόνο να σκεφτούμε πως το κονδύλιο για το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων από εθνικούς πόρους, δεν ξεπερνά ετησίως τα 750 εκατομμύρια ευρώ, ενώ τα διαρθρωτικά ταμεία της ΕΕ διαθέτουν ετησίως για την Ελλάδα, από 2 έως 7 δις…

Και ίσως θυμόμαστε, πόσο πολύ αξιοποιήθηκαν και πόσο ορθά χρησιμοποιήθηκαν και πόσο αποτελεσματικά, οι κυβερνήσεις τα επιμέρισαν…

Γιατί υπήρξε πάντα μια ελευθερία για το πώς θα διαχειριστεί ο εκάστοτε υπουργός και η κυβέρνηση ακόμα, τα ευρωπαϊκά κονδύλια. Και το αποτέλεσμα, λίγο ως πολύ το βλέπουμε όλοι…

Κι αφού, λοιπόν, οι θεσμοί δεν… ας το κάνουν οι ιδιώτες… Θα είναι, λέει, ένα αποτελεσματικό εργαλείο μόχλευσης κεφαλαίων από την αγορά όπου ιδιώτες επενδυτές και επιχειρηματικοί όμιλοι, τράπεζες και διεθνείς χρηματοδοτικοί οργανισμοί επιλέγουν να αναλάβουν ρίσκο… Τέλεια, διατυπωμένο; Και πού να δούμε και τα αποτελέσματα της διατύπωσης…

Θα σκάνε οι Διεθνείς Χρηματοδοτικοί Οργανισμοί και θα κάνουν πολιτική… Να δούμε την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων τι ωραία προγράμματα εκπονεί με σκοπό την οικονομική μεγέθυνση και ανάπτυξη των Λιγότερα Ανεπτυγμένων Χωρών, τη βελτίωση της διεθνούς οικονομικής συνεργασίας, τη μείωση της φτώχειας, την αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών…

Δηλαδή, δεν είναι και πολύ μακριά το αμερικάνικο όνειρο (των άλλων), τελικά… Κάπως πάντα βρίσκει ένα τρόπο να ξετρυπώνει από κει που δεν το περιμένεις… Σαν καλεσμένος-έκπληξη σε πάρτι που μέχρι εκείνη την ώρα ήταν και πολύ βαρετό. Άρα, καλοδεχούμενος, όποιος και να ’ναι, όπως και να ’ναι…

Άλλωστε, εμείς, προς το παρόν, αυτό που μπορούμε να σκεφτούμε να δούμε και να ακούσουμε είναι το… «ελευθέρας». Που έρχεται κατά πάνω μας και πολύ φοβάμαι πως οι περισσότεροι δε θα ξέρουμε τι να το κάνουμε, καθώς οι μισοί ήμασταν μέσα στο πλαίσιο και οι άλλοι μισοί, παίζαμε κλεφτοπόλεμο με το πλαίσιο…

Κι έτσι, όπως χτυπάνε οι καμπάνες των κρουσμάτων, πολύ ταιριαστά με την ελληνική πραγματικότητα φαντάζουν και οι διαδημοτικές μετακινήσεις και το άνοιγμα του λιανεμπορίου και των σχολείων όλων των βαθμίδων και η… επιστροφή στην καθημερινότητα. Η οποία, επιστροφή, γίνεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, όπως και η αποχώρηση…

Ξαφνικά. Χωρίς προειδοποίηση, μια κάποια εκπαίδευση -έστω κατάρτιση…

Μα, με ένα κοινό σημείο αναφοράς: εκείνη τη θολή εντύπωση, μια αίσθηση αισιοδοξίας, μια ισχνή βεβαιότητα πως το μέλλον θα είναι καλύτερο (εδώ που τα λέμε, δεν έχει και κανέναν αξιόλογο αντίπαλο)…

Με φόντο την ευημερία, που δεν ξεκίνησε -αλλά ήταν έτοιμη. «Μετά τα μνημόνια», πέρσι, «μετά τη… στάση της πανδημίας» τώρα…

Αλλά πάντα με την ίδια τρύπια ομπρέλα που επιμένουμε να κρατούμε ανοιχτή, είτε βρέχει είτε χιονίζει ή κάνει καλό καιρό…