Στη σημερινή Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, η Αγία μας Εκκλησία υψώνει στο μέσο του ναού τον Τίμιο Σταυρό προς προσκύνηση, για να αντλήσουμε δύναμη και θάρρος, και να συνεχίσουμε να διαπλέουμε το μέγα πέλαγος της νηστείας, καταμεσής του οποίου βρισκόμαστε. Καθώς, λοιπόν υψώνει το Ιερό Σύμβολο του Βασιλέως του Μεγάλου, του Κυρίου της Δόξης, του Εσφαγμένου Αρνίου, συνάμα προβάλλει την σημερινή ευαγγελική περικοπή, ως την πιο εκφραστική στη διατύπωση των όρων υπό τους οποίους εμείς οι χριστιανοί ακολουθούμε τον δικό μας ηγέτη, τον Νυμφίο της ψυχής μας. Με το στόμα, λοιπόν, του ίδιου του Χριστού ξεκαθαρίζεται το τι ζητά και το που στοχεύει!

Όποιος θέλει να με ακολουθεί ως μαθητής, ας αρνηθεί τον εαυτό του, ας πάρει σταθερή απόφαση να υπομείνει κάθε θλίψη και δοκιμασία έως και σταυρικό θάνατο, μιμούμενος το παράδειγμά μου. Βαρυσήμαντος λόγος, που η ανθρωπότητα δεν φαίνεται να κατανόησε στην πραγματική του διάσταση, ούτε μπόρεσε να αφομοιώσει μιας που, από τότε και έως σήμερα παρόμοιος λόγος, τόσο ελεύθερος, ξεκάθαρος και βαθύς δεν έχει διατυπωθεί.

Υπάρχει ένας παράδοξος όρος στην πρόσκληση του Κυρίου μας. Ο όρος να απαρνηθούμε τον εαυτό μας. Γιατί; Αυτό που έχω και χειρίζομαι είναι ο εαυτος μου. Αυτό που μου δόθηκε και με προσδιορίζει είναι ο εαυτός μου. Αυτό που με οριοθετεί και με χαρακτηρίζει στην κοινωνία των ανθρώπων είναι ο εαυτός μου.

Γιατί μου ζητά ο Χριστός να τον αρνηθώ; Και μάλιστα δεν μου ζητά να αρνηθώ κάποιο κομμάτι του εαυτού μου, έστω το πιο αρρωστημένο, αλλά μου ζητά ν’ αρνηθώ συνολικά ολόκληρο τον εαυτό μου, ακόμη κι όσα καλά θεωρώ ότι έχω!

Ο Χριστός είναι ο ηγέτης της λυτρωτικής θυσίας και όσοι τον ακολουθούν και τον μιμούνται δεν μπορούν να είναι ούτε στρατιά δούλων, ούτε στρατιά μισθοφόρων. Είναι λαός ελευθέρων που εκούσια τον εγκολπώνονται, χριστοποιούνται και συναπαρτίζουν το σώμα Του, την Εκκλησία, ζώντας θυσιαστικά, για να ζουν μαζί του εις τον αιώνα.