Δηλαδή, τι πειράζει εάν η καμπάνα χτυπήσει τρεις ώρες νωρίτερα; Ας χτυπήσει και στις έξι παρά τέταρτο… Δε λέμε και «δόξα σοι ο Θεός»… Διότι πέρσι κάναμε Ανάσταση με το διαδίκτυο. Είπαμε «τα κάνει όλα και συμφέρει», αλλά να υπάρχει κι ένα όριο. Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα…

Από την άλλη και όσοι αντιδρούν… καλά κάνουν. Γιατί, εδώ έχουν ανατραπεί τα πάντα. Και μιλάμε για σημαντικές… μην πω… «συμπαντικές» ανατροπές. Πάει το οκτάωρο, η οικογένεια «φλερτάρει» με τον γονέα «α» και τον γονέα «βου», η πατρίδα μπερδεύεται με την… παρτίδα -τι έμεινε; Μια Ανάσταση πριν τη μαγειρίτσα…

Γιατί το… reset, θέλει και κότσια και σύνεση. Κι όποιος φλερτάρει με την ιδέα -καθότι… καινοτόμα- να το ξανασκεφτεί. Είναι πολλά αυτά που πρέπει να τεθούν επί τάπητος και πάλι δεν είναι σίγουρο ότι θα έχουν ελεγχθεί, αποκωδικοποιηθεί, αποσαφηνιστεί. Για να μη μιλήσουμε και για το δικαίωμα επιλογής. Όχι… βρήκαμε έναν ιό, ας… «θάψουμε» πέντε δέκα…

Το σίγουρο είναι πως και το φετινό Πάσχα θα είναι σαν... Χριστούγεννα. Το… ρεζουμέ, αυτό δείχνει. Από θρησκευτικής πλευράς, δεν αλλάζουν και πολλά από τότε, προ κορωναϊού. Απλώς, ο Έλληνας, στο άκουσμα της λέξης «απαγόρευση», ρέπει στον… αφηνιασμό. Γι’ αυτό και τον αντιμετωπίζουν σα… βατράχι. Μέσα σε ζεστό νερό, που η θερμοκρασία του ανεβαίνει βαθμιαίως. Μέχρι να πει «εντάξει», έχει γίνει παραδοσιακό πιάτο των Ιωαννίνων. Αλλά… μικρό το κακό. Γιατί υπάρχει και μεγαλύτερο…

Εν τω μεταξύ, το υπόλοιπο «μενού» θα θυμίζει… ρεβεγιόν. Εορταστικά τραπέζια των εννέα ατόμων από δύο διαφορετικές οικογένειες. Προφανώς, προς εμπέδωση της ανθρωπογεωγραφίας του μέλλοντος. Αλλά τουλάχιστον, έβγαλαν από τη δύσκολη θέση τους αστυνομικούς υπαλλήλους, όπως ήδη διαφάνηκε και σε άλλες περιπτώσεις που… λογικά έχρηζαν παρέμβασής τους, όπως τα κορωνοπάρτι, αλλά ακόμα και οι… συμβατικοί έλεγχοι, κατά τη διάρκεια της εβδομάδας…

Αλλά τώρα, με σύμμαχο τον καιρό, οι συνδαιτυμόνες έχουν δυνατότητα περαιτέρω διεύρυνσης. Διότι τα πασχαλιάτικα τραπέζια μπορούν να φτάνουν και στα 12 άτομα, εάν στηθούν σε εξωτερικό χώρο. Σκέτο πάρτι, δηλαδή.

Και καλό θα είναι οι… νομοταγείς να τη γνωρίζουν αυτή τη λεπτομέρεια πριν καλέσουν την Αστυνομία, όπως τα Χριστούγεννα κι εκτεθούν τζάμπα. Άσε που το πιο πιθανόν είναι να μην ανταποκριθεί κι αυτή, στην κλήση.

Κι ευτυχώς, περαιτέρω παρεμβάσεις δε φαίνονται στον ορίζοντα. Γιατί, δε θα ήταν μια… καλή ευκαιρία, το σύστημα να βάλει χέρι και στις διατροφικές συνήθειες του Έλληνα, πασχαλιάτικα; «Τι σου φταίνε τα αρνάκια, τα κατσικάκια» κι άλλα τέτοια… γλυκοφορεμένα, άνετα θα μπορούσαν να «περάσουν» έστω και ως… σκηνές από τα προσεχώς, σε αυτή τη φάση. Κυρίως τώρα, που το ζωοφιλικό κίνημα πάει χεράκι-χεράκι με το κίνημα για την κλιματική αλλαγή.

Ή μήπως δε θυμόμαστε τι είχε γίνει πριν από 20 χρόνια με την Κρόιτσφελντ-Γιάκομπ, που στην αρχή την είχαμε περάσει για νέα μάρκα… στιγμιαίου καφέ… Αλλά, ήταν η σπογγώδης εγκεφαλοπάθεια, που είχε συνδεθεί με τη νόσο των τρελών αγελάδων και η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε προτείνει (εγώ αλλιώς το θυμάμαι) την απαγόρευση της κατανάλωσης ορισμένων οργάνων αιγοπροβάτων και βοοειδών, δηλαδή, του γνωστού και μη εξαιρετέου… κοκορετσίου…

Και πήραμε… τ’ άρματα! Κάτω τα χέρια απ’ τα σπληνάντερα, τα κεφαλάκια κι άλλα τέτοια πολιτισμένα όργανα…

(Αν το καλοσκεφτούμε, αυτός ο έρμος αιώνας ήδη είχε δείξει τις προθέσεις του πριν καλά-καλά μπει. Οπότε αυτό που ζούμε σήμερα, εύκολα το λες και μια φυσική συνέπεια)…

Πάντως, μια κάποια συνέπεια (αν και δεν ξέρω, πόσο φυσική, μπορεί να θεωρηθεί) την έχουμε στο τσεπάκι από την Δευτέρα του Πάσχα. «Τραπεζάκια έξω»,  όχι των φοιτητικών παρατάξεων, αλλά των ελεύθερων και… πολιορκημένων επαγγελματιών της εστίασης. Που κανονικά, σε εποχές με άλλα ήθη, θα έπρεπε, πριν βάλουν το κλειδί στην επιχείρηση να σφάξουν έναν κόκορα. Διότι, δεν είναι μόνο τα γιοφύρια που απαιτούν... στατικές μελέτες. Έτσι, όπως έχουν έρθει τα πράγματα…

Αλλά, τέλος πάντων, κάθε… νέα αρχή και δύσκολη. Και τα ζόρικα είναι μπροστά. Διότι, άλλο ο εκπεφρασμένος φόβος κι άλλο ο φόβος που ετοιμάζεται να αναμετρηθεί με την απτή πραγματικότητα.

Κι ύστερα, είναι και οι μαθητές που παραμένουν εκτός της… πραγματικής εκπαίδευσης. Και θα χρειαστούν να πάρουν μια… μυρωδιά από τη διά ζώσης, αλλά κι από μια χρονιά που πέρασε και δεν… ακούμπησε. Τα δημοτικά και τα γυμνάσια ανοίγουν στις 10 Μαΐου κι ας έχουν αυξηθεί τα κρούσματα στη λυκειακή κοινότητα. Γιατί, τα αυτοδιαγνωστικά, θεωρητικά λύνουν τον σύγχρονο «γόρδιο δεσμό», ελλείψει Μεγαλέξανδρου…

Και ως εξέλιξη, πολύ ταιριαστή δείχνει με τον τρόπο που η κα Κεραμέως αντιμετωπίζει τις εκπαιδευτικές προκλήσεις: Ό,τι δε λύεται κόπτεται…

Τουλάχιστον, όλοι μαζί θα πάρουμε παράταση εξόδου, που βαθμιαία θα φτάσει τις δύο ώρες, αρχής γενομένης, από τη Μεγάλη Εβδομάδα. Από τις 9 στις 10 το βράδυ^. και καθώς οι επιχειρηματίες της εστίασης και των  συναφών επαγγελμάτων ανοίξουν, ακολουθώντας όλα τα υγειονομικά πρωτόκολλα, θα έχει πάει… 11.

Όχι, όπως τώρα, που μόλις χτυπήσει «9» τρέχουμε όλοι, σαν… παρασυρμένοι, από την πλοκή, κομπάρσοι σε ταινία για την Σταχτοπούτα. Και το αμάξι κολοκύθα, και το γοβάκι… τσιμεντόλιθο.

Κι έτσι, όπως μας… έχουν πάρει φόρα, εκεί γύρω στις 14, μαζί με την έναρξη της τουριστικής περιόδου, την 101^η επέτειο των Ελευθερίων της Κομοτηνής και της Αλεξανδρούπολης, απελευθερώνονται και οι διαπεριφερειακές μετακινήσεις… Που μαύρα μάτια κάναμε να αλληλοκοιταχτούμε… Κι αφήσαμε στη μέση και την… περιφερειακή συνείδηση…

Πάντως, με όλα αυτά, δεν είναι δύσκολο να την… ψωνίσουμε. Να νομίσουμε, δηλαδή, πως η μάχη έχει κερδιστεί. Ότι τα κρούσματα κατρακύλησαν στο… φυσιολογικό, οι ΜΕΘ πήραν αέρα και οι θάνατοι δεν είναι 80 ημερησίως…

Πως αφήσαμε πίσω το… κακό όνειρο.

Μόνο που αυτό δεν είναι του ύπνου, αλλά του λήθαργου.

Και τι να σου κάνει ένα ξυπνητήρι…

Εδώ, απαιτείται ήχος οξύς και… βαρυσήμαντος. Και θα χτυπήσει για όλους.

Απλώς δεν ξέρουμε την ώρα. Μόνο να υποθέτουμε μπορούμε.

Ίσως… στις έξι παρά τέταρτο.