«Φοριέται» πολύ στις μέρες μας. Απάντηση, χωρίς… απάντηση. Ή όπως λέγανε οι παλιότεροι: να ’χαμε να λέγαμε… Αλλά ήταν ένα χαρακτηριστικό της ιδιωτικής σφαίρας. Δηλαδή, στις παρέες, στις προσωπικές σχέσεις… άντε, καμιά φορά και στα δικαστήρια…. άντε, περισσότερες από… «καμιά φορά»…

Όμως εδώ και πολύ καιρό, από τα μέσα της δεκαετίας του 90, ίσως, εισχώρησε και στον πολιτικό λόγο. Και οι… «μαρμάγκες» ξεδιπλώνονται με απόλυτη φυσικότητα και με μια σοβαρότητα που σπάνε… ό,τι βρουν εύκαιρο.

Στο ερώτημα, γιατί δόθηκε προτεραιότητα εμβολιασμού στην ηλικιακή ομάδα 30-39 ετών, η απάντηση ήταν η εξής: «θέλουμε να φέρουμε τους νεότερους πιο κοντά στο εμβόλιο γιατί θα ήταν αυτοί που θα εμβολιάζονταν αργότερα». Αυτός λοιπόν είναι ένας τρόπος για να μην… απαντάς. Πώς; Αναλύοντας την ερώτηση…

Ε, κι αυτή η κα Πελώνη δεν έκανε τον κόπο να βάλει και λίγη… φιοριτούρα, λίγη καλολογία, έναν παραπανίσιο επιθετικό προσδιορισμό… για να βρίσκεται. Αλλά, τι να περιμένει κανείς από… εκσυγχρονιστές.

Πάντως, τα «παιδιά» τα οποία, θα αρχίσουν να εμβολιάζονται από τη Μεγάλη Τετάρτη, θα πρέπει να είναι πολύ χαρούμενα. Γιατί με το «δωράκι» κατακτούν και μια ανοσία και ετοιμάζουν την καλοκαιρινή βαλίτσα με λιγότερο… βάρος προβληματισμού. Και το σύστημα θα νιώθει πως επιτέλεσε και το κοινωνικό του καθήκον και στέλνει το πιο… παραγωγικό κομμάτι του στα… ταξίδια, με ασφάλεια και σαφή κοινωνικό προσανατολισμό.

Εκτός κι αν λάβουν δόση Astra Zeneca… Γιατί, τότε, το πιο παραγωγικό κομμάτι του, μέχρι να κάνει τη δεύτερη δόση, θα έχει προλάβει να πάει διακοπές να το κάψει στα διάφορα κορωνοπάρτι και να κινδυνεύει, ανά πάσα στιγμή να κολλήσει και τον ιό.

Οπότε, δώρο άδωρο, γκαντεμιά και δουλειά χωρίς… δουλειά (σαν… απάντηση, χωρίς απάντηση).

Αλλά, γενικά, θα μείνουμε με την απορία. Και δε θα είναι η πρώτη φορά, βέβαια. Πολλές φορές καθίσαμε με το στόμα «αυγό», προσπαθώντας να βγάλουμε μια άκρη, απ’ αυτά που επιδιώκονται, αποφασίζονται, δρομολογούνται και, εν τέλει, μας αφορούν και που καλούμαστε να τα υλοποιήσουμε...

Γι’ αυτό κι εμείς «ξεσπαθώνουμε» με όποιον τρόπο. Δεν είναι τυχαίο, δηλαδή, που είμαστε και οι πρώτοι… γκατζετάκηδες. Το λέει και το ECDC, το Ευρωπαϊκό Κέντρο Πρόληψης και Ελέγχου Νόσων: Η Ελλάδα κορυφαία στην Ευρώπη, στα self test! Τυχαίο; Δε νομίζω… Γιατί, κάπως πρέπει να εκτονωθεί η κατάσταση. Κι η μπατονέτα, καθώς, φαίνεται… είναι μια κάποια λύσις…

Σε κορυφαίο επίπεδο, ανάμεσα στην Ευρώπη, βρισκόμαστε, λέει το Κέντρο, καθώς έχουμε κάνει περισσότερα από 5.000 τεστ, ανά 100.000 κατοίκους. Σκεφτείτε, πόσο… αργοκίνητοι είναι οι άλλοι «συγγενείς». Βέβαια, εκείνοι, απ’ όσο μπορεί κανείς να καταλάβει δεν έχουν αναγάγει το αυτοδιαγνωστικό σε… «μάννα εξ’ ουρανού». Κάτι τέτοια υπερβολικά, εμείς, άντε και οι Ιταλοί, τα κάνουμε. Που παίζουμε το δραματικό στα δάχτυλα και η υπερβολή αποτελεί μια καλή πρακτική, για να… αποδράσει κανείς από την πραγματικότητα… Καλύτερες οι… λίμες; Άσε που είναι και αρκετά επικίνδυνες…

Κι έτσι βρεθήκαμε ξανά στο πράσινο, όσον αφορά τον δείκτη θετικότητας, πάνω από 4%, δηλαδή κι έχουμε κάτι να χαιρόμαστε. Γιατί, είναι λίγο αυτό; Ήρθαμε και σεταριστήκαμε με την εποχή. Διότι τώρα που είναι άνοιξη κι η φύση πρασινίζει… να ’μαστε κι εμείς στην ίδια χρωματική παλέτα, έστω κατά το ήμισυ. Διότι, με τον συνδυαστικό δείκτη (κρούσματα και θετικότητα) τα πράγματα δεν είναι και δε φαίνονται τόσο καλά… Το μεγαλύτερο κομμάτι της χώρας βρίσκεται ακόμα στο βαθύ κόκκινο, ενώ στο πορτοκαλί έχει μπει η Ήπειρος. Ε, εμείς εδώ… σταθερά! Κόκκινοι και βαθιά κόκκινοι και… όσο πάει.

Γι’ αυτό, γεμίστε την αγορά με αυτοδιαγνωστικά, γιατί χανόμαστε. Εκτός που δείχνουν μια εικόνα, τέλος πάντων, μπορεί να αποδειχθούν και σωτήρια , καθώς η ενασχόληση με τα μέρη ενός self test δεν εγκυμονεί κινδύνους. Εκτός κι αν… λοξοδρομήσει η μπατονέτα και μπει στο μάτι… Αλλά αυτός είναι ένας αμελητέος κίνδυνος, τόσο, που δεν είναι και δυνατόν να υπολογιστεί…

Γιατί, υπάρχουν κι άλλες συνήθειες που είναι απολύτως επικίνδυνες έως και καταστροφικές… Και μπορεί να μας εκθέσουν ανεπανόρθωτα…

Και το σίγουρο είναι ότι αυτό, με τον έλεγχο των λυμάτων, δε θα μας βγει σε καλό, σε βάθος χρόνου… Γιατί, μπορεί ο Μόσιαλος να φρόντισε να μας κάνει την καρδιά περιβόλι, ενημερώνοντάς μας ότι με τον ιό θα ζήσουμε δεκαετίες, αλλά, σίγουρα θα υπάρχει… ζωή και μετά απ’ αυτόν. Και κάτι συνήθειες, όπως αυτή, του ελέγχου των λυμάτων και άλλων πολλών που έχουμε προσαρμόσει στην καθημερινότητά μας, με το πρόσχημα του «προσωρινού» υπάρχει κίνδυνος να παγιωθούν και εν τέλει να ενσωματωθούν στην κοινωνική ζωή των νέο… ανθρώπων.

Σου λέει ο κ. Θωμαΐδης, τα λύματα «μίλησαν». Κι ενώ περιμένεις ν’ ακούσεις… ακαταλαβίστικα ποσοστά που όμως προσδιορίζουν σαφέστατα το ιικό φορτίο, μαθαίνεις ότι είμαστε όλοι μια… χαρούμενη παρέα. Η Αττική, εν προκειμένω, καθώς σύμφωνα με τον καθηγητή, βάσει των ελέγχων, που διενεργήθηκαν την τελευταία εβδομάδα, σημειώνεται μεγάλη αύξηση στη χρήση ψυχοφαρμάκων και ναρκωτικών. «Κόκαλο»…

Να, μια απάντηση, που δεν περίμενες ποτέ ν’ ακούσεις…

Στην Αττική, πάντως, οι άνθρωποι φαίνεται ότι δεν τον πήραν πολύ καλά τον εγκλεισμό, καθώς όπως λέει ο καθηγητής Αναλυτικής Χημείας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, παρατηρήθηκε μεγάλη αύξηση σε ψυχοφάρμακα και αντικαταθλιπτικά, καθώς επίσης και σε αλκοόλ και κοκαΐνη, αλλά και άλλων ναρκωτικών ουσιών....

Να το διαβάζει ή να το ακούει κάποιος, που έχει… τη μύγα να πετάγεται κάθε φορά που ακούγεται σειρήνα περιπολικού… Να λέει, «να δεις που αυτοί ξέρουν και την περιοχή και την πολυκατοικία και το διαμέρισμα». Να πάθει μια κρίση πανικού να μην ξέρουμε τι να τον κάνουμε…

Ουρανοκατέβατη (που λέει ο λόγος) η πληροφορία, αλλά, πολύ κατατοπιστική για τα μελλούμενα…

Γι’ αυτά που είναι καλό να ξέρεις, αλλά δε θα κάνει τον κόπο, αρμόδιος και μη να τα εξηγήσει. Είτε γιατί δε θέλει είτε γιατί δεν μπορεί ή και για τα δυο μαζί. Ή ίσως, γιατί δε χρειάζεται να τα ξέρεις εσύ (αν και δεν είναι προσωπικό, το ζήτημα…)

Αλλά, τι πειράζει που οι άνθρωποι δε φαίνονται διατεθειμένοι να δίνουν απαντήσεις;

Αφού, θα υπάρχουν πάντα τα… λύματα.