Στην Ινδία τα… κόλπα είναι ζόρικα, πραγματικά. Η ινδική μετάλλαξη είπε να παίξει με τον… νονό της και το κάνει, δυστυχώς, πολύ καλά. Τα κρούσματα ξεπέρασαν τα 20 εκατομμύρια, και ο αριθμός τους, καθημερινά αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο… Είναι και τόσος κόσμος, θα πείτε. Πολύς κόσμος, που χάνεται… Ήδη ζητούν την παραίτηση της κυβέρνησης, αν και τι νόημα θα είχε τώρα εάν αυτό γίνονταν αποδεκτό; Σε πρακτικό επίπεδο, δηλαδή, γιατί το άλλο, το συναισθηματικό (και πολύ φοβάμαι και το ηθικό) ούτως ή άλλως είναι… σμπαράλια. Πώς να συναρμολογηθεί;

Όμως και στην Ελλάδα έχουμε ένα τεράστιο ποσοστό, για ν’ αναμετρηθούμε. Να σκεφτούμε, δηλαδή, πριν συνεχίσουμε την γκρίνια για την κατάσταση που μας έλαχε… Το ποσοστό θανάτων από κορωναϊό τους τελευταίους πέντε μήνες. Λοιπόν, αυξήθηκε κατά 500,30%. Τι μας δείχνει αυτό, εκτός από τα… δημοσίως εκτεθειμένα και προφανή; Τη φονικότητα της πανδημίας αλλά και την ανάγκη για αυστηρή τήρηση των μέτρων.

Αναγκαίο, όπως φαίνεται, αν και… ενδιάμεσο: η μαζική χρήση μοριακών και οικιακών τεστ, η αποτελεσματική ιχνηλάτηση των επαφών των κρουσμάτων και η αυστηρή τήρηση της καραντίνας. Τέλος πάντων, του… αυτοπεριορισμού, όπως τον καταλαβαίνεις ο καθένας.

Αλλά, αν το καλοσκεφτούμε, τι μας χρειάζονταν ο ιός για να… μειωθούμε; Αφού… μόνοι μας τα καταφέρνουμε μια χαρά. Μείον 500 χιλιάδες σε μια δεκαετία. Γιατί ο ιός της κρίσης είναι αρκετός… για Ελλαδίτσες. Και σκέφτεται κανείς πως τελικά και ο έλεγχος του παγκόσμιου πληθυσμού, ανά χώρα, μπορεί να ακολουθήσει συγκεκριμένες μεθόδους, αναλόγως και των… εθνικών χαρακτηριστικών. Αλλά, όχι, παγκοσμιοποίηση σε όλα… Μα, τι είν’ αυτοί, τελικά… Τυφλοσούρτι! (Για να ’χουμε το κεφάλι μας ήσυχο…).

Κι έτσι όπως ήρθε η 5η Μαΐου, σκέφτομαι πως και το Μνημόνιο έχει το μνημείο του. Είναι το υποκατάστημα της Μαρφίν στην Αθήνα, επί της Σταδίου, στο κέντρο της πρωτεύουσας. Η μέρα απαιτούσε καθολική απεργία. Οι εργαζόμενοι στην τράπεζα όμως εργάζονταν με κλειστές  πόρτες. Χρειάστηκε μια μολότοφ κι ένα μπουκάλι βενζίνη να περάσουν από τα σπασμένα τζάμια και να προκληθεί φωτιά. 3 νεκροί, τέσσερις δηλαδή, καθώς η Αγγελική ήταν έγκυος. Εικοσιένας οι τραυματίες. Ήταν 5 Μαΐου 2010. Η μέρα σφραγίστηκε… Φαντάζομαι πως όλοι θυμόμαστε τι κάναμε εκείνες τις δραματικές ώρες… Όμως, αυτή, ακόμα ψάχνει τους δράστες. Τον θύτη τον γνωρίζει…

Στην άλλη πλευρά του φεγγαριού, οι εμβολιασμοί «γκαζώνουν». Πρεμιέρα και για την Johnson & Johnson… Όχι, πια δάκρυα, καλοί μου άνθρωποι, μόνον μία δόση… κι έξω απ’ την πόρτα. (Ζακετούλα να πάρεις…)

Και οι Έλληνες, κατά ομάδες και ηλικίες ερχόμαστε αντιμέτωποι με τη βελόνα και την κανονικότητα. Σε δόσεις, αλλά εκεί που φτάσαμε… μάζευε κι ας είν και ρόγες. Αλλά πρόσεχέ τες, ως κόρην οφθαλμού. Διότι άμα… ζουλιχτούν, ζαρώνουν και σαπίζουν… Κι ούτε που το καταλαβαίνεις. Απλώς οσφραίνεσαι την αποφορά…

Κι από «δυσοσμία» εμείς έχουμε εξασκηθεί. Σου λέει έρχεται ο τούρκος ΥφΥΠΕΞ και θα παίξουμε πάλι… μηλάκια, αλλά με την μπάλα να στοχεύει στον… ουρανό. Ούτε κάψιμο ούτε παραπανίσιες ζωές… Κανένα ενδιαφέρον, δηλαδή. Απλώς, μελάνη… Την οποία, όμως και αφήνουμε να πέφτει αδιάκριτα. Και καλυπτόμαστε πίσω από το… «ιδιωτική επίσκεψη» και νίπτουμε τα χείρας ως Πόντιοι και Πιλάτοι. Αλλά δεν πιάνει πια, αυτό. Εδώ και 2021 χρόνια, εδώ που τα λέμε…

Κι επειδή αυτοί θα σκούζουν κι εμείς θα επαναλαμβάνουμε τα προφανή, σα μια παρτίδα πινγκ πονγκ άνευ βαθμολογικού ενδιαφέροντος, οι φωνές θα υψώνονται μέχρι να μην ακούγεται πια τίποτα. Κι απ’ αυτό ξέρουμε…

Τώρα το θέτουμε και ως μέτρο πρόληψης. Αμούσικη η εστίαση. Γιατί, σου λέει, ακούγεται δυνατά και για να επικοινωνήσεις πρέπει να φωνάξεις περισσότερο. Κι άμα φωνάζεις πετάς σωματίδια (τι δεν καταλαβαίνεις). Ή αναγκάζεσαι να πλησιάσεις τον άλλο (τι δεν καταλαβαίνεις, επίσης) και συνεχίζεις να… φωνάζεις. Γι’ αυτό χωρίς μουσική. Όπως παλιά, από το απόγευμα της Μεγάλης Πέμπτης και καθ’ όλη τη διάρκεια της Μεγάλης Παρασκευής, για όσους, δηλαδή ήταν εκείνες τις μέρες ανοιχτά. «Ξεροσφύρι»…

Και μπορεί να μην είναι ο Τζων Κέιτζ στην παρέα μας, είναι όμως η σύνθεσή του «4΄33΄΄», που εκτελέστηκε το 1952 χωρίς να παιχτεί ούτε μία νότα… Γιατί η παρτιτούρα ζητά από τους μουσικούς να μην παίξουν. Το κομμάτι αποτελείται από τους ήχους του περιβάλλοντος που ακούν οι ακροατές ενώ αυτό εκτελείται. Οι ήχοι του περιβάλλοντος ή… 4 λεπτά και 33 δευτερόλεπτα σιωπής…

Είναι, πώς το βλέπει κανείς. Πάντα η… οπτική έκανε κουμάντο, ακόμα και στ’ αυτιά, τη μυρωδιά, τη γεύση, την επιθυμία…

Αρκεί να επιστρέφεις σ’ αυτά που έμαθες και ένιωσες. Αυτά, που σε κρατούν «όρθιο» και συνεπή. Απολύτως εναρμονισμένο με το «είναι»…

Πλάκα-πλάκα, εκεί, η μουσική συνεχίζεται…

Χριστός Ανέστη, συνάνθρωποι!