Η ζωή έχει χιούμορ…

Ο Λαγός παραπονιέται γιατί είναι σε μια φυλακή στο Βέλγιο που το 95% είναι Άραβες, έχουν το ραμαζάνι και φωνάζουν συνέχεια Αλλάχ Ακμπάρ. «Κραυγάζουν», λέει… Η ζωή του κραυγάζει, έχω την εντύπωση…

 

Ό,τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει στραβά, έλεγε ο Έντουαρντ Μέρφυ, πριν ο Νόμος του γίνει γνωστός στον πλανήτη κι εκείνος παραμείνει αφανής και μόνος, πέφτοντας κι αυτός, θύμα του ίδιου νόμου (μάλλον, προς επίρρωση…). Η φιλοσοφία του, όμως, όπως σημείωνε, αποτελούσε έναν μηχανισμό άμυνας κι όχι οδηγό αισιοδοξίας, όπως και επικράτησε.

Κι έτσι είναι. Γιατί, για να πάνε στραβά τα πράγματα, πρέπει να τα αφήσεις. Να ακολουθήσεις εκείνος τον «στραβό δρόμο» που θα σε οδηγήσει στο ανάλογο αποτέλεσμα. Κι αυτό, θεωρητικά είναι ένα κεφαλαιώδες λάθος. Κυρίως, επειδή έχεις συναίσθηση του προσδιορισμού, αλλά και μια ικανότητα εντοπισμού του.

Είναι ύβρις… και όλοι, λίγο πολύ, ξέρουμε, τι επακολουθεί…

Η αυθεντική εκδοχή του νόμου, συμπυκνώνεται στη φράση «αν υπάρχουν δύο η περισσότεροι τρόποι να γίνει κάτι και ένας από αυτούς οδηγεί στην καταστροφή, τότε κάποιος θα το κάνει με αυτόν τον τρόπο»... Έχουμε αυτήν την τάση, ως ανθρώπινο είδος ή απλώς αποτελεί αξίωμα -το αποτέλεσμα συνεχούς και διαρκούς παρατήρησης της ανθρώπινης συμπεριφοράς;

 

Κι από την άλλη, πόσα πράγματα, μας διχάζουν σε καθημερινή βάση. Αυτό το τελευταίο πανδημικό διάστημα ήταν γεμάτο με το ερώτημα «ποιον δρόμο να διαλέξω», απόδειξη ότι ο άνθρωπος αντιστέκεται ακόμα και στα… προφανή, καθώς δε μοιάζουν ως… τέτοια, σε όλους.

Τώρα, όμως, που η κανονικότητα επιχειρεί να στρογγυλοκαθίσει πάνω στις… μη φυσιολογικές συνθήκες, ας σκεφτούμε πόσα πράγματα αποφασίσαμε και δεν… θεωρώντας πως έχουμε λάβει τη σωστή απόφαση. Και απλώς, τώρα ομολογούμε ότι ήταν λανθασμένη ή αναρωτιόμαστε, ακόμη...

 

Πάρτε, για παράδειγμα, τη μάσκα, που από την αρχή, μέχρι κι ο Τσιόδρας είχε πει, «δε χρειάζεται». Έπαιξε, βέβαια τον ρόλο του κι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας που… δεν ήταν έτοιμος κι έτσι «την πήρε το ποτάμι». Και τη μάσκα και την κοινή λογική, παρά το γεγονός πως ο «δράκος» ήταν από μόνος του… πέραν λογικής.

Εκείνο το διάστημα υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που χλεύαζαν, όλους όσοι έσπευσαν να… φασκιωθούν παρά τις αντίθετες συστάσεις των εγχώριων, κυρίως, ειδικών και τους οποίους χαρακτήριζαν από δειλούς μέχρι φλούφληδες (ανεξαρτήτως φύλου), ενώ είχαν αναγάγει την προσωπική τους επιλογή για «καθαρό πρόσωπο» σε επαναστατική πράξη…

 

Οκ μετά, οι μάσκες έγιναν… must. Δηλαδή, ήταν έτοιμος κι ο ΠΟΥ, έκανε και τη διορθωτική δήλωση ο Τσιόδρας (που τελευταίως «φοριέται» πολύ) ότι, δηλαδή, οι επιφυλάξεις του εστίαζαν στο γεγονός της πιθανότητας μη ορθής χρήσης της μάσκας από την πλειοψηφία του πληθυσμού, οπότε… «δώρον άδωρο». Τέλος, πάντων, με τις επιφυλάξεις να υπάρχουν ακόμη, αλλά και με την πλήρη αποδοχή είτε της κοινωνικής ευθύνης είτε της… αστικής, η μάσκα μπήκε στην ζωή μας, έγινε είδος πρώτης ανάγκης, ακόμα και μόδα, μέχρι να φτάσουμε στη διπλή, ένεκα των μεταλλάξεων, αλλά και της γενικότερης φρενίτιδας που χαρακτηρίζει την περίοδο -αν το έχετε παρατηρήσει…

Ανάλογες οι αντιδράσεις και με τα υπόλοιπα μέτρα αυτοπροστασίας, που είτε δεν τηρούνταν στην αρχή, γιατί… «τι να πιστέψει κανείς μ’ αυτούς που έμπλεξε» είτε εξαιτίας, μιας… ελαφρότητας που όμως πήγαζε από ανόθευτη καχυποψία για το σύστημα γενικώς… Στην άλλη πλευρά του φεγγαριού, οι «καλοί μαθητές» κατανάλωναν ήδη αρκετά κυβικά νερού, πλένοντας τα χέρια, μετρώντας έως το 20…

Εντάξει, «είδαμε κι απόειδαμε» μέχρι να κάνουμε το χατίρι στον εαυτό μας και τους άλλους, αλλά κυρίως, επειδή οι συστάσεις πήραν σάρκα και οστά, που συνήθως είχαν το πρόσωπο του… προσωπικού μας γιατρού.

Όμως μέχρι και σήμερα, και με δεδομένης της κατάστασης, το δίλημμα παραμένει να στέκεται με εκνευριστική γνησιότητα. Ήταν η σωστή επιλογή ή έπρεπε να τα κάνουμε αλλιώς. Γιατί, εάν… «όλα καλώς καμωμένα», τότε, γιατί παραμένουμε υπό μη κανονικές συνθήκες.

 

Α, το εμβόλιο, θα πείτε. Αυτό το «μέγα θαύμα», που θα μας ξεφασκιώσει, αν και όχι εντελώς, που θα μας οδηγήσει στην κανονικότητα, αν και όχι εντελώς, που θα μας βγάλει από την ανασφάλεια και τον φόβο για την ίδια μας τη ζωή, αν και όχι εντελώς…

Διότι, η μάσκα και όλα τα μέτρα αυτοπροστασίας θα μας συνοδεύουν, για πολύ καιρό, ακόμα και μετά τις δύο δόσεις, στην περίπτωση του συνωστισμού και του… σούπερ μάρκετ. Η κανονικότητα θα συνεχίζει να κρατά πολλά από τα χαρακτηριστικά της εικονικότητας κι αυτό διόλου καθησυχαστικό μπορεί να είναι και ο φόβος για την ζωή μας, ακόμα κι αν δε μεγεθύνεται με την προοπτική του εμβολιασμού, μας συντροφεύει τόσο χρόνο, που είναι ικανός, για να βγάλει ρίζες…

 

Είναι που οι επιλογές δεν μπορούν να είναι «απόλυτες» και φαίνεται εκ του αποτελέσματος. Ακόμα και αυτό που αναμένεται στο τέλος της διαδρομής. Αφενός, γιατί ο «δράκος» μοιάζει περισσότερο με Λερναία Ύδρα και δεν έχουμε εύκαιρο κι έναν… Ηρακλή, αφετέρου, γιατί όλο και περισσότεροι ειδικοί, εγχώριοι και μη, μιλούν για μια εποχή πανδημιών, που ανατέλλει.

 

Κι έτσι, η προσπάθεια που γίνεται δεν μπορεί να αποδώσει τα μέγιστα, πράγμα απολύτως … προβοκατόρικο. Γιατί, υπονομεύει την ίδια την προσπάθεια αλλά και το υποκείμενο που την εκτελεί. Που έμαθε να κινείται στην σκακιέρα του ασπρόμαυρου. Το γκρι, το ημί, το περίπου, αδυνατεί να το αναγνωρίσει, παρά το γεγονός ότι το ενστερνίζεται και το υιοθετεί, ακόμα, προ πανδημίας και στα επιμέρους ή και γενικώς...

 

Απλώς η εποχή, έρχεται να βάλει τα πράγματα στη… νέα τους βάση. Να μας επαναφέρει στον δρόμο που ούτως ή άλλως έχουμε επιλέξει, αλλά συνηθίζουμε να μπαινοβγαίνουμε -για ευνόητους λόγους.

Σ’ αυτόν, που οι… «καθαρές» λύσεις, αποτελούν πλέον ένα μακρινό παρελθόν. Γιατί, έτσι επιλέξαμε…

Ίσως ο Λαγός να μην το έχει καταλάβει, αλλά η ζωή και σ’ αυτόν και σε όλους, κλείνει το μάτι…

 

Χριστός Ανέστη, συνάνθρωποι

 

 

 

Σύνταξη: Ελευθερία Μούκανου

Επιμέλεια: Τηλέμαχος Αρναούτογλου

Κοινωνικά
Πολιτιστικά
Τοπικά