«Θέλεις η ζωή σου να κανονίζεται από τις… δόσεις;», μου είχε πει η μάνα μου, στο πλαίσιο της πρόληψης από τα ναρκωτικά, καμπάνια που την είχε βάλει μπροστά -με κάποιες διαφοροποιήσεις, βέβαια- κατά την περίοδο της εφηβείας μας... Και μπορεί για τα περισσότερα παιδιά αυτός να ήταν ένας κίνδυνος μακρινός είτε από… τύχη είτε γιατί, έτσι, το ήθελαν κι αυτά, αλλά, τι να πεις σ’ έναν γονιό που… «το ζει μόνος του». Κι έτσι, όλα ακούγαμε τα λογύδρια και κάναμε πως δεν καταλαβαίναμε τα… τσεκαρίσματα… που έκραζαν από μακριά.

Πάντως, είχα εντυπωσιαστεί και με τη συλλογιστική και με το γεγονός ότι το συγκεκριμένο επιχείρημα είχε μια… αφαιρετική βάση. Που πολύ μου είχε αρέσει, αν και κάτι δε μου πήγαινε καλά… Το καμπανάκι… που δεν μπορεί να μην το ακούτε κι εσείς, σε διάφορες φάσεις της ζωής σας. Αποκλείεται.

Και να ’μαστε τώρα… Μικρά, ανυπεράσπιστα και μόνα… «τζάνκις»… πάνω κάτω στα… γεράματα.

(Έλεος, ρε μάνα!)

Γιατί, για σκεφτείτε το, μια στιγμή. Κι όχι μόνον τώρα… που η κατάσταση, θα πρέπει να αναγνωριστεί, από τους καταγραφείς ως δηλωτική του πρότερου βίου. Αλλά, ας τον τσεκάρουμε αυτόν τον πρότερο… Ξεχνάμε τις δόσεις του στεγαστικού, του πλυντηρίου ή του home cinema; Άσε, τα διακοποδάνεια και τα πάσης φύσεως καταναλωτικά, που χτυπούσαν, έναν καιρό, «κόκκινο» και μάλιστα πολύ βαθύ… Μάλλον, από ντροπή. Όχι σαν το σημερινό, της πανδημίας που θυμίζει… πανικό και δεν έχουμε εύκαιρη και καμιά χαρτοσακούλα να μπαίνει η ανάσα σε… πλαίσιο. Αλλά, καλομελέτα…

Άμα, δεν ήταν αυτή «ζωή με δόσεις», τι ήτανε. Που κάθε σκέψη, κάθε όνειρο, κάθε επόμενο βήμα εξαρτιόταν από το «πόσα έχουμε στην τσέπη» και «μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε με αυτά που έχουμε» (ε, ναι και πώς να τα αυγατίσουμε)…

Ήρθε, λοιπόν και το εμβόλιο και μας το κατέστησε απολύτως σαφές. Και με τον πλέον απόλυτο τρόπο… Μία ή δύο δόσεις μας χωρίζουν από την ελευθερία. Η οποία έχει και ημερομηνία πλέον: μέχρι τον Ιούλιο… Όπως το είχαμε πει, στα μέσα στης τουριστικής σεζόν, θα έχουμε χτίσει την ανοσία. Κι αφού το λένε οι ειδικοί και κυβερνητικοί, τι άλλο μπορεί να ειπωθεί…

Άιντε παιδιά να σηκώσουμε τον τοίχο…. Ναι, πρώτα να μετρηθούμε. Γιατί όλο διαρροές παρατηρούνται και στην τελική όχι τείχος μήτε φράχτη θα φτιάξουμε -να μου το θυμηθείτε. Και μετά, μας βλέπω να μαλώνουμε για το τι έφταιξε. Αναλόγως δηλαδή των τελικών συμπερασμάτων για την κόβιντ, αλλά και για τα εμβόλια. Διότι εάν τελικά, αποδειχθεί ότι ο εμβολιασμός ήταν η μόνη λύσις τη δεδομένη στιγμή και δε σημειωθούν τίποτα… μακροχρόνιες παρενέργειες, τότε αυτοί που πετούσαν αετό, θα… συντελέσουν σε μερικές ακόμα από τις… λαμπρές σελίδες στο κεφάλαιο της διαίρεσης, όχι στα μαθηματικά της πρώτης δημοτικού αλλά στην Ιστορία, από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους…

Διότι η… «γαργάρα» για να είναι πιστευτή θέλει θόρυβο και αποπροσανατολισμό. Κι ο νοών νοείτω, τέλος πάντων…

Αλλά, απ’ ό,τι φαίνεται, οι αρνητές μπορεί να παραμένουν μικρό ποσοστό, αυξάνονται όμως και πληθύνονται, τώρα στην τελική ευθεία. Κι αυτό φαίνεται ιδιαίτερα, από τη στιγμή που το εμβολιαστικό πρόγραμμα, πήρε να επιταχύνεται. Διότι, σου λέει, σιγά μην πάω εγώ μόνος μου να πεθάνω επειδή αυτοί είναι άχρηστοι και δεν έχουν τακτοποιήσει το θέμα, όπως ξέρουν: απρόσωπα… Όχι, για σκεφτείτε κι αυτό το επιχείρημα… Μπορεί να μην είναι… αφαιρετικό, αλλά τη δουλίτσα του την κάνει… Ε;

Τι χρειάζεται να… βγάλω εγώ τα κάστανα από τη φωτιά, σου λέει και κάνει πίσω. Και περιμένει από τους άλλους να… «κανονίσουν». Αφού, εμένα με πήρε μια ξαδέλφη μου και με ρώτησε ευθέως αν θα πάω για τη… δόση μου κι όταν της απάντησα πως ναι, μου το πέταξε στα μούτρα: Άντε, πήγαινε να δούμε τι θα γίνει; Κάντε το εσείς κι εγώ θα δω, από Σεπτέμβριο…

Καταλάβατε; Πώς, λένε στον στρατό και στο σκάκι, οι στρατιώτες είναι αναλώσιμοι, γι’ αυτό είναι πάντα μπροστά… Ένας πάνω, χίλιοι κάτω… και τι έγινε; Να την τώρα η Σταυρούλα στρατηγός κι ας μπερδεύει τη σκακιέρα με το ταμπλό της ντάμας…

Εμένα, πάντως, αυτό που με προβληματίζει είναι οι υγειονομικοί. Αυτοί, δηλαδή, που… δεν… Κι ούτε πρόκειται να…. Αν, δηλαδή, δε γίνει υποχρεωτικό… Και ακούω από διάφορα εμβολιαστικά κέντρα, όχι της Ξάνθης, αλλά από διπλανά και παραδιπλανά να πηγαίνουν οι... στρατιώτες για εμβόλιο και οι… επιτελείς να τους λένε ευθέως πως δεν το έχουν κάνει.

Α, παιδιά, θα τα χαλάσουμε…

Δηλαδή, οι πτυχιούχοι, μεταπτυχιακοί και υποψήφιοι διδάκτορες επί του μάρκετινγκ θα πρέπει να σκίζουν ό,τι βρίσκουν μπροστά τους -εκτός από τους τίτλους τους, εννοείται…

Άμα, εσύ δεν το υποστηρίζεις το «προϊόν», μπορείς να το… πουλήσεις στον άλλο; Καλέ, ρητορικό… Και τι… εταιρεία είν’ αυτή που δεν ελέγχει τα στελέχη της… Επίσης, ρητορικό…

Γιατί, εντάξει, όλοι ενήλικες είμαστε κι αν κάποιος έχει αποφασίσει να εμβολιαστεί, θα πάει και θα εμβολιαστεί. Τελεία. Όμως και το περιβάλλον δεν πρέπει να είναι φιλικό προς αυτήν την κατεύθυνση; Εντάξει, παιδιά να είμαστε και ευτυχείς που δε μας κάνουν και φάλαγγα, που αν δε φοβόντουσαν για τίποτα… αποζημιώσεις, μπορεί και να το σκέφτονταν…

Άσε που μπορεί να σου αντιστρέψουν το επιχείρημα λέγοντας πως… εδώ δεν πουλάμε. Δεν τίθεται θέμα μάρκετινγκ. Και γεγονός…

Είναι περισσότερο μια γραφειοκρατική διαδικασία, στο πλαίσιο της καθημερινότητας επιτελικών όχι όμως της πρώτης γραμμής… Ένα απρόσωπο επί της ουσίας… «φύγε εσύ, έλα συ»… Μόνο, που αντί για σφραγίδες σε χαρτί βαράνε εμβόλια σε μπράτσα… Και σε ρωτάν κιόλας: στο δεξί ή στο αριστερό; Γιατί έχει σημασία; Καταγράφεται ως… ιδεολογική προσέγγιση (τον ψεκασμό μου μέσα).

Όχι, βρε, είναι… εκδήλωση ενδιαφέροντος… Να μη φεύγουμε… «στεγνοί». Μάρκετιγνκ κι αυτό… όσο μπορεί κι αντέχει. Που σου λέει, με άλλα λόγια, πάρε την ατομική σου ευθύνη και άμε στο καλό. Κι ό,τι έκανες, δικό σου είναι -και για σένα… Μην παίρνεις και θάρρος…

Κι άμα μπεις σε μαγαζί της adidas και οι πωλητές φοράνε puma… δεν είναι ότι τα δυο αδέλφια βρήκαν κοινό τόπο κάπου εκεί στη Γερμανία. Απλώς «στέγνωσαν» από επιχειρήματα και προσανατολισμό…

Χριστός Ανέστη, συνάνθρωποι