Θα σκοτωθούμε μεταξύ μας… Είναι κι αυτό, μια κάποια λύσις. Να μην τα βάζεις με αλλόφυλους, αλλόθρησκους, διαφορετικούς… Να μην εκτίθεσαι… προς τα έξω. Καλύτερα να σε λεν ηλίθιο, παρά ρατσιστή. Κι ας έχουμε ταμπελοποιήσει και ράτσες και σκέψεις και προτιμήσεις…

Όπως, με τον οπαδισμό… Ζήσαμε μερικές τραγικές καταστάσεις, όλα αυτά τα χρόνια. Με θύματα «αντιπάλους» που έπεφταν στα γήπεδα με μια φωτοβολίδα ή έξω από αυτά, με μία ή περισσότερες μαχαιριές… Αλλά και άλλα περιστατικά, πιο «μικρά», πιο «ανώδυνα». Όλα όμως συνέθεταν -κι ακόμα, δηλαδή- «κορυφαίες» στιγμές στα χρονικά της βίας, που αναπτύσσει ο άνθρωπος όταν… Βαριέται. Κάτι δεν του πάει καλά. Κουράζεται. Χάνει την ελπίδα του. Πωρώνεται. Πιστεύει ότι έχει κατακτήσει το νόημα. Γίνεται το νόημα…

Σου λέει δε θέλει να μεταγγιστεί με αίμα εμβολιασμένου. Είναι οι σπιναλόγκες που μας κλείνουν το μάτι. Μόνο, που σε αυτήν την πλευρά του ουρανού, όλα ανάποδα γίνονται, όλα αλλιώς προσμετρώνται. Και.. ευτυχώς, υπό μία έννοια. Από το να δείχνεις με το δάχτυλο έναν άνθρωπο που πέρασε κορωναϊό, καλύτερα, εκείνον που φοβήθηκε να τον περάσει… Βέβαια, υπάρχει ο κίνδυνος, σε αυτή τη φάση, τα νοήματα ν’ αρχίσουν να σκοντάφτουν… πέφτοντας. Και η έννοια του «καθαρού» να ξεφεύγει και πάλι, από τη… φυσιολογική συζυγία του με το… απορρυπαντικό.

Αλλά, θα πείτε, διαφορετικά, τι γούστο θα ’χε…

Κι ύστερα, πέφτουν στο τραπέζι και τα… προνόμια. Γιατί, αφού εμβολιάστηκα κάτι θα πρέπει να κερδίσω… Που δεν το λέει, στην πλειοψηφία του (ακόμα), αλλά είναι και ο ανταγωνισμός που απαιτεί την… ένταση. Εκτός από το πιστοποιητικό, που φυσικά το… παίρνεις μόνος σου ανατρέχοντας στη σχετική πλατφόρμα (αλίμονο) και το οποίο, σου δίνει μια αίσθηση ελευθερίας, αλλά και μερικές πραγματικές τέτοιες στιγμές -που δε θες να τις πάρεις μόνος σου-… είναι και άλλα που ετοιμάζονται… Και θα πέσουν σαν… τυράκι, ώστε να προσελκύσουν περισσότερο κόσμο. Τι, έτσι εύκολα μαζεύεται ένα 70%. Πλάκα κάνουμε;

Το πρόβλημα βέβαια, είναι η επιχειρούμενη κατηγοριοποίηση. Σου λέει, εξετάζουν να ανοίξουν τα γυμναστήρια αρχικά, μόνο για εμβολιασμένους. Δηλαδή, το δικαιολογούν κιόλας. Επειδή στους κλειστούς χώρους είναι πιο εύκολη η μετάδοση και με δεδομένο, πως δεν είναι σίγουρο ότι ένα αρνητικό PCR ή self test είναι πάντα… αρνητικό. Γιατί, ο εμβολιασμένος είναι σίγουρο ότι είναι αρνητικός; Έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να είναι, εντάξει. Αλλά, στο 100%, ποιος μπορεί να είναι σίγουρος;

Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό μπορεί να προκαλέσει αρκετούς μπελάδες σε κοινωνικό πλαίσιο και μάλιστα μεταξύ των νεαρότερων ηλικιών, που η αίσθηση της ανισότητας είναι ακόμα -επίσης, σε μεγάλο ποσοστό- σε θεωρητική βάση…

Κι ενώ το «άνοιγμα» θα είναι γεγονός από το Σάββατο, άξιο έρευνας είναι: πρώτον, αν το έχουμε καταλάβει, αν δηλαδή, είμαστε έτοιμοι να βγούμε κι επισήμως από το… κάτεργο. Γιατί, μην μπερδεύεστε: άλλο είναι, ζώντας υπό περιορισμό να κάνεις τις… κουτσουκέλες σου κι άλλο να σου ανοίγουν την πόρτα, λέγοντάς σου «περάστε». Περνάς -δεν αντιλέγω- αλλά υπάρχει μια πολύ μεγάλη πιθανότητα να ρίχνεις και κλεφτές ματιές στο… ασφαλές και βολικό κουτάκι σου… Μα είμαστε στα όρια της ιδρυματοποίησης…

Και δεύτερον, αν έχουμε αντιληφθεί πως η πανδημία συνεχίζει να είναι εδώ. Ότι τα κρούσματα επιμένουν να είναι πολλά, όπως και οι διασωληνωμένοι. Για τους θανάτους, τι να πει κανείς. Έστω και ένας… Μπορεί σαν αριθμός να ακούγεται έως και… ανακουφιστικός, αλλά για ρώτα και την οικογένεια αυτού του… αριθμού; Οπότε, ας το αφήσουμε εκτός… συναγωνισμού το στατιστικό στοιχείο.

Όμως, ο κίνδυνος για να νοσήσουμε είναι υπαρκτός. Αν δε συνεχίζουμε να λαμβάνουμε τα μέτρα. Και τα… προεόρτια σημάδια λένε πως δεν… Όλο και περισσότεροι χωρίς μάσκα στους δρόμους, αλλά και σε κλειστούς χώρους… Όλο και λιγότερες αποστάσεις (μια βόλτα στο σούπερ μάρκετ, είναι αρκετή), όλο και περισσότερα και μεγαλύτερα.. πηγαδάκια, ανεξαρτήτως ηλικιακής ομάδας…

Και είναι λογικό. Γιατί ήταν ένας περιορισμός της… μαρμότας, 15νθήμερος κι επαναλαμβανόμενος, για έξι μήνες. Γιατί, χάσαμε μια κωμόπολη ανθρώπους, που ήταν οι «άνθρωποί μας». Γιατί, θυμώσαμε, φοβηθήκαμε, βρεθήκαμε σε αδιέξοδο, ενώ η ζωή συνέχιζε να κυλάει, αλλά χωρίς εμάς.

Και τώρα ετοιμαζόμαστε για τη μεγάλη έξοδο, έτσι ή αλλιώς. Κι έχει κι αυτή το ρίσκο της. Ένα νέο κύμα, την επόμενη σεζόν…

Προς το παρόν, το μόνο κύμα που θα πρέπει να μας απασχολεί, είναι της θάλασσας. Το άτιμο… και ως ανάμνηση, κάνει τη δουλειά του. Γιατί διαθέτει… οπτικοακουστικά χαρακτηριστικά. Κι έχει την τάση να σε ταξιδεύει χωρίς να κινηθείς έναν πόντο…

Απλώς, ψυχραιμία… Ας μην τα κάνουμε όλα «με τη μία»…

Γιατί, το απότομο, συνήθως είναι και βαρύ. Κι εμείς πρέπει ν’ αρχίσουμε σιγά-σιγά να ρίχνουμε τα βάρη. Μπας και πάρουμε λίγο… ύψος. Και κοιτάξουμε, από ψηλά…

Όχι τα… σπιρτόκουτα. Αλλά, τη μεγάλη εικόνα…

Αυτή χρειαζόμαστε…

Χριστός Ανέστη, συνάνθρωποι!