Οι Βρετανοί αγαπούν το πορτοκαλί… Αλλιώς, πώς… εξηγείται που οι πρώτοι 180 βρετανοί τουρίστες έφτασαν στη Ρόδο, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνησή τους ενέταξε τη χώρα μας στη λίστα μέσου κινδύνου, λόγω πανδημίας… Ας πάει και το… παλιάμπελο -οι δέκα μέρες καραντίνας, δηλαδή, που υποχρεούνται να περάσουν με την επιστροφή τους στα πάτρια εδάφη… Όμως αυτό δεν το σκέφτονται τώρα. Καθώς η χαρά είναι μπροστά… Και η ανάμνηση των περασμένων υπέροχων καλοκαιριών στο ελληνικό νησί…

Αλλά κι εμείς… Λες και γυρίζουμε μιούζικαλ του Δαλιανίδη. Με χορούς και τραγούδια τους υποδεχτήκαμε και με την πρέπουσα συγκίνηση… Τύφλα να ’χει το δολάριο…

Ευτυχώς που είναι κι αυτά, όμως. Γιατί, η καθημερινότητα για τους ιθαγενείς συνεχίζει δύσκολα και με τους διάφορους… προβληματισμούς, «πρώτο τραπέζι πίστα».

Σου λέει, το πήρα το σελφ τεστ για το παιδί μου και δήλωσα αρνητικό αποτέλεσμα. Υπάρχει πιθανότητα να με πιάσουν που δεν του το έκανα; Παρακαλώ; Όχι, οι πλατφόρμες, δεν έχουν τη δυνατότητα να υποβάλλουν τους χρήστες σε τεστ αλήθειας. Ακόμα. Άρα, καλυμμένος ο γονέας…

Ας ελπίσουμε πως το «στιγμιότυπο» αποτελεί την εξαίρεση ενός κανόνα που παλιά κωδικοποιούνταν στο… παιδικό ρητό «όποιος κοροϊδεύει τον διπλανό του, κοροϊδεύει τον εαυτό του»… Μπορεί να μην είχε και πολύ μεγάλη εφαρμογή στα μετέπειτα χρόνια, αλλά, ας μην… εφησυχάζουμε. Γιατί, η ζωή πάντα κάνει σούμα και σου σερβίρει τα… οφειλόμενα. Κι όσο «λαϊκό» ακούστηκε, ανάλογη είναι και η τελική του απόδοση.

Γιατί, εκτός που αποδεικνύεται πόσο φοβισμένοι είμαστε και ανέτοιμοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας (sic), επωάζουμε το… αυγό, παγιώνουμε μια πατέντα... Καθώς το τέκνο έχει πάρει το μήνυμα και συνεχίζει στον δρόμο που ο γεννήτορας χάραξε. Και είναι δρόμος ίσιος μεν αλλά με πολλές κρυφές λακκούβες που δεν τις παίρνουμε χαμπάρι παρά μόνον όταν έχουμε πέσει μέσα. Και πάντα συμβαίνει αυτό. Κυρίως όταν είμαστε σίγουροι ότι έχουμε πλέον εξασκηθεί στο να τις αποφεύγουμε. Αλλιώς, ο νόμος του Μέρφι, θα είχε καταλύσει σε ξενοδοχείο στη Ρόδο, μαζί με τους πρώτους Βρετανούς τουρίστες…

Λέτε να το πήρε πρέφα η Κεραμέως και γι’ αυτό ελάττωσε τα αυτοδιαγνωστικά. Σου λέει, αφού δεν τα κάνουνε τουλάχιστον να μειώσουμε το έξοδο… Κι έφερε και την επιτροπή σε δύσκολη θέση που η απόφασή της για άνοιγμα των σχολικών μονάδων περνούσε από δύο τεστ την εβδομάδα. Ακάλυπτη κι αυτή, αλλά και η σχολική κοινότητα, τελικά…

Πάντως, όλοι προσεύχονται να περάσει γρήγορα ο μήνας που υπολείπεται, για  να τελειώσει ένα σχολικό έτος που… δεν άρχισε ποτέ. Γιατί καλή (λέμε, τώρα) και η τηλεκπαίδευση και τα υπόλοιπα που τη συνόδευσαν. Στο πλαίσιο, όμως, της διεκπεραίωσης. Στραβά κουτσά και η ύλη (δεν) καλύφθηκε και το σχολείο παρέμεινε… όρθιο. Μέχρι τώρα.

Αλλά, αν τελικά θέλουμε να μιλάμε για εκπαιδευτική διαδικασία, ε, πρέπει να λαμβάνουμε υπόψιν και μια βασική παράμετρο. Τα παιδιά, ντε…

Διότι, αν ρωτήσεις μανούλες στο δρόμο, (τυχαίο δείγμα, δηλαδή) όλες, εύκολα μπορούν να δικαιολογήσουν το βλέμμα της… αιθαλομίχλης που έχει… σταμπωθεί στο μάτι. Τα παιδιά, σου λένε, έχουν χάσει και πρόγραμμα και προγραμματισμό. Ανεξαρτήτου ηλικίας. Άσε που έχουμε φτάσει στο σημείο να ζουν ένα όνειρο της εφηβείας από τα οκτώ: ζωή χωρίς σχολείο. Άσε, επίσης, που ένα όνειρο όταν πραγματοποιείται παύει, τις περισσότερες φορές να έχει τη γεύση του. Άσε, που το θέμα είναι η ελεύθερη βούληση, τελικά, που ακόμα και τα οκτάχρονα έχουν ήδη εντρυφήσει, σε αυτό. Αφού, κάθε μέρα επιλέγουν μπροστά από μια ανοιχτή ντουλάπα την ενδυματολογική τους κατεύθυνση…

Αλλά, αν και… εξελιγμένα μοντέλα (ως οφείλουν) παραμένουν στο… υπόστεγο. Ακινητοποιημένα και χωρίς την ανάλογη φροντίδα και κυρίως, την εξάσκηση που απαιτείται…

Και σε ένα, μάλλον, εχθρικό περιβάλλον. Με αυγά, πατέντες και υπόστεγα, τι αποτέλεσμα μπορεί να προσδοκάμε. Γιατί, ωραία τα λόγια και τα νοήματα, αλλά αν απευθυνόμαστε σε τοίχο, που με τα ίδια μας τα χεράκια φτιάξαμε, τι περιμένουμε;

Χρέος μας, λέει, απέναντι στους προγόνους μας και στην πατρίδα είναι να διαφυλάξουμε και να διαιωνίσουμε το αληθές, αυτό, δηλαδή, που δεν αφήνει τη λήθη να κυριαρχήσει… Ναι, αλλά θα πρέπει να… οριοθετήσουμε το αληθές. Και να συμφωνήσουμε. Ε και ύστερα να το υπερασπιστούμε. Όλοι μαζί.

Αλλιώς, θα αρκεστούμε στα ημίμετρα…

Και η προσπάθεια της Τουρκίας να αντιστρέψει τους όρους, όπως συνηθίζει, δηλαδή, στο ίδιο πλαίσιο κινείται. Κάνοντας, αυτό που γνωρίζει καλύτερα: γιουρούσι … Βέβαια, με το πατατράκ που έπαθε από την άλλοτε φιλενάδα, ήταν αναμενόμενο. Και θα πρέπει να εκνευρίστηκε με την αποστροφή από το μήνυμα του πρωθυπουργού: «…Και η ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας θα μένει ζωντανή μέχρι να μετατραπεί σε Ημέρα Δικαίωσης». Γιατί, για τα άλλα, με τις λύρες και τα δοξάρια, ούτε νοιάστηκε -κι από αυτό φαίνεται και πόσο… ντε φορμέ είναι… Διότι άλλοτε, θα ζητούσε και την πατρότητα του οργάνου και της μουσικής, ακόμα και της… αναπνοής (αν αυτή λαμβάνεται, εντός συνόρων της, όπως, δηλαδή, αυτή τα εννοεί).

Γι’ αυτό, αρκέστηκε στο γνωστό ρεπερτόριο. Στα μαθήματα ιστορίας. Α, είναι πολύ καλή, σ’ αυτό. Αρκεί να είναι μόνη την ώρα της παράδοσης…

Όχι, απορίες δεν έχουμε. Κι αυτό, γιατί άμα ξεκινά κανείς να μιλά για Ανατολία και αναφέρεται στη Σμύρνη, καθίσταται σαφές ποια είναι η βάση των θεωριών, αλλά και των ίδιων των γεγονότων. Γιατί, ως γνωστόν, η ιστορία για τη γείτονα ξεκινά… από την ίδια.

Για τους… υπόλοιπους, ο ήλιος θα βγαίνει πάντα από την ανατολή. Όμως, μαζί με τις ευεργετικές του αχτίδες, το «πακέτο» περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων και μερικές χρήσιμες πληροφορίες περί χρέους. Το τελευταίο, κανονικά πρέπει να εκλαμβάνεται -και είναι… all time classic. Απλώς οι Ημέρες Μνήμης δικαιολογούν αυτήν την ύπαρξή τους… Πώς το είπε ο Ελύτης… «η μνήμη καίει άκαυτη βάτος».

Γιατί, εδώ που τα λέμε, αυτή αποτελεί τη ρίζα, αυτή δημιουργεί τη βούληση για το παρόν, αυτή ορίζει και το μέλλον.

Χριστός Ανέστη συνάνθρωποι