Η αντιπαροχή διαμόρφωσε όχι μόνο την εικόνα της χώρας αλλά και τους ίδιους τους Έλληνες. Χρησιμοποιήθηκε για να καλύψει την έλλειψη στέγης, που οι κοινωνικές συνθήκες προκάλεσαν τις πρώτες δεκαετίες του 20^ου αιώνα, αλλά, εξαιτίας και του… έμφυτου ενθουσιασμού μας, γιγαντώθηκε και, εντέλει, μας έπνιξε όπως κάθε… «μέδουσα» που δεν την παίρνουμε στα σοβαρά…

Πολύ τσιμέντο… Και έξω, αλλά και μέσα…

Ένα υδραυλικό, ανόργανο υλικό, που λες και στερεοποιήθηκε, εντός μας…

Νεαρός μπέρδεψε τον διάδρομο αστικού λεωφορείου στη Θεσσαλονίκη, με… ρινγκ. Ανεξέλεγκτα… στουκίδια -και για αρκετά λεπτά- με… αποδέκτη έναν ηλικιωμένο, κατά τα φαινόμενα… Αδύνατος και αδύναμος να… ανταποκριθεί στην πρόκληση, όπως αποδεικνύεται και από το… συνοδευτικό, πλέον, βιντεάκι που λαμβάνεται σε τέτοιες περιπτώσεις. «Τι έγινε, ρε παιδιά;». Εντάξει, το… τρένο της παραχώρησης καθίσματος, από νεώτερο σε πρεσβύτερο, το έχουμε χάσει οριστικά. Αλλά, πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο.

Θα μου πείτε, μη γενικεύεις. Και θα έχετε δίκιο. Δεν είναι δυνατόν να ενοχοποιείται ολόκληρη ηλικιακή ομάδα 15-25, επειδή ένας… ψιλοτάισον, αποφάσισε να… κάνει προπόνηση, εν κινήσει. Όμως, η συγκεκριμένη περίπτωση δείχνει μια διάθεση, μια τάση. Που ξέρουμε όλοι, πού εδράζεται. Ε;

Είναι και ο ερασιτέχνης εικονολήπτης που δε λείπει από κανένα λεωφορείο, κανένα πεζοδρόμιο, καμιά πλατεία και… στιγμή. Ετοιμοπόλεμος και σίγουρος για τα δεκαπέντε λεπτά έμμεσης διασημότητας -με το αζημίωτο, βέβαια... Θυμάμαι έναν συνάδελφο να αφήνει επί τόπου την κάμερα, για να ηρεμήσει τα πνεύματα σε έναν πολύ έντονο διαπληκτισμό και κάνα δυο ακόμα που αναμετρούνταν με το επαγγελματικό καθήκον και το κοινωνικό χρέος, σε αντίστοιχες περιπτώσεις…

Ύστερα, είναι και το «περιβάλλον». Οι επιβάτες, στην πλειοψηφία τους γυναίκες, πανικοβλήθηκαν καλώντας τον οδηγό να ακινητοποιήσει το λεωφορείο και να ανοίξει τις πόρτες. Δε θα περίμενε κανείς να επέμβουν έστω και λεκτικά… Εδώ και οι υπόλοιποι άντρες δε σκέφτηκαν να εκφράσουν ένα «ω» απέναντι στη μήνι του νεαρού, που, όμως, σε εκείνο το σημείο του βίντεο, επιδίδονταν σε… βαθιά σουτ…

Δύσκολες ώρες θα πέρασε, σίγουρα και ο οδηγός που, παρά την όποια σύγχυση θα έπρεπε να συνεχίσει το δρομολόγιο μέχρι να καταφέρει να σταματήσει, με ασφάλεια. Σπαρτιάτικη και η ανακοίνωση του ΟΑΣΘ, που καταδίκασε το περιστατικό και ζήτησε από τους επιβάτες να δείχνουν αυτοσυγκράτηση. Άγνωστη η κατάσταση της υγείας του ηλικιωμένου…

Όπως άγνωστη θα πρέπει να θεωρείται και η… τύχη (και όχι σε επαγγελματικό επίπεδο) των εργαζομένων που κλήθηκαν να επιδείξουν  εγγράφως μεταμέλεια προς το… αφεντικό προφανώς, επειδή δε δέχτηκαν να κάνουν υπερωρίες. Δε λέτε καλά που δεν τους έβαλε να γράψουν τριακόσιες φορές «Δε θα το ξανακάνω, δε θα το ξανακάνω, δε θα το ξανακάνω…» Το χειρότερο δεν είναι ότι αυτά τα γεγονότα θα πυκνώνουν και θα πυκνώνουν, αλλά ότι υπάρχει κίνδυνος να τα συνηθίσουμε. Να μην μας κάνουν εντύπωση να μην αποτελούν «είδηση». Και δεν είναι και δύσκολο.

Πολλά πράγματα έγιναν, ενώ ήμαστε βέβαιοι πως είναι απίθανο, αδιανόητο, δύσκολο να συμβούν. Μετά από μια κωμόπολη που χάσαμε από τον κορωναϊό, σειρά πήρε η μεγάλη δασική πυρκαγιά στην Κορινθία. Δεν ξέρω εάν το έχετε παρατηρήσει, όταν όμως πνέουν γερά μποφόρ, πάντα μια φωτιά ξεπηδάει. Και στην περιοχή τα πράγματα δεν είναι καλά. Χρειάστηκε η ενεργοποίηση εκ νέου του 112, καθώς εκκενώθηκαν οικισμοί… Όσο για το δάσος, προσπαθεί να σταθεί όρθιο, κι αυτό και ό,τι φιλοξενεί μέσα του. Είναι οι πολλές διάσπαρτες εστίες, που δυσχεραίνουν και έργο και… μέλλον.

Ο καπνός έχει φτάσει ως την Αττική που η… ειρωνεία δε θέλει να την αφήσει, ούτε και με την έναρξη της τουριστικής περιόδου και της άρσης του λοκντάουν, παρότι εκείνη συνεχίζει να κρατά τα σκήπτρα και σε κρούσματα και σε διασωληνώσεις, σε πανελλαδικό επίπεδο.

Και μπορεί αυτό το «μείνετε σπίτι» να ακούγεται πολύ φάλτσα, ωστόσο δεν είναι τίποτα μπροστά στην τρομακτική εικόνα που παρουσίαζε σήμερα το πρωί… Θάλαμος αερίων… Η ατμόσφαιρα αποπνιχτική, η μυρωδιά του καμένου να έχει διαποτίσει τα πάντα, κι ο αέρας να φέρνει στάχτες στους δρόμους, τα δέντρα και τα μπαλκόνια…

Εντωμεταξύ, έκλεισε και το «Εμπρός». Το ελεύθερο αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο, που πριν γίνει τέτοιο, πάλι θέατρο ήταν. Στέγαζε τον θεατρικό οργανισμό «Μορφές» και το 2007 πέρασε στην ιδιοκτησία ακινήτων του δημοσίου. Αυτές οι ιδιοκτησίες σφραγίζονται και… περιμένουν στο μέλλον. Μόνες και κλειδαμπαρωμένες. Απολύτως… αποσυρμένες. Χωρίς χρήση και αντικείμενο, κάθονται και αναμένουν μια… ιδέα προσεχώς. Που όμως δεν έρχεται σχεδόν ποτέ.

Από το 2011 επαναλειτούργησε… από μόνο του. Ξέρετε, από αυτές τις Κινήσεις που φτιάχνουν οι  συλλογικότητες. Τα αυτοδιαχειριζόμενα είτε σου δίνουν στα νεύρα είτε τα αγαπάς με τη μία. Είναι θέμα ιδεολογίας, αλλά κυρίως, οπτικής. Όμως και οι μεν και οι δε, θα πρέπει να συμφωνήσουμε πως τα δημιουργεί το δημόσιο «έλλειμμα» και μια ιδέα που δε θα έρθει ποτέ…

Κι επειδή ακριβώς αποτελούν ιδιοκτησία όλων μας, θα έπρεπε να βάφονται να αναστηλώνονται να υποστηρίζονται να δίνονται προς χρήση. Ή έστω να καταρρέουν… Όχι όμως να τσιμεντώνονται.

Γιατί, όπως αυτά, από μόνα τους υπογραμμίζουν μια ελληνική πραγματικότητα που προσπαθεί επισήμως να κρύψει την ανοργανωσιά της, την έλλειψη σχεδιασμού τη,ς την έλλειψη σεβασμού της (αφήστε την τέχνη και πάρτε τη δημόσια περιουσία…), με το τσιμεντάρισμα, απλώς, υπογραμμίζεται η έλλειψη, που δεν έχει πια καμιά ελπίδα…

Γιατί, έτσι, όπως τσιμεντάρονται οι πόρτες και τα παράθυρα ενός κτιρίου στου Ψυρρή που κάποτε θα… γίνονταν μια μουσική ακαδημία αφιερωμένη στη Μαρία Κάλλας, έτσι εύκολα οι… μάστορες περνάν και στους ανθρώπους. Εύκολα σφραγίζονται, ζωές και σχέδια και όνειρα, ελπίδες…

Και δεν καταλαβαίνεις, πότε ξεκίνησες να αναγνωρίζεις για ζωή, τα στιγμιότυπα που παίρνει η κάμερα του σμαρτ σου. Πότε, επέστρεψες στην εποχή των τιμωριών, αλλά χωρίς το ελαφρυντικό και τον «αέρα» που σου έδινε η παιδική σου ηλικία. Πότε σκέφτηκες τελευταία φορά «φύση» και δεν σου ήρθε αυτόματα το wallpaper της οθόνης σου… Πότε είδες μια ταινία, κράτησες λίγες γραμμές θεατρικού λόγου, άκουσες ένα τραγούδι και είχες την απόλυτη βεβαιότητα, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, πως η ζωή είναι ωραία…

Χριστός Ανέστη, συνάνθρωποι