Σύμφωνα με το νέο πλαίσιο του ΕΟΔΥ για τη διαχείριση κρουσμάτων κορωναϊού στα σχολεία, ακόμα και η περίπτωση συρροής περισσότερων από τέσσερα κρούσματα στο ίδιο σχολείο «δεν πρέπει να οδηγεί αυτόματα και με ευκολία στην αναστολή της λειτουργίας όλη της σχολικής μονάδας»… Το κλειδί βρίσκεται στον… καθορισμό της λέξης «συρροή». Διότι, το παλιό πλαίσιο ήταν προφανές: «δύο ή τρία» κρούσματα, ενώ το καινούριο… τείνει προς την ασάφεια: «τέσσερα ή περισσότερα»…

Δηλαδή αυτοί… υπερφαλάγγισαν και την επιστήμη της Εγκληματολογίας, που ορίζει ως κατά συρροήν δολοφόνο, τον εγκληματία που έχει τελέσει τρεις ή περισσότερες ανθρωποκτονίες από πρόθεση -σε ξεχωριστούς τόπους τέλεσης και σε διαφορετικές χρονικές περιόδους (βέβαια)...

Κι εκτός από τους… εύλογους συνειρμούς, καλό θα ήταν να υπάρχει και μια υποσημείωση. Να μας πουν στα πόσα… καίγεσαι να ξέρουμε κι εμείς να κάνουμε το κουμάντο μας. Διότι… με μαντεψιές, πού να πας… Άντε, μέχρι το φιλικότερο τηλεοπτικό παιχνίδι, από το οποίο ακόμα κι αν δεν κερδίσεις δεν έχεις και να χάσεις κάτι. Μόνο χρόνο…

Αλλά αυτό που γίνεται απολύτως κατανοητό είναι ότι στόχος των διαχειριστών (της πανδημίας, ντε) είναι να κρατηθούν τα σχολεία ανοιχτά. Γι’ αυτό και το… ευέλικτο πρωτόκολλο.

Είπαμε, ψυχραιμία. Γιατί είμαστε στην αρχή της τουριστικής περιόδου και θα πρέπει να κρατήσουμε και μία… πισινή. Περισσότερα από 700 σχολεία στην ελληνική επικράτεια βρίσκονται σε γενική ή μερική αναστολή και δεν έχει βγει ακόμη ο Μάης. Δηλαδή, ακόμα δεν αρχίσαμε. Και η «έξωθεν μαρτυρία», είναι πολύ σημαντική, σε όλα τα επίπεδα πόσο μάλλον, στον τομέα παροχής υπηρεσιών. «Για ένα καθαρό πρόσωπο ή μέτωπο (τέλος πάντων) ζούμε σε αυτήν τη (διευρυμένη) κοινωνία», σου λέει. Κι εύκολα, τα σχολικά «λουκέτα» θα μπορούσαν να θεωρηθούν έως και… διαρροή.

Επίσης, είναι διακριτή και η προσπάθεια του κράτους να μας… συμφιλιώσει με τον όρο που θα παίξει τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στα εργασιακά και τα… νεύρα μας, επίσης.

Ευελιξία. Που παραμένει «κόκκινο πανί», ακόμα, για όλους τους συνδικαλιστικούς φορείς, οι οποίοι ανεξαρτήτως χρωματικής και ιδεολογικής προσέγγισης του νομοσχεδίου Χατζηδάκη συγκλίνουν, σε ένα και κοινώς διατυπωμένο συμπέρασμα, ότι θα προκαλέσει «εργασιακή ζούγκλα». Η οποία όμως λίγο ως πολύ συμφωνούν, πως είναι ήδη εδώ… Ακριβώς, το αντίθετο, κομίζει η κυβέρνηση, που επιμένει ότι θα φέρει την εργασία… στα ίσα της (εντάξει, όχι ακριβώς με αυτά τα λόγια) και πως στοχεύει στην προστασία των εργαζομένων… Και δεν ξέρω εάν ήδη έχουμε μπει στα… παπούτσια της Κοκκινοσκουφίτσας, αλλά ο λύκος, σίγουρα θα κάνει την εμφάνισή του. Και δεν είναι λύκος, σαν κι αυτούς που είδαμε στο Πετροχώρι, στη Μέλισσα και νωρίτερα στην Παλιά Χρύσα. Μόνο με τους συμβολισμούς παίζει αυτή η συγκυρία…

Και η μνήμη, υποχρεωτικά αναμοχλεύει την τραγωδία στο Μάτι, καθώς η φωτιά μαίνεται στη Δυτική Αττική… Χιλιάδες στρέμματα δάσους έχουν καταστραφεί, μικρά ζώα έχουν χαθεί, αλλά και πολλά σπίτια κάηκαν. Θα πρέπει να νιώθουμε… ανακούφιση, γιατί δε θρηνήσαμε ανθρώπινη ζωή.

Γιατί εκεί είμαστε. Η φωτιά στο Μάτι δε μας αφήνει περιθώρια. Ούτε όμως και φωνή να ηχήσει το αυτονόητο: ότι στις αρχές του 21^ου αιώνα θα έπρεπε να θεωρείται αδιανόητο να κινδυνεύουν, πόσο μάλιστα να χάνονται, ανθρώπινες ζωές, με αυτόν τον τρόπο, για αυτόν τον λόγο. Καθώς θα έπρεπε να είμαστε οργανωμένοι και έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τα… στοιχεία της φύσης. Αλλά δεν είμαστε. Είχαμε προλάβει να το δείξουμε και στη Μάνδρα. Εκεί ξεκινήσαμε την… εξάσκηση.

Είναι μια τραγωδία. Γιατί, ενώ ο κόσμος καλπάζει, ο άνθρωπος γίνεται όλο και πιο ευάλωτος. Όλο και πιο ανίσχυρος. Όλο και πιο μόνος. Γιατί δε μαθαίνει από τις τραγωδίες του. Τις αφήνει πίσω του σαν κακό όνειρο. Και προχωρά ελπίζοντας πως δε θα υπάρξει άλλη. Πως θα είναι τυχερός. Κι έτσι, όπως στην Κινέτα οι αντιπυρικές ζώνες ήταν ανύπαρκτες και τα ρέματα μπαζωμένα, έτσι και στην Κορινθία, ήδη, οι ευθύνες κοιτάνε πού θα αποδοθούν…

Φταίνε τα μνημόνια, η πανδημία, η έλλειψη σχεδιασμού, αλλά περισσότερο, η πεποίθηση ότι δε φταίμε εμείς. Και περιμένουμε από το κράτος, τις αρμόδιες υπηρεσίες να κάνουν όσα οφείλουν. Γιατί, εμείς δεν οφείλουμε τίποτα. Ούτε καν να θυμόμαστε πως ακόμα από το Δημοτικό γνωρίζουμε ότι όταν φυσά δυνατά ο αέρας δεν ανάβουμε φωτιά και μάλιστα σε δασώδη περιοχή… Και ύστερα, εκείνο που μας το έμαθαν «Τα ψηλά βουνά»… να αγαπάμε και να φροντίζουμε το δάσος, τη φύση. Εμάς...

Πώς γίνεται να ξεχνάμε τα στοιχειώδη, κατά την ενηλικίωση;

Γιατί… «ό,τι ήταν να καεί στα Γεράνεια όρη, κάηκε». Φτάνει, λέτε μια συγνώμη, που… δεν ειπώθηκε ποτέ; Θα ήταν άραγε χρήσιμη, ενώ δεν είμαστε έτοιμοι ούτε για το τέλος ούτε για τον σκοπό… Που απαιτούν δράση, καθαρούς στόχους και ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Όχι, δεν είναι εποχή των αλλαγών. Μόνο των… εναρμονίσεων.

Χριστός Ανέστη συνάνθρωποι