Με πλοιάριο περνούν ο Χριστός και οι Μαθητές του στη χώρα των Γαδαρηνών, στην απέναντι όχθη της Γαλιλαίας. Πρώτος που τους υποδέχεται, ένας ταλαίπωρος άνθρωπος, καταβασανισμένος από την κυριαρχία των δαιμονίων.

  Ὁ Χριστός απελευθερώνει τον δαιμονισμένο και δίνει εντολή στα δαιμόνια να καταφύγουν στους χοίρους, οι οποίοι έπεσαν στην παρακείμενη λίμνη.

Πως αντιδρούν οι κάτοικοι της περιοχής στη διπλή ευεργεσία του Χριστού; Μ’ έναν ευγενή, είναι αλήθεια, τρόπο παρακάλεσαν τον Χριστό να φύγει από την περιοχή τους, να περάσει τα όριά της και να μην ξανασχοληθεί μαζί τους. Δεν εκφράζουν ευχαριστίες για το ότι τουλάχιστον τους λύτρωσε από τον πρώην δαιμονισμένο, ο οποίος χωρίς να το θέλει ήταν μάστιγα για την περιοχή, δεν ζητούν συγγνώμη, ούτε προσπαθούν να δικαιολογηθούν για την εκτροφή των χοίρων, κατά παράβαση του Μωσαϊκού Νόμου, ζητούν μόνο «απελθείν απ’ αυτών».

Γιατί;

Το πνευματικό συμφέρον επέβαλλε να προσπαθήσουν να αξιοποιήσουν την παρουσία του Χριστού στην περιοχή τους στο έπακρο. Ο Χριστός γι  αὐτό ήλθε στον κόσμο, για να προσφερθεί στους ανθρώπους. Κι όμως, η ιδιοτέλειά, ως παθογένεια της ψυχής τους, δεν τους επιτρέπει ν’ αντιληφθούν το συμφέρον τους και τους οδηγεί σε αυτοκαταστροφική συμπεριφορά.

Διώχνουν τον Χριστό, θεωρώντας τον αφορμή ζημίας.

Γιατί;

Διότι η καταστροφή της αγέλης, από την οποία θα αποκόμιζαν χρηματικά οφέλη, βάρυνε περισσότερο στη σκοτισμένη συνείδησή τους από την πνευματική ωφέλεια που θα αποκόμιζαν από την συναναστροφή με τον Χριστό.

Εύκολα καταδικάζουμε τους Γαδαρηνούς, χωρίς ν’ αναλογιζόμαστε ότι σε πολλές περιπτώσεις τους αντιγράφουμε. Κάθε φορά που προτιμάμε την αμαρτία από την αρετή τους μιμούμαστε διώχνοντας τον Χριστό και τη λυτρωτική του χάρη για να προσκολληθούμε στον στείρο εγωισμό μας. Κάθε φορά που αρνούμαστε την φωνή της συνείδησής μας για ν’ ακολουθήσουμε την εμπαθή επιθυμία μας, τους δικαιώνουμε στην συμπεριφορά τους, εγείροντας εμπόδια στην σχέση μας με τον Θεό.

Κάθε φορά που απαξιώνουμε στην ζωή μας το ευαγγελικό παράγγελμα αξιώνοντας τα σκύβαλα του κόσμου τούτου, τους καταξιώνουμε ως παραδείγματα προς μίμηση, ενώ είναι προς αποφυγή.

Αδελφοί, ας μάθουμε να μην επιτρέπουμε στην εμπαθή ιδιοτέλειά μας να αναιρεί το ουσιαστικό μας συμφέρον, της γνωριμίας και αναστροφής μας με τον Χριστό.