«Ο πατέρας απολαμβάνει τον απογευματινό του καφέ και ο μικρός του γιος παίζει με τα παιχνίδια του και μιλά σε αυτά.

Κάποια στιγμή κρατά στα χέρια του ένα όπλο το στρέφει στον πατέρα του και ….μπαμ-μπαμ… φωνάζει….

Ο πατέρας, με σοβαρότητα και ψυχραιμία, απλώνει το χέρι του και παραμερίζει την κάνη του όπλου, στρέφοντάς την σε άλλη κατεύθυνση και λέει στον γιό του: Ποτέ δε στρέφουμε ένα όπλο σε κάποιον άνθρωπο, ποτέ…..

Ο μικρός απαντά στον πατέρα: Μπαμπά, είναι ψεύτικο, είναι πλαστικό,  το όπλο δεν έχει σφαίρες, είναι άδειο.

Ο πατέρας, επαναλαμβάνει με σοβαρότητα και με φωνή κοφτή : Ποτέ δε στρέφουμε ένα όπλο σε άνθρωπο. Τελεία. Να το θυμάσαι για πάντα. Δεν είναι αστείο. Ποτέ δε θα στρέφεις ένα όπλο προς την κατεύθυνση κάποιου ανθρώπου. Τα άδεια όπλα σκοτώνουν.

Θα αποκτήσουμε άραγε ποτέ παιδεία;

Εκατοντάδες ζωές έχουν χαθεί, από ένα «άδειο» όπλο.

Τα άδεια όπλα σκοτώνουν, είναι κανόνας, δεν τον ξεχνούμε ποτέ.

Τηρούμε τους κανόνες ασφαλείας, σχολαστικά.

Η σφαίρα που βγαίνει από την κάνη, δε γυρίζει πίσω.

Αφού ασφαλίσουμε το όπλο, βγάζουμε τη γεμιστήρα

Με την κάνη στραμμένη σε «κενό» σημείο, κινούμε το κλείστρο, δύο φορές

Ελέγχουμε τη θαλάμη και οπτικά, δύο φορές

Με στραμμένη κάνη σε «κενό» σημείο, αφού έχουμε διαπιστώσει με προσοχή και οπτικά  ότι δεν υπάρχει σφαίρα, πυροδοτούμε δύο φορές.

Αφαιρούμε τον μηχανισμό όπλισης, εάν έχουμε τη δυνατότητα, από το όπλο.

Αφού έχουμε ολοκληρώσει όλη τη διαδικασία, θεωρούμε το όπλο συνεχώς  γεμάτο, έτοιμο να βάλει προς τον απέναντι μας και συνεχίζουμε να μη στρέφουμε την κάνη σε άνθρωπο….

Τα άδεια όπλα σκοτώνουν, το αποδεικνύουν χιλιάδες συμβάντα.