‘Αργεί να έρθει η άνοιξη τα τελευταία χρόνια στην περιοχή μας. Αλλά οι ανοιξιάτικες βόλτες, ακόμη και τώρα, στα βουνά της Ξάνθης είναι εμπειρία’ μας λέει, πρωί Παρασκευής, ο Δημήτρης Γκαγκαλίδης και μας προτρέπει να …πάρουμε τα βουνά !

‘Επιμένουμε στις ορεινές ομορφιές. Και μάλιστα σήμερα θα προτείνω μια αλλιώτικη πρόταση σε αθέατες για τους πολλούς γωνιές’.

Να’ μαστε, λοιπόν, πανέτοιμοι για  νέες εξερευνήσεις.

Πρώτη στάση στη πλατεία της ‘βασίλισσας της κοιλάδας του Νέστου’, τη Σταυρούπολη. Απολαμβάνουμε το καφεδάκι μας και αναχωρούμε προς Καρυόφυτο. Δεν ακολουθούμε τη διαδρομή προς Λειβαδίτη. Στρίβουμε Β.Α και προχωρούμε: Άνω Καρυόφυτο, Κάτω Καρυόφυτο, Καστανίτης, Καλό Νερό…’Μάλλον πάμε στο Μαργαρίτι’ σκεπτόμαστε αφού ως εκεί φτάνει η άσφαλτος.

Οι διαθέσεις όμως του ξεναγού μας είναι άλλες. Σταματάμε στο Καλό Νερό. Ακατοίκητο πλέον το χωριό :’ παλιά είχε ζωή, κίνηση, κόσμο και την ίδια ομορφιά με σήμερα. Μόνο η απουσία των ανθρώπων απογοητεύει. Πήρε το όνομα του από το δροσερό, χορταστικό νερό του. Ξεχασμένος πια οικισμός. Κοιτάξτε όμως την ομορφιά της φύσης γύρω σας….’

Ακούστε το Δημήτρη Γκαγκαλίδη.

Ανηφορίζουμε στην κορυφογραμμή και σταματάμε στο εκκλησάκι της Αγίας Όλγας:’ όπως μου είπε ο κ. Μεντεκίδης, ήταν όνειρο του να χτίσει ένα εκκλησάκι σε μια βουνοκορφή.  Το υλοποίησε. Αποπερατώθηκε στα 1992. Η εικόνα της Αγίας Όλγας είναι αγιογραφημένη από την Ειρήνη Τρίκη. Οι παλαιότεροι Ξανθιώτες θα τη θυμούνται μέσα στο εργαστήρι της, στην πλατεία Αντίκα, να αγιογραφεί. Το φροντίζουν και το περιποιούνται ντόπιοι από τη γύρω περιοχή. Εορτάζει στις αρχές Ιουλίου και έρχονται αρκετοί προσκυνητές. Είναι το μοναδικό εκκλησάκι στην Ξάνθη αφιερωμένο στην Αγία Όλγα’, μας λέει.

Ολόλευκο και ευπρεπισμένο με μια πανέμορφη αυλή. Καθόμαστε στην αυλή του και ακούμε το Δημήτρη και τις αλλιώτικες ιστορίες του με πρωταγωνιστές Ξανθιώτες:’ Θυμάμαι, πριν χρόνια, η κ. Μεϊμαρίδου μου είχε διηγηθεί τη δική της ιστορία. Ήταν κοριτσάκι όταν ο πατέρας της έφερε στο σπίτι μια εικόνα με την Ανάσταση του Λαζάρου. Βλέποντας την, ως παιδί, με το Λάζαρο να εξέρχεται του τάφου με το σάβανο, φοβήθηκε. Κάθε φορά που την αντίκρυζε την έπιανε ο φόβος.  Οι γονείς της , κάποια στιγμή,  δώρισαν την εικόνα στο Ναό της ενορίας τους , όταν είχε ζητηθεί από τους ενορίτες να φέρουν εικόνες από τα σπίτια τους για να εμπλουτιστούν εκκλησίες που είχαν ανεγερθεί από την Μητρόπολη. Τα χρόνια πέρασαν , το κοριτσάκι μεγάλωσε. Ένα καλοκαίρι την κάλεσαν σε ένα πανηγύρι. Στο Καλό Νερό. Πήγε. Φτάνει μπροστά στην εκκλησιά και μπαίνει να προσκυνήσει. Έκπληκτη, ανάμεσα στις εικόνες του Ναού, αντικρύζει την εικόνα που ως παιδί της προκαλούσε τρόμο. Την εικόνα με την Ανάσταση του Λαζάρου! Η εικόνα που είχαν δωρίσει οι γονείς της, κατέληξε στο εκκλησάκι της Αγίας Όλγας όπου ήταν προσκεκλημένη ! Και φυσικά πια δεν τη φόβιζε αλλά της προκάλεσε συγκίνηση και χαρά…’

‘Λες και την κάλεσε να… αποκαταστήσουν τις σχέσεις τους ‘ θα του λέγαμε, αν δεν μας είχε συνεπάρει με τις μαρτυρίες του…

‘Αν αποφασίσετε να έρθετε μέχρι εδώ, να επισκεφθείτε και το Μαργαρίτι. Στολίδι ο οικισμός. Με την εκκλησιά του Αγίου Νικολάου, και το μνημείο που είναι αφιερωμένο στους πρώτους πρόσφυγες που ήρθαν και το κατοίκησαν: «Το Λιβάδι των Αετών της Πάφρας». Είχαν γίνει προσπάθειες να αναδειχθεί το χωριό. Θα δείτε και τις εγκαταστάσεις που είχαν ξεκινήσει να γίνονται για ένα ξενοδοχείο. Για κάποιους λόγους δεν ευοδώθηκαν. Ίσως στο μέλλον...’θα πει.

Κατά την επιστροφή, μας σταματά στο Κάτω Καρυόφυτο:’ πάμε να αποτυπώσουμε τις στιγμές αυτής μας της εξόρμησης’ μας προτρέπει  και, να’ μαστε, να βγάζουμε φωτογραφίες  στο πέτρινο τοξωτό γεφύρι, στην αυλή της εκκλησιάς του ‘Αϊ –Γιώργη, στον πετρόμυλο…

Αξέχαστη, ανοιξιάτικη βόλτα η σημερινή. Ραντεβού την άλλη Παρασκευή λοιπόν….