Θέματα Ιστορίας και Πολιτισμού

ΛΥΚΕΙΟΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΔΩΝ ΤΗΣ ΞΑΝΘΗΣ

Διδάσκων: Θανάσης Μουσόπουλος

ΚΑΤΑΛΗΚΤΗΡΙΟ ΜΑΘΗΜΑ

ΤΡΙΤΗ 17 ΜΑΪΟΥ 2022, ΩΡΑ 6 μμ

«ΑΝΘΗ ΚΑΙ ΚΑΡΠΟΙ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΠΑΤΡΙΔΑ»

   Στο μάθημα της 17^ης Μαΐου 2022, τελευταίο της ακαδημαϊκής χρονιάς 2021 - 22, θα μιλήσουμε για την παρουσία των προσφύγων στην Ελλάδα, κυρίως στους χώρους του πολιτισμού και της τέχνης.

  Ο Ιωσήφ Στεφάνου, Οµότιμος Καθηγητής της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, αναφερόμενος στην προσφορά του Μικρασιατικού πολιτισμού στη νεοελληνική πραγματικότητα, σημειώνει:

«Οι πρόσφυγες της Μ. Ασίας εγκατέλειψαν τη γη, τις περιουσίες και τα υλικά αγαθά τους, µετέφεραν όµως µαζί µε τα βιώµατα, τις µνήµες και τις εµπειρίες τους, τέχνη, τεχνογνωσία, συνήθειες, τρόπους ζωής και κυρίως πίστη, σθένος, εργατικότητα και αποφασιστικότητα για νέο ξεκίνηµα, για κοινωνική και οικονοµική άνοδο, για δράση και πολιτισµική προσφορά. Η σπουδαιότερη όµως προσφορά τους είναι αυτή της ηθικής τάξης. Είναι η θρησκευτική προσήλωση στην πίστη και η αγάπη για την πατρίδα. Έχοντας υποστεί κατατρεγµό, διωγµούς, σφαγές εξ αιτίας της Εθνικότητας και της πίστης τους και έχοντας δοκιµάσει τι σηµαίνει να χάσει κανείς αυτά τα ιδεολογικά και συναισθηµατικά στηρίγµατα, έδωσαν το παράδειγµα στους Ελλαδίτες, που αυτά τα θεωρούσαν πλέον δεδοµένα. Η ενίσχυση δεν ήταν µόνο ποσοτική, αριθµητική. Ήταν και ενίσχυση ποιοτική. Ο Μικρασιάτης πρόσφυγας ήταν εργατικός, ευφάνταστος, έξυπνος και πάνω από όλα προοδευτικός. Αυτά του τα προσόντα τα διέθεσε στη νέα πατρίδα και τη βοήθησε να ανέβει. Με αυτά ανάκαµψε και ο ίδιος και σε πάρα πολλές περιπτώσεις ανέβηκε ανέλπιστα ψηλά, επιβεβαιώνοντας για µια ακόµα φορά πως η φυλή των ελλήνων έχει σπουδαία χαρίσµατα».

  Ο αξέχαστος φίλος μου ποιητής Δημήτρης Δούκαρης (1925- 5 Απριλίου 1982) που αυτές τις μέρες συμπληρώθηκαν σαράντα χρόνια από τη φυγή του γράφει:

Πρόσφυγες

Να είμαστε κυνηγημένοι / να είμαστε εκδιωγμένοι,
πρόσφυγες / αυτό είναι ο υψηλός έπαινος,
το άρτιο φρόνημα του βίου μας ΄
πρόσφυγες / από την κάθε χώρα
που διατρέφει προσεχτικά / τη μοναξιά,
την κάθε χώρα / που αφήνει έξω
από τις υποψίες της / την αγάπη-
από τον κόσμο / που του αρμόζει
ο ακαριαίος θάνατος.

  Θα  τιμήσουμε τους / τις προγόνους μας,  πρόσφυγες  και μάρτυρες του εικοστού αιώνα, με «άνθη και καρπούς στη νέα πατρίδα».