Ποδηλατήσαμε με πόνο ψυχής

ανασύροντας μνήμες από την εφηβική μας ηλικία.

Καταχωνιασμένη για τα καλά

στα κειμήλια της τοπικής μας μνήμης.

Εξαιρετικά επίπονο το άθλημα της αλήθειας

που πρέπει συνεχώς να παραμένει αλώβητο

από ιδιοτελείς σκοπιμότητες.

Η υπομονή όμως της φύσης

λες και είναι ο αδέκαστος κριτής,

που έρχεται με το πέρασμα του χρόνου

και καταπίνει στα σωθικά της

τα πάσης φύσεως άθραυστα υλικά.

Δεν υπόσχεται βέβαια θαύματα «παλιγγενεσίας»,

αλλά υπόσχεται την αναγκαία ορατότητα

της ηθικής του έργου τέχνης

χάρις και μάλιστα στην ανιδιοτελή λειτουργία

της υπερρεαλιστικής πρωτοποριακής σε τοπικό επίπεδο

οικολογικής ανταποδοτικής ανακύκλωσης.

Περνώντας την άυλη περιτοίχισή της,

επιβεβαιώθηκε ξανά η θεώρηση

ότι το πρόβλημα τελικά  σε αυτόν τον τόπο

συνεχίζει να είναι

 η κυνηγημένη ικανότητα της φαντασιακής θέσμισης.

Όντως,

Θέλει τόλμη να στερηθείς την ψευτιά

που σε κολακεύει

και την ανελευθερία

που σε προστατεύει

από αυτούς που αποφασίζουν για τα ουσιώδη

της ατομικής τους υπαρκτής ασημαντότητας.

Με εκτίμηση

Μιχάλης Σπανίδης