Σεισμός στά Ἱεροσόλυμα! Θριαμβευτική ὑποδοχή! Ὁ λαός σέ ἀναταραχή! Ἄλλοι νά κόβουν κλαδιά ἀπό τούς φοίνικες καί νά τά ἐπισείουν θριαμβευτικά κατά τήν εἴσοδο τοῦ Χριστοῦ στήν Ἁγία Πόλη. Ἄλλοι νά στρώνουν ροῦχα γιά νά μήν πατήσουν χῶμα ὄχι μόνον τά πόδια τοῦ μεγάλου Διδασκάλου, ἀλλά οὔτε κἄν τά πόδια τοῦ ὑποζυγίου του. Ἄλλοι νά φωνάζουν μέ ἀλαλαγμούς χαρᾶς καί προσμονῆς. Κι ὅλοι νά στριμώχνονται γύρω Του περιμένοντας ἕνα νεῦμα, μία προσταγή, τό ἔναυσμα γιά νά τόν ἀνακηρύξουν βασιλιά τοῦ Ἰσραήλ, μέ ὅ,τι αὐτό συνεπαγόταν τότε.

Ὅσοι ἦταν παρόντες ὅταν ἀνέστησε ὁ Χριστός τόν Λάζαρο, τεσσάρων ἡμερῶν νεκρό, διηγοῦνταν τό θαῦμα πού ἔζησαν.

Αὐτοί πού ἄκουγαν ἐνθουσιάζονταν, μεταφράζοντας τά πάντα χρησιμοθηρικά, ἰδιοτελῶς καί συμφεροντολογικά.

Δέν δόξαζαν τόν Θεό ὡς κυρίαρχο τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου. Ἀντιμετωπίζοντας τόν Χριστό σάν χρηστικό ἀντικείμενο, δόξαζαν τό «ὑπερόπλο» τοῦ Ἰσραηλ, τό ὁποῖο θά ἀνάσταινε τούς νεκρούς στίς μάχες καί θά θεράπευε τούς τραυματίες, δημιουργώντας μιά ἀκατανίκητη δύναμη…

Πόση ἀλλοίωση τῶν κινήτρων καί τῶν προθέσεων τοῦ Χριστοῦ!

Πόση ἀλλοίωση τοῦ ἤθους, τό ὁποῖο κήρυττε!

Γι’ αὐτό καί ὁ Ἰησοῦς σιωπᾶ! Δέν τούς λέει τίποτε. Μένει σιωπηλός γιατί δέν θέλει νά κάνει τίποτε πού νά παρερμηνευθεῖ ὡς ἀποδοχή ἀπό τόν ἴδιο αὐτῆς τῆς ἀλλοίωσης, πού ἡ ἀνθρώπινη ἰδιοτέλεια καί ὁ καιροσκοπισμός ἐπιφυλάσσουν στό κήρυγμα καί τά θαύματά του.

Ἀντίθετα, πρίν ὁλ’ αὐτά, μία γυναίκα, ἡ Μαρία, ἡ ἀδελφή του Λαζάρου, καθώς ὁ Χριστός φιλοξενοῦνταν μέ τιμητικό δεῖπνο στό σπίτι τους, παρόντων τοῦ Λαζάρου καί τῆς διακονούσης Μάρθας, ἀγοράζει πολύτιμο μύρο, καί μέ αὐτό πλένει τά πόδια Του σκουπίζοντάς τα μέ τά μαλλιά της, ἔνδειξη εὐγνωμοσύνης καί ἀφοσίωσης.

Καί ὁ Χριστός τό ἀποδέχεται πλήρως, δέν ἀντιδρᾶ, ἀντιθέτως ὑπερασπίζεται τήν Μαρία στίς ἰδιοτελεῖς αἰτιάσεις τοῦ Ἰούδα ὅτι κακῶς χύθηκε τόσο πολύτιμο μύρο κι ὅτι θά ἔπρεπε νά ἐκποιηθεῖ καί τά χρήματα νά δοθοῦν στούς φτωχούς.

Ἀδελφοί, σήμερα, καθώς μπαίνουμε στήν τελική εὐθεία γιά τό Πάσχα, ἡ Ἐκκλησία ἀντιπαραβάλλει τίς ἀνθρώπινες στάσεις ἔναντι τοῦ Χριστοῦ.

Ἀπό τήν μιά οἱ συμφεροντολογικές, οἱ ἐνθουσιαστικές, οἱ ἐγκοσμιοκρατικές. Ἀπό τήν ἄλλη ἡ ὁλοκάρδια πίστη, ἡ ἐν ἀληθείᾳ κατανόηση καί ἡ θυσία.

Ὁ Κύριος εὐαρεστήθηκε καί ὑπερασπίστηκε τήν δεύτερη, ἀπορρίπτοντας τίς πρῶτες.

Ἐμεῖς ποιά στάση θά τηρήσουμε ἔναντι τοῦ «ἐρχόμενου πρός τό ἑκούσιο πάθος» Χριστοῦ;