Η γιορτή της Σκηνοπηγίας, που διαρκούσε επτά ημέρες και θύμιζε στους Ιουδαίους την σαραντάχρονη περιπλάνησή τους στην έρημο, πλησιάζει στο τέλος της. Σε ένα σημείο του τυπικού της γιορτής λευκοντυμένοι ιερείς μεταφέρουν εν πομπή στο ναό μια χρυσή στάμνα γεμάτη νερό από την πηγή του Σιλωάμ. Αυτή η τελετή θύμιζε την θαυμαστή διάσωση του Ισραήλ στην έρημο, όταν κρυστάλλινες πηγές νερού ανέβλυσαν από τον βράχο και ο λαός ξεδίψασε.

Ο Κύριος γνωρίζει καλά πόσο εξαντλητική είναι η ανθρώπινη πορεία, μέσα σε μια άλλη έρημο, την έρημο της ζωής. Γνωρίζει πόσο βασανίζεται η ανθρώπινη ψυχή καθημερινά από μια άλλη δίψα, την δίψα την πνευματική. Γι’ αυτό «την τελευταία ημέρα της μεγάλης γιορτής στάθηκε και φώναξε δυνατά: Όποιος διψά, ας έρθει σε μένα και ας πιεί». Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης διευκρινίζει ότι όταν είπε τα λόγια αυτά ο Χριστός εννοούσε το Άγιο Πνεύμα, το οποίο επρόκειτο οι μαθητές να λάβουν κατά την ημέρα της Πεντηκοστής. 

Διψάμε για δικαιοσύνη, αγάπη, ειλικρίνεια, ειρήνη; διψάμε για ζωή. Προσπαθούμε να σβήσουμε αυτή τη δίψα με θεωρίες η διασκεδάσεις, μ’ ένα ξέφρενο κυνήγημα χρημάτων, φήμης, δυνάμεως. Όμως η καρδιά μας παραμένει ανικανοποίητη, στεγνή. «Διψάτε για αγάπη;», μας λέει ο Χριστός. «Λαχταράτε να αγαπηθείτε ανυπόκριτα και να αγαπήσετε πραγματικά; ελάτε κοντά μου. Μην μένετε σε αόριστες θεωρίες και σε άψυχα «πρέπει».  Αυτά είναι νερό αλμυρό που δεν ξεδιψά.  Μάθετε να αγαπάτε «καθώς εγώ ηγάπησα υμάς», άδολα, έμπρακτα, τους πάντας και θα αγαπηθείτε και εσείς ειλικρινά. 

«Διψάτε για ελευθερία πραγματική;». Ποθείτε να κάνετε κάτι ουσιαστικό; Οι άρχοντες και διανοούμενοι υφαίνουν περίτεχνους ύμνους για την ελευθερία, ενώ ταυτόχρονα πλέκουν βρόγχους για τις ψυχές και τους λαούς. Μόνον όταν ο Υιός του Θεού της αγάπης σας ελευθερώσει από τα πάθη που σας πνίγουν, θα είστε αληθινά ελεύθεροι.

Το νερό δεν ξεδιψά, όταν το περιεργάζεται το βλέμμα μας, αλλ’ όταν φθάνει στη γλώσσα και στα σωθικά μας. Μην περιοριζόμαστε λοιπόν να βρέχουμε λίγο τα χείλη μας, να αγγίζουμε μερικές σταγόνες του λόγου του Χριστού με την σκέψη μας. Όπως το νερό προχωρεί μέχρι το τελευταίο κύτταρο, για να το ζωογονήσει, έτσι και ο Χριστός πρέπει να εισδύσει δια του Αγίου Πνεύματος μέχρι την έσχατη γωνιά των σκέψεων, των αισθημάτων, της υπάρξεώς μας.

Είναι τραγικό να έχεις δίπλα σου ολόδροσα, τρεχούμενα νερά και να καίγεσαι, να ξηραίνεσαι από δίψα.               ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ