Αυτό που ο κόσμος δεν μπορεί να αντιληφθεί είναι πως η καθημερινότητα μου αυτή, μπορεί αύριο να είναι δική του. Η έννοια του κόσμου χωρά μέσα της το κράτος, τους Δήμους, την Αστυνομία, την Τροχαία, και τον κάθε πολίτη ανεξαιρέτως.

Αν και η πόλη της Ξάνθης είναι συμπαγής σχετικά με τον πληθυσμό της, με μικρές αποστάσεις που καλύπτονται εύκολα με βάδισμα ή έστω με ποδηλασία, η προτεραιότητα δίνεται στην κίνηση των αυτοκινήτων και των μοτοσικλετών και όχι στην κίνηση και παραμονή των ανθρώπων.

Σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία θα πρέπει τα πεζοδρόμια, για λόγους κίνησης ατόμων με αναπηρίες, να έχουν ελεύθερο πλάτος διέλευσης 1 μέτρο που αντιστοιχεί σε πλάτος πεζοδρομίου πάνω από 2,00 μέτρα. Όμως και αυτό το πλάτος που προβλέπει η ανεπαρκής νομοθεσία τηρείται σε ελάχιστα σημεία της πόλης. Οι αυθαιρεσίες που σημειώνονται καθημερινά σ' αυτά τα στενά πεζοδρόμια είναι αμέτρητες: κάδοι σκουπιδιών, περίπτερα, στύλοι κλπ. που τοποθετούνται ανεξέλεγκτα πάνω σε πεζοδρόμια και σημεία διαβάσεων. Τις περισσότερες φορές οι είσοδοι των γκαράζ γίνονται κακότεχνα και καταστρέφουν την προσβασιμότητα του πεζοδρομίου. Η νομοθεσία δεν τηρείται ούτε και κατά την περίοδο κατασκευής έργων, οπότε θα έπρεπε να κατασκευάζεται πρόσθετο πεζοδρόμιο για να μπορούν να κινούνται οι πεζοί με ασφάλεια. Όλα αυτά τα παρουσιάζει ως ένα βαθμό και το πόρισμα του Συνηγόρου του Πολίτη, χωρίς όμως να λαμβάνεται κανένα πρακτικό μέτρο.

Το μεγαλύτερο βέβαια πρόβλημα είναι η ανεξέλεγκτη στάθμευση αυτοκινήτων και μηχανών σε αυτούς τους ελάχιστους χώρους που έχουν απομείνει για την κίνηση των πεζών. Με το πρόσχημα μάλιστα της "ανεπάρκειας των χώρων στάθμευσης” πολλοί ελεύθεροι χώροι υποβαθμίζονται ή καταστρέφονται για να μετατραπούν σε χώρους στάθμευσης αυτοκινήτων.

Έτσι το βάδισμα στην πόλη, αντί να αποτελεί μια ευχάριστη και υγιεινή δραστηριότητα, έχει γίνει μια δύσκολη υπόθεση. Σε ορισμένες περιοχές ή περιπτώσεις (π.χ. όταν βρέχει) η κίνηση των πεζών γίνεται τελείως αδύνατη ή εξαιρετικά επικίνδυνη. Αυτό ισχύει δυστυχώς κατ' εξοχήν για τις πιο ευαίσθητες ομάδες του πληθυσμού: υπερήλικες, μικρά παιδιά, άτομα με αναπηρίες, γονείς με καροτσάκια κλπ. Αυτά τα "εμποδιζόμενα άτομα", που υπολογίζονται από το ΥΠΕΧΩΔΕ στο 50% περίπου του πληθυσμού, έχουν κυριολεκτικά εκδιωχθεί με βίαιο τρόπο από τους δρόμους και έχουν χάσει πλέον την αυτονομία κίνησής τους. Γιατί όταν ένα αυτοκίνητο ή μία μοτοσικλέτα πετάει τον πεζό στο οδόστρωμα, με την αυθαίρετη κίνησή του στο ελάχιστο χώρο που έχει απομείνει για να κινείται με ασφάλεια, αυτό αποτελεί μια πράξη βίας. Το πρόβλημα αφορά δηλαδή στην άσκηση βίας με την ανοχή και την ενθάρρυνση του κράτους από τους οδηγούς των ΙΧ αυτοκινήτων και μοτοσικλετών προς τους πεζούς, δηλαδή τους κυκλοφοριακά αδύνατους.

Συνήθως το ζήτημα εμφανίζεται ως θέμα ποιότητας ζωής, στην πραγματικότητα όμως είναι πρόβλημα καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Γιατί πράγματι, το ελληνικό κράτος καταπατά σήμερα βάναυσα και αυθαίρετα τα ανθρώπινα δικαιώματα (το δικαίωμα του σεβασμού της ζωής και της ελεύθερης και ασφαλούς κινητικότητας) εκατομμυρίων πολιτών, που τα καταδικάζει με τον τρόπο αυτό σε ένα ιδιόμορφο καθεστώς κοινωνικού αποκλεισμού. Πρόκειται για μια μορφή βαρβαρότητας που προσβάλλει τον πολιτισμό μας και τις αξίες της κοινωνίας μας. Η κατάσταση αυτή προκαλεί θανάτους, τραυματισμούς, αλλά και μόνιμη ψυχολογική ένταση των πολιτών, πεζών και οδηγών.1

Για τις μοτοσικλέτες καλλιεργείται ο μύθος ότι είναι "οικολογικό" μέσο μεταφοράς που καταλαμβάνει λιγότερο χώρο από τα αυτοκίνητα, ενώ στην πραγματικότητα καταλαμβάνουν διαφορετικό χώρο από τα αυτοκίνητα, δηλαδή, κυρίως, χώρο πεζών: Όπως μπορεί να παρατηρήσει ο καθένας, σταθμεύουν, αλλά και κινούνται, στα πεζοδρόμια (χρησιμοποιώντας μάλιστα τις ράμπες που έχουν κατασκευασθεί για αναπηρικά, παιδικά κλπ καροτσάκια) και στους πεζόδρομους (συχνά με μεγάλη ταχύτητα) και περιμένουν στους σηματοδότες στο χώρο της διάβασης των πεζών.2

Στην πόλη της Ξάνθης, τα άτομα με αναπηρίες, όπως εγώ, βιώνουν έντονα τον κοινωνικό αποκλεισμό λόγω της ανύπαρκτης πρόσβασης και προσβασιμότητας. Η αναπηρία του καθενός τον επηρεάζει αναλογικά με την αλληλεπίδραση του με το περιβάλλον στο οποίο ζει. Επί παραδείγματι, ένας χρήστης αναπηρικού αμαξιδίου έχει μια φυσική αναπηρία, αλλά ουσιαστικά, ο παράγοντας που του εμποδίζει την ελεύθερη διακίνηση στην πόλη του δεν είναι αυτή καθεαυτή η αναπηρία του, αλλά τα κατειλημμένα από παρανόμως σταθμευμένα οχήματα, πεζοδρόμια. Το μη προσβάσιμο δομημένο περιβάλλον είναι αυτό που τον τοποθετεί στο περιθώριο.

Τα άτομα με αναπηρίες έχουν δικαίωμα πρόσβασης και προσβασιμότητας. Ως

"πρόσβαση" νοούμε την παροχή δυνατότητας ισότιμης συμμετοχής σε όλα τα μέλη μίας κοινωνίας, χωρίς καμία διάκριση, σε όλο το φάσμα των κοινωνικών δραστηριοτήτων. Ως "προσβασιμότητα” νοούμε τα μέσα εκείνα που χρησιμοποιούνται για την εξασφάλιση αυτόνομης, άνετης και ασφαλούς καθολικής πρόσβασης των μελών μιας κοινωνίας, ανεξαρτήτως.

Τα εμπόδια που μπορεί να συναντάνε στην καθημερινή τους ζωή τα άτομα με βλάβη, είναι πολλών ειδών:

Φυσικά εμπόδια, που αφορούν αντικείμενα σε δημόσιους χώρους ή χώρους εργασίας που είναι τοποθετημένα με τρόπο που δυσκολεύουν την κίνηση ή τον προσανατολισμό των ατόμων με αναπηρία, όπως κατεστραμμένα πεζοδρόμια ή απουσία αυτών, κολωνάκια, οδηγοί όδευσης που οδηγούν σε περίπτερα ή ακόμη και σε δέντρα, τα παρανόμως παρκαρισμένα αυτοκίνητα σε θέσεις ΑμεΑ, αφύλακτες τρύπες σε δρόμους κατά τη διάρκεια εργασιών, και άλλα.

Αρχιτεκτονικά εμπόδια, δηλαδή κτιριακές εγκαταστάσεις μη προσβάσιμες σε άτομα με αναπηρία εξαιτίας απουσίας ράμπας, ανελκυστήρα, τουαλετών εύκολης πρόσβασης, πάρκινγκ και άλλα.

Εμπόδια στην ενημέρωση και την επικοινωνία, με την απουσία του κατάλληλου ανθρώπινου δυναμικού ή τεχνολογικού εξοπλισμού που επιτρέπει την ελεύθερη πρόσβαση σε όλους.

Αυτή η πραγματικότητα, είτε αποσιωπάται από τους περισσότερους είτε προτιμούν να μην την παραδέχονται γιατί, εάν το κάνουν, θα πρέπει να αναγνωρίσουν την καταφανή καταπάτηση όλων των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία, εξαιτίας του εχθρικού, σε όλες τις εκδοχές του, περιβάλλοντος.

Ίσως όμως είναι ευκολότερο ο καθένας να ταυτιστεί με άλλους πιθανούς ωφελούμενους της καθολικής προσβασιμότητας όπως είναι μια μητέρα με το καρότσι του βρέφους της, ένας άνθρωπος που κατόπιν ατυχήματος χρησιμοποιεί πατερίτσες για τη μετακίνησή του, ένας ηλικιωμένος ή ακόμα και ένας άνθρωπος που εργάζεται ως μεταφορέας, θα ωφεληθούν ακριβώς το ίδιο με έναν χειριστή αναπηρικού αμαξιδίου από την ράμπα σε ένα πεζοδρόμιο ή δημόσιο κτίριο.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ  ζητώ:

1. Να εφαρμοστεί ο νόμος βάσει του νομοθετικού πλαισίου που αφορά την παράνομη στάθμευση,
2. και ειδικότερα, να εκκενωθούν άμεσα, με ενέργειες των οργάνων της Αστυνομίας, όπου είστε διευθυντής, από τα παρανόμως παρκαρισμένα οχήματα τα πεζοδρόμια, προκειμένου αυτά να χρησιμοποιούνται με ασφάλεια σύμφωνα με το σκοπό που κατασκευάστηκαν,
3. και να διενεργείτε εφεξής τακτικές περιπολίες, προκειμένου να ανατραπεί η παγιωθείσα παράνομη συμπεριφορά των οδηγών μόνιμα και όχι για παροδικό διάστημα.

Αρμόδιος δικαστικός επιμελητής, με την επιφύλαξη κάθε νομίμου δικαιώματος μου, να επιδώσει νόμιμα την παρούσα προς τον Διευθυντή της Αστυνομίας κύριο Γιώρη Πασχάλη προς γνώση του και για τις νόμιμες συνέπειες αντιγράφοντας την παρούσα στην έκθεση επίδοσης.