Βαρειά σκια απλώθηκε στο πρόσωπο του νεαρού άρχοντα, όταν άκουσε τον Κύριο να τον προτρέπη να πουλήση «πάντα όσα είχε»και να Τον ακολουθήση.

Ο νους του έκαμε αυτόματα μια γενική επιθεώρησι των υπαρχόντων του. Του έδιναν ο,τι ήθελε : καλοπέρασι, κύρος στο λαό, δύναμι, αξιώματα. Πως να τα θυσίαζε όλα αυτά; Άλλωστε ποιός τον βεβαίωνε ότι αυτό τον συνέφερε; Ο χρυσός του φάνηκε πιο πειστικός από τον Χριστό.

Σιωπηλός ο πλούσιος, με την καρδιά βυθισμένη σ’ένα μολυβένιο σύννεφο μελαγχολίας, εγκαταλείπει τον Χριστό και χάνεται στο πλήθος.

Στην αρχή, όταν πλησίασε τον Κύριο, ο πλούσιος αυτός νέος έδειξε μεγάλο σεβασμό και εμπιστοσύνη. Γονάτισε, τον προσφώνησε «διδάσκαλο», τον ωνόμασε «αγαθό», πράγμα που ταίριαζε μόνο στον Θεό, και ζήτησε την καθοδήγησί του για το σοβαρώτατο θέμα : «τι ποιήσας ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;». Όλα αυτά έδειχναν καλή διάθεση.

Πόσες φορές κι εμείς πλησιάζουμε τον Κύριο με εξωτερικό σεβασμό και ευλάβεια, συγχρόνως όμως και με μια κρυφή επιφυλακτικότητα και προσκόλλησι στο δικό μας θέλημα. Είμαστε πρόθυμοι να ανοίξουμε μαζί Του μακρές συζητήσεις για σπουδαία θέματα, για το νόημα της ζωής, για την δικαιοσύνη, για το θείο νόμο. Μόλις όμως ο Χριστός βάλη το χέρι του στην κρυφή μας πληγή, στη συγκεκριμένη αδυναμία μας, συννεφιάζουμε. Στις γενικότητες πηγαίνουμε καλά. Σ’αυτα όμως που μας ενδιαφέρουν άμεσα, που μας πονούν, αντιδρούμε. 

«Πάντα ταύτα εφυλαξάμην εκ νεότητός μου», σπεύδουν να διαβεβαιώσουν πολλοί, όταν γίνεται λόγος για τήριση των εντολών του Θεού. «Δεν έκλεψα, δεν σκότωσα, δεν ατίμασα κανένα», λένε στον εαυτό τους αυτάρεσκα και νομίζουν ότι είναι θαυμάσιοι, διότι δεν έπεσαν σε λάθη, διότι τήρησαν μερικές απαγορεύσεις. Για να μας ελευθερώση απ’αυτή την αυταπάτη πως είμαστε εν τάξει προσέχοντας απλώς τις αρνητικές εντολές, για να μας δείξη πόσο είμαστε δεμένοι στην καλοβολεμένη μας ζωή, έρχεται ο Κύριος και μας ζητάει κάποτε κάτι παραπάνω. Κάτι περισσότερο απ αὐτό που ορίζει το τυπικό μας καθήκον.

Μας προσκαλεί να δείξουμε αυταπάρνησι, ηρωισμό. Σ’αυτες τις στιγμές κρίνεται η γνησιότης της πνευματικής μας ζωής. Τι θα κάνουμε; Θα προχωρήσουμε με χαρά στη θυσία που μας ζητείται, στη στέρησι χρημάτων, θέσεως, ανέσεως, αξιώματος, κάποτε και στη θυσία υγείας ζωής, για να Τον ακολουθήσουμε πιστά στο δρόμο της αγάπης, η θα απομακρυνθούμε από κοντά Του δυσαρεστημένοι, για να εξασφαλίσουμε τα υπάρχοντά μας; Πολλοί προτιμούν να μιμηθούν ως το τέλος τον πλούσιο νέο, και διακόπτουν το διάλογο με τον Χριστό, όταν τους αποκαλύπτη την κρυφή αδυναμία τους, και τους προτρέπη να Τον ακολουθήσουν εγκαταλείποντας κάθε άλλη προσκόλλησι.