Είναι τρομερό να φανταστούμε για μια στιγμή τον εαυτό μας απομακρυσμένο από όλους τους άλλους ανθρώπους, χωρίς καμιά δυνατότητα επαφής και συναντήσεως, με άρρωστο και συνεχώς φθειρόμενο σώμα και επί πλέον συνοδευμένο με την μόνιμη καταφρόνια ότι η αρρώστια που έχουμε αποτελεί τιμωρία για την αμαρτωλή ζωή μας. Και ξαφνικά κάποιος μας πλησιάζει αψηφώντας τους κινδύνους, καταπατώντας τις κοινωνικές προκαταλήψεις, δείχνοντας άφοβα και απεριόριστα την αγάπη του. Δεν θα αισθανθούμε άπειρη ευγνωμοσύνη γι’ αυτόν;

Μια τέτοια περίπτωση δέκα τραγικών ασθενών μας παρουσιάζει η σημερινή διήγηση του ευαγγελιστή Λουκά, τους οποίους άγγιξε η σωστική χάρη και θεραπευτική δύναμη του Χριστού. Δεν γνωρίζει όρια κοινωνικά, πολιτικά η θρησκευτικά. Εκδηλώνεται στους δέκα λεπρούς που τους ένωσε ο πόνος της μολυσματικής αρρώστιας, μολονότι ο ένας από αυτούς ήταν Σαμαρείτης.

Και όμως, αυτού του τελευταίου η στάση είναι που κάνει εντύπωση και υπογραμμίζεται από τον Ευαγγελιστή. Οι εννέα θεραπευμένοι, πλημμυρισμένοι από τη χαρά της υγείας και της συναντήσεως με τους συγγενείς και φίλους, βλέποντας δυνατό και καθαρό το σώμα τους, ξέχασαν να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους στον ευεργέτη Χριστό. Τυπικό παράδειγμα των ανθρώπων που επικαλούνται τον Θεό στη θλίψη και στον πόνο, αλλά τον παραθεωρούν στη χαρά.

Όταν περάσει η ανάγκη, όχι μόνο ξεχνούμε την στιγμή της αδυναμίας η ντρεπόμαστε γι’ αυτή, αλλά προσπαθούμε με εκδηλώσεις λεονταρισμού η αυτοπεποιθήσεως να ισοσταθμίσουμε την επιδειχθείσα αδυναμία.

Το άνοιγμα της καρδιάς μας στον Θεό είναι η απάντησή μας στις άπειρες δωρεές Του, στο δώρο της ζωής που γενναιόδωρα μας προσφέρει, είναι το μεγάλο «ευχαριστώ».