Είναι δυνατόν δύο άνθρωποι που δεν έχουν γνωριστεί ποτέ, ούτε καν γνωρίζουν ο ένας την ύπαρξη του άλλου, να βλέπουν το ίδιο όνειρο κάτω από το σεντόνι τους; Θα βρεθούν ποτέ μαζί σε αυτόν τον κόσμο ή στον κόσμο των ονείρων;

Η Ελένη Αλταμούρα, η πρώτη Ελληνίδα ζωγράφος, γεννήθηκε στις Σπέτσες το 1821 και ντύθηκε άντρας για να σπουδάσει ζωγραφική στην Ιταλία. Εκεί παντρεύτηκε και γέννησε τρία παιδιά. Πέθανε στις Σπέτσες, ξεχασμένη, χαμένη μέσα στις δεισιδαιμονίες και στην τρέλα του μυαλού.
Η Μπιάνκα και ο γιος της ο Αλεσάντρο, στη Νάπολη, και η Σοφία, στην Αθήνα, ονειρεύονται το σπίτι της Ελένης στις Σπέτσες όπως το ζωγράφισε ο μικρότερος γιος της. Ως φανταστικοί απόγονοί της, μπλεγμένοι στο δίχτυ του ίδιου ονείρου, ξετυλίγουν τις ιδέες τους, τα οράματά τους, τους αγώνες τους, τις ελπίδες τους, τους έρωτές τους. Πολιτική, επιστήμη και τέχνη πρωταγωνιστούν στις ζωές τους. Η Μπιάνκα πεθαίνει και ο Αλεσάντρο, οδηγημένος από τα γραφτά της μητέρας του, ξεκινά να αναζητήσει την ιστορία του. Κάπου εκεί θα συναντήσει τη Σοφία που, αγνοώντας τη σχέση της με όλα αυτά, έχει αφεθεί να την παρασύρει το όνειρο.

Σελίδες: 217
Σχέδιο εξωφύλλου: Μαρία Δουκάκη

Εκδόσεις Πλέθρον

Κατερίνα Δουκάκη-Κουτσουρίδου

Γεννήθηκε στη Μυτιλήνη.

Τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια τα πέρασε παίζοντας στις αλάνες της πόλης και ποδηλατώντας δίπλα στη θάλασσα.

 Μεγάλες αγάπες: το πιάνο, τα μαθηματικά, τα σκυλιά και τα εξωσχολικά βιβλία. Διάβαζε τα πάντα, από «Μικρό Σερίφη» μέχρι το «Ζαν Κριστόφ» του Ρομαίν Ρολάν.

Στα δεκαοκτώ τη βρήκε η Φυσική στο μεγάλο αμφιθέατρο της Σίνα.

Εργαστήρια, αγώνες, καταλήψεις, πολιτικά περιοδικά. Ταυτόχρονα ωδείο, πολύωρη μελέτη στο πιάνο, εξετάσεις.
Μια ζωή στο δίλημμα «Μουσική ή Φυσική;» Πότε νικούσε η Μουσική και πότε η Φυσική έπαιρνε κεφάλι.

Δέκα χρόνια δασκάλα πιάνου στο ωδείο.

 Στα τριάντα πρώτος διορισμός, ως φυσικός, στα Λαγκάδια Αρκαδίας.

 Εικοσιεννιά χρόνια στο δημόσιο σχολείο, τη μια πόλεμος, την άλλη ειρήνη.

 Είκοσι χρόνια στην πολιτική, τη μια πόλεμος, την άλλη ειρήνη. Και στο τέλος ανάπαυλα και αναστοχασμός.

 Ο αναστοχασμός έγινε γραφή. Και η γραφή έγινε βιβλίο, για όλους αυτούς που ονειρεύτηκαν πολύ.