Την γνωριμία του Χριστού με τους πρώτους μαθητές Του μας αφηγείται ο Ιωάννης στο πρώτο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του. Η περικοπή που διαβάζεται την πρώτη Κυριακή των Νηστειών αναφέρεται στη συνάντηση του Ναθαναήλ με τον Χριστό μέσω του Φιλίππου. Χαρούμενος ο Φίλιππος γιατί ανακάλυψε στο πρόσωπο του  Χριστού τον Μεσσία, για τον οποίο χρόνια τώρα διάβαζε στην Π. Διαθήκη, σπεύδει να μοιρασθεί την συγκίνηση του ευρήματός του με τον φίλο του. Αυτός όμως με σκεπτικισμό και αμφιβολία αντιμετωπίζει τον ενθουσιασμό του Φιλίππου, λέγοντας «εκ Ναζαρέτ δύναταί τι αγαθόν είναι;», δηλαδή από την άσημη και μικρή Ναζαρέτ είναι δυνατό να κατάγεται ο Μεσσίας μας;

Στο σκεπτικισμό του Ναθαναήλ αντιπαραθέτει ο Φίλιππος μια απλή πρόσκληση: «έρχου και ίδε». Η απ εὐθείας γνωριμία με το πρόσωπο του Χριστού θα σου αφαιρέσει κάθε αμφιβολία γι’Αυτόν.  Η επιστράτευση όλων των διανοητικών δυνάμεων του ανθρώπου δεν ωφελεί σε τίποτε, εκμηδενίζεται και αχρηστεύεται μπροστά στη δύναμη του βιώματος. 

 «Έρχου» και άκουσε με προσοχή, χωρίς προκατάληψι, την προσωπική πείρα μυριάδων ψυχών, που βρήκαν την λύτρωσι κοντά στο Χριστό. Δοκίμασε να Τον προσεγγίσης. Όχι ψυχρά, με το κρύο μυαλό, αλλά με όλη την ύπαρξι σου. Αν σταθής από μακρυά, σαν παρατηρητής, δεν πρόκειται ποτέ να απολαύσης και να γευθής τη νέα ζωή, που μεταδίδει ο Χριστός. Μπορεί ποτέ κανείς να χαρή την γλυκύτητα που έχει το μέλι παρατηρώντας το χρώμα του σε μια ωραία διαφήμισι η έστω θωπεύοντας ένα δοχείο με μέλι; Μπορεί κανείς ν’απολαύση μια μελωδία μουσική ξεφυλλίζοντας τα χαρτιά με τα μουσικά σημεία, που ελάχιστα γνωρίζει; Μη στέκης λοιπόν μακρυά, αγγίζοντας διστακτικά με τη σκέψι σου τις χριστιανικές αλήθειες. Ο Χριστιανισμός δεν είναι μια διδασκαλία περί ζωής. Είναι ζωή, εν Χριστώ ζωή, λυτρωτική, γεμάτη θεία γεύσι και φως.