ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ : «Η ΥΠΕΡΝΙΚΗΣΙΣ ΤΗΣ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑΣ»

Ένα δυστυχισμένο παιδί στέκει αιχμάλωτο μιας σκληρής κυριαρχίας: της εξουσίας του διαβόλου. Ψυχικά κάι σωματικά το έχει τσακίσει. Όσοι βρίσκονται γύρω του και παρακολουθούν την τραγωδία, αποδεικνύονται ανίκανοι να το βοηθήσουν.Με την απιστία τους ορθώνονται εμπόδιο στη λύτρωσή του.

«Πόσος καιρός είναι από τότε που του συνέβη αυτό;» ρωτάει τον Πατέρα του, ο Χριστός, καθώς το παιδί κυλιόταν κάτω και άφριζε, εξουθενωμένο από τον δαίμονα. «Από τα παιδικά του χρόνια», ήταν η απάντηση. «Πολλές φορές και στη φωτιά τον έστειλε και στα νερά, για να τον εξολοθρεύσει. Αλλά αν μπορείς να κάνεις κάτι, βοήθησέ μας, σπλαχνίσου μας».Μαζί με την απόγνωση που τυραννούσε την καρδιά του, η αμφιβολία την μάτωνε.

 «Ο δε Ιησούς είπεν αυτώ το ει δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι». «Το θέμα δεν είναι αν εγώ μπορώ να θεραπεύσω το παιδί σου. Το πρόβλημα είναι αν εσύ μπορείς να πιστέψεις. Σ’ αυτή την κατεύθυνση αναζήτησε τη λύση του δράματός σου. Στην καρδιά σου. Εκεί βρίσκεται το εμπόδιο. 

Το κλειδί για ν’ανοίξουν οι βαρειά κλεισμένες πόρτες, μην το ζητάμε αλλού. Εμείς το έχουμε. Το πετάξαμε στη σκοτεινή γωνιά των δισταγμών και της αμφιβολίας μας. Από κει θα πρέπει το συντομότερο να το ανασύρουμε. Το κλειδί αυτό είναι η εμπιστοσύνη στην παντοδυναμία του Θεού. Αυτή πρέπει να ισχυροποιηθεί και να πάρει στη ζωή μας την κεντρική θέση που της αρμόζει.

Η καρδιά του πατέρα αναταράζεται, καθώς συναισθάνεται ότι ο ίδιος στέκει με την απιστία του εμπόδιο στη θεραπεία του παιδιού του και με μια ύστατη προσπάθεια απελευθερώνεται από τα δεσμά της δυσπιστίας και φωνάζει «Πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τη απιστία» και η κραυγή του συνοδεύεται από δάκρυα.

Με ανάλογη διάθεση ας καταφεύγουμε και εμείς στο Θεό, όταν παλεύουμε με την αμφιβολία στις διάφορες περιστάσεις της καθημερινής μας ζωής. Στις αποτυχίες, στις θλίψεις,στις απογοητεύσεις μας. «Πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τη απιστία».