Δικαιοκρατία: Η επικυριαρχία του δικαίου, το δίκαιο κράτος όχι το κράτος δικαίου, το οποίο κράτος δικαίου, πάνω στο οποίο υποτίθεται θεμελιώνεται η δημοκρατία, ουκ ολίγες φορές δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ατέρμονη , αλόγιστη νομοκρατία, εδραιωμένη πάνω στην πολυνομία , θεμέλιο λίθο της γραφειοκρατίας και βασικό χαρακτηριστικό του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος .

Το βιβλίο του συμπολίτη Γιώργου Κομνηνού ‘Από τη Δημοκρατία της Ζούγκλας στη Δημοκρατία του Δικαίου, στη Δικαιοκρατία’ είναι μια ρηξικέλευθη πρόταση. Αποσκοπεί ν’ ανεβάσει στο επόμενο ψηλότερο σκαλοπάτι τη Δημοκρατία , 2.500 χρόνια μετά τη Δημοκρατία του Περικλή.

Αναζητητής της ‘άριστης λύσης’, η οποία διαπιστώνει ότι δυστυχώς περιφέρεται πότε δεξιά και πότε αριστερά στο νυν πολιτικό σύστημα  και ενώ πάντα παρουσιάζεται ως δίκαιη και άριστη, αφήνει στην πλειοψηφία των πολιτών την αίσθηση της αδικίας, της καταπίεσης, της δυστυχίας.

Προτείνει έναν πολιτικό κοινωνικό αλγόριθμο, μέσα από τον οποίο άριστοι (σ.σ: επεξηγεί το όρο ‘άριστοι’ στο βιβλίο του καθώς μιλά για πολιτικούς επιστήμονες που θ’ αναλαμβάνουν να υπηρετήσουν το λαό, αφού προηγουμένως δοκιμαστούν και αποκτήσουν εμπειρία διοίκησης σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα) πολιτικοί επιστήμονες, επαγγελματίες λειτουργοί του συστήματος, θα παίρνουν αποφάσεις, για τις οποίες θα αξιολογούνται από θεσμούς και τον ίδιο το λαό, για το καλό, το δίκαιο όλων, και του 100% των πολιτών μιας κοινωνίας. Στη “δικαιοκρατία” θα γίνεται πράξη ο ορισμός της δημοκρατίας : η εξουσία θα ασκείται από όλους τους πολίτες της κοινωνίας, για το καλό και το δίκαιο όλων μα όλων των πολιτών της κοινωνίας ταυτόχρονα και πάντοτε και όχι από τους ισχυρούς και δυνατούς που επιβάλουν το δικό τους δίκαιο.

Βασική προϋπόθεση είναι η ηθική  των πολιτικών επιστημόνων, που θα επιλέγονται και θα αξιολογούνται μέσα από μία συγκεκριμένη διαδικασία, την οποία προτείνει ο Γιώργος Κομνηνός, διευκρινίζοντας ότι ο λαός στις εκλογές δεν αξιολογεί τους υποψήφιους πολιτικούς με την ψήφο του και ούτε βέβαια το ποσοστό συμμετοχής στις εκλογικές διαδικασίες μπορεί να ορίζει το δίκαιο, αφού η συμμετοχή των πολιτών ανέρχεται ως συνήθως από 50% έως 60%, με ένα 35% με 40% να κυβερνά που μεταφράζεται περίπου στο 15%-20% του συνόλου των ψηφοφόρων.

Πιστεύω, υπογράμμισε χαρακτηριστικά, ότι για κάθε ζήτημα, πάντα η λύση είναι απολύτως μία και αυτή είναι η ‘λύση του Θεού’, σε αντίθεση με αυτό που εφαρμόζει το παρόν πολιτικό σύστημα, δηλαδή την πρόχειρη λύση.      

Ταυτόχρονα, είναι ένα βιβλίο, που προβληματίζει τον αναγνώστη και είναι «ανοικτό», δεν κλείνει στις σελίδες του, αντίθετα ο ίδιος ο συγγραφέας απευθύνει πρόσκληση προς όλη την παγκόσμια ανθρώπινη κοινωνία, όσοι θα έχουν την ευκαιρία να το μελετήσουν, να καταθέσουν τις δικές τους προτάσεις, να προσθέσουν, να διορθώσουν.

Ο συγγραφέας αναζητεί το δίκαιο από τα μαθητικά του ακόμη χρόνια. Σπούδασε  οικονομικά στα πανεπιστήμια του Πειραιά και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο και στο Λάγκαστερ της Αγγλίας.

Θήτευσε ως γραμματέας επί σειρά ετών δίπλα στον αείμνηστο Αλέξανδρο Μπαλτατζή την εποχή που στηνόταν όλα τα συνεταιριστικά εργοστάσια στην Ξάνθη

Στη συνέχεια εργάστηκε σε διευθυντικές θέσεις στη ΣΕΠΕΚ μέχρι που βρέθηκε στον ιδιωτικό τομέα ως οικονομολόγος λογιστής για 30 περίπου χρόνια. 

Στην προσπάθειά του να αλλάξει, να διορθώσει πράγματα έφτασε να προσπαθεί και μέσα από την πολιτική κομματική λειτουργία.

Έτσι έγινε μάρτυρας της προχειρότητας, της αναποτελεσματικότητας, της πελατοκρατίας, της διαφθοράς, της τοξικότητας, που χαρακτηρίζουν όλα τα πολιτικά κόμματα και το πολιτικό σύστημα γενικότερα.

Μέσα από τα κόμματα, από τη λειτουργία του πολυκομματικού δημοκρατικού συστήματος, διεπίστωσε την εγγενή αδυναμία του συστήματος να ανταπεξέλθει στο ρόλο του, να οδηγήσει δηλαδή την κοινωνία στην ευημερία και το δίκαιο.

Βγαίνοντας πάλι έξω από τα κόμματα ίδρυσε τις “Ομάδες Κοινωνικής Δράσης”, που στη διάρκεια των τελευταίων 25 χρόνων, καταπιάστηκαν με δεκάδες μικρά και μεγάλα θέματα, με προτάσεις,με δράσεις( ελιά του γηροκομείου) με εκατοντάδες άρθρα, αλλαγή νόμων κλπ.

Χαρακτηριστική  είναι η προσπάθεια για την αλλαγή του νόμου 4039/12,έτσι ώστε τα αδέσποτα να μπορούν να φύγουν από τις πόλεις και να πάνε σε μεγάλα ελεύθερα δημοτικά καταφύγια. Έτσι και οι πολίτες να είναι ασφαλείς και τα αδέσποτα να ζουν με ευζωία μέσα στα καταφύγια.

 Και αυτή η προσπάθεια των ομάδων κοινωνικής δράσης, έβρισκε πάντα απέναντί της ένα δυσκίνητο, αναποτελεσματικό, άδικο κράτος, απόρροια πάντα του πολιτικού συστήματος της κομματικής δημοκρατίας.

Έτσι αισθάνθηκε την υποχρέωση και την ανάγκη απέναντι στις επόμενες γενιές να προτείνει ένα νέο πολιτικό σύστημα στηριγμένο πάνω σε επιστημονικά εργαλεία. Ένα πολιτικό σύστημα ικανό ν’ αντιστρέψει σε ευημερία και πραγματική κοινωνική δικαιοσύνη,  την τοξικότητα που αναπαράγει διαρκώς το υπάρχον σύστημα οδηγώντας σε διχασμό και  δυσαρέσκεια  το λαό.

Ακούστε τον κ. Γιώργο Κομνηνό.