Κατά τη σημερινή ευαγγελική περικοπή, ο λόγος του Χριστού «αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου» απευθύνεται στον παράλυτο που του φέρνουν μπροστά του σε κάποιο σπίτι στην Καπερναούμ.  Κάνει εντύπωση κατ’ αρχήν το γεγονός ότι τα λόγια αυτά απευθύνονται σε έναν άνθρωπο σωματικά ασθενή.  Αυτός ζητεί την γιατρειά του και ο Ιησούς του προσφέρει την απαλλαγή από τις αμαρτίες.

Επαναστατεί το μυαλό του σημερινού ανθρώπου όταν ακούει την βιβλική σχέση ανάμεσα στην αμαρτία και στην αρρώστια και διερωτάται ποιά εξάρτηση μπορεί να έχει η μία από την  άλλη. Ακόμη πρέπει να κατανοήσουμε ότι ο σημερινός άνθρωπος χάνει ολοένα και περισσότερο την αίσθηση της αμαρτίας μη μπορώντας να καταλάβει, γιατί ορισμένες πράξεις που μπορεί να τον εξυπηρετούν κοινωνικά η και ατομικά και συμβαδίζουν με την φύση του και τις επιθυμίες του να θεωρούνται αμαρτίες.  Παραθεωρεί κάθε φραγμό, θρησκευτικό η ηθικό αδιαφορώντας ακόμη και για τις υποσυνείδητες ενοχλήσεις που συνοδεύουν συνήθως αυτές τις υπερβάσεις.

Η Αγία Γραφή μας παρουσιάζει μια πολύ βαθειά σύλληψη της αμαρτίας, η οποία δεν είναι μια απλή παράβαση της εντολής του Θεού, αλλά μια αποτυχία να βρούμε τον δρόμο της σωτηρίας μας. Εάν ο Θεός γίνεται άνθρωπος και πάσχει ως άνθρωπος μέσα στον κόσμο για να αναστηθεί ως Θεός, αυτό σημαίνει ότι το χάλασμα της ανθρωπότητας από την αμαρτία, έχει πολύ μεγαλύτερη έκταση και πολύ πιο τραγικές συνέπειες απ’ ο,τι φανταζόμαστε.

Η σπουδαιότητα του χριστιανικού μηνύματος συνίσταται στο ότι είναι στραμμένο όχι στο παρελθόν, αλλά στο μέλλον, όχι στο κακό που κυριάρχησε μέσα στον κόσμο μέχρι τώρα, αλλά στη σωτηρία που προσφέρεται σαν καινούρια δυνατότητα. Και είναι κρίμα ο άνθρωπος να παραμένει στα όρια του κακού, ενώ του προσφέρεται η απεριόριστη αγάπη του Θεού.