Σαν πελώρια κύματα τα πλήθη της Ιερουσαλήμ τρέχουν να υποδεχθούν το Μεσσία.

«Ωσαννά! ωσαννά!», ξεσπούν ουρανομήκεις οι ζητωκραυγές.

Δόξα και τιμή στο Σωτήρα που φθάνει.

«Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου».

Ο Χριστός όμως γνωρίζει πόσο θολές είναι οι πηγές του ενθουσιασμού του όχλου, πόσο επιφανειακά είναι τα αισθήματά του.

Τα γεγονότα που ακολούθησαν υπογράμμισαν με αφάνταστη τραγικότητα την αλλοπρόσαλλη και εγωπαθή ψυχολογία των μαζών.

Όταν είδαν ότι τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως περίμεναν, ότι ο Χριστός δεν ανακηρύχθηκε βασιλιάς, ο ενθουσιασμός τους μεταβλήθηκε σε αποκαρδίωση και περιφρόνηση.

Οι πολλοί τον εγκατέλειψαν, αρκετοί δεν δίστασαν να σμίξουν τις φωνές τους με τους φανατικούς εχθρούς Του μπροστά στον Πιλάτο:  «Άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν».

Αυτή η ψυχολογία των μεταπτώσεων δεν υπήρξε αποκλειστικότητα των Εβραίων. Χαρακτηρίζει διαχρονικά λαούς και πρόσωπα.

Οι Ιουδαίοι είχαν παρεξηγήσει τον Χριστό και την αποστολή Του.

Τον είδαν σαν επίγειο ηγεμόνα, που θα αναστήσει την βασιλεία του Δαβίδ, που θα σύντριψει τον ζυγό των Ρωμαίων.

Είδαν την πρόσφατη ανάσταση του Λαζάρου, που επισφράγιζε με τον πανηγυρικότερο τρόπο την σειρά των θαυμάτων του Χριστού.

Πολλοί Γαλιλαίοι προσκυνητές θυμόνταν με ενθουσιασμό το άλλο μεγάλο θαύμα στην ακρογιαλιά της Γεννησαρέτ, όπου με πέντε ψωμιά και δύο ψάρια χόρτασαν πέντε χιλιάδες άνδρες, χωρίς να υπολογισθούν τα γυναικόπαιδα.

Ένας τέτοιος βασιλιάς τους χρειαζόταν, που να μπορεί να συντηρεί με το τίποτα το λαό του και να ανασταίνει στον πόλεμο τους στρατιώτες του.

Ο Χριστός βέβαια δεν αρνήθηκε την συμπαράσταση στην καθημερινή μας ζωή.

Αλλά μας είπε :«Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνη αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν».