Ένας αποχαιρετισμός στον μεγάλο Νιόνιο — από το «Φορτηγό» έως τα «Τραπεζάκια Έξω», μια ζωή γεμάτη μουσική, λόγο και ψυχή.

-Ήταν πολιτικά ενεργός σε όλη τη σταδιοδρομία του στη μουσική.

Κατά τη διάρκεια της Χούντας φυλακίστηκε δύο φορές για τις πολιτικές του πεποιθήσεις, τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο του 1967.

 Για την περίοδο που βρισκόταν στη φυλακή είχε δηλώσει:

«Έχω μείνει σε ένα κελί για πάρα πολύ καιρό. Μπορεί βέβαια να ήμουν στενεμένος, αλλά ένα φως μέσα μου έγραφε τραγούδια.

Το τραγούδι “Δημοσθένους λέξις” γράφτηκε εκεί. Μάλιστα ο πρώτος τίτλος του τραγουδιού ήταν “Εμβατήριο για μετέωρο φυλακισμένο”.

Ανακάτεψα εκ των υστέρων τον Δημοσθένη για να ξεγελάσω τηλογοκρισία. Τους δούλεψα κανονικά!

Δεν με επηρέασε η στενότης ή ο περιορισμός, πετούσα μέσα μου.

Πάντα έφερνα εκείνο που συνέβη τότε και το ζούσα στο τώρα. Δεν πήγαινα στο παρελθόν.

Έφερνα το παρελθόν στον παρόντα χρόνο».

Ο άνθρωπος πίσω από τα τραγούδια

Ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο «Νιόνιος» όπως τον αποκαλούσαν με αγάπη οι φίλοι και οι ακροατές του, δεν υπήρξε απλώς ένας μουσικός∙ υπήρξε ένα φαινόμενο.

Ένας καλλιτέχνης που ένωσε την ποίηση με τη ροκ, τη λαϊκή ψυχή με το φιλοσοφικό βλέμμα, και το χιούμορ με τον στοχασμό.
Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη το 1944, έζησε την Ελλάδα στις πιο κρίσιμες μεταπολεμικές της δεκαετίες — και την αφηγήθηκε μέσα από τραγούδια που έγιναν καθρέφτης μιας ολόκληρης εποχής.

Από τη Θεσσαλονίκη στο “Φορτηγό”

Ο νεαρός φοιτητής της Νομικής, που εγκατέλειψε τις σπουδές του για να ακολουθήσει το όνειρο της μουσικής, εμφανίζεται στα αθηναϊκά στέκια της δεκαετίας του ’60 με μια κιθάρα και ένα βλέμμα γεμάτο ανατρεπτική ευαισθησία.
Το 1966 κυκλοφορεί το «Φορτηγό», έναν δίσκο-σταθμό, όπου η ροκ συναντά το ρεμπέτικο και η ποίηση μπαίνει στα λαϊκά μαγαζιά.
Η «Συννεφούλα», το «Μη μιλάς άλλο γι’ αγάπη» και το «Οι παλιοί μας φίλοι» έγιναν ύμνοι μιας γενιάς που μεγάλωνε ψάχνοντας ελευθερία.

Το “Περιβόλι του Τρελλού” και τα χρόνια της αναζήτησης

Το 1969, με το «Περιβόλι του Τρελλού», ο Σαββόπουλος περνά στην ωριμότητα.
Οι στίχοι του αποκτούν υπαρξιακή και φιλοσοφική διάσταση, ενώ η μουσική του γίνεται γέφυρα ανάμεσα στη Δύση και την ελληνική παράδοση.
Η περίοδος της δικτατορίας τον βρίσκει να αντιστέκεται με τον τρόπο του — όχι κραυγαλέα, αλλά μέσα από τραγούδια γεμάτα συμβολισμούς και υπαινιγμούς.

Ο “Μπάλλος” και το “Βρώμικο Ψωμί”: η Ελλάδα στα τραγούδια

Στις αρχές της δεκαετίας του ’70, ο «Μπάλλος» και αργότερα το «Βρώμικο Ψωμί» αποτυπώνουν την κοινωνική αναταραχή και την αγωνία μιας χώρας που αλλάζει.
Ο Σαββόπουλος τραγουδά για τον έρωτα και την πολιτική, για την ελευθερία και τη ματαίωση, με έναν τρόπο που δεν μοιάζει με κανέναν άλλον.
Η «Δημοσθένους Λέξις», ο «Παλιάτσος και ο Ληστής», το «Ζήτω το Ελληνικό Τραγούδι» — όλα αυτά δεν είναι απλώς τραγούδια. Είναι σχόλια, ποιήματα, μανιφέστα.

Η Μεταπολίτευση, τα “Τραπεζάκια Έξω” και η ωριμότητα

Στη μεταπολίτευση, ο Σαββόπουλος θα τραγουδήσει την επιστροφή στη ζωή, στη χαρά, στην απλότητα.
Με τα «Τραπεζάκια Έξω» (1983) μιλά για την καθημερινότητα με τρυφερότητα, για την ελευθερία μέσα από τις μικρές στιγμές.
Το έργο του πια δεν χρειάζεται να φωνάξει — απλώς μιλά με τη δύναμη της εμπειρίας.

Ο δάσκαλος μιας εποχής

Τις δεκαετίες του ’90 και του 2000, ο Σαββόπουλος γίνεται σημείο αναφοράς.
Συνεργάζεται με νεότερους καλλιτέχνες, παρουσιάζει εκπομπές, γράφει μουσικές για το θέατρο, και παραμένει πάντα ενεργός, με πνεύμα ανήσυχο.
Το 2023 εκδίδει την αυτοβιογραφία του «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα», ένα ταξίδι αυτογνωσίας και στοχασμού.

Αυτοδίδακτος και ταλαντούχος δημιουργός, ιδιαίτερος περφόρμερ και αφηγητής, ο Σαββόπουλος εξέδωσε 14 κύκλους τραγουδιών σε δίσκους βινυλίου και ακτίνας, καθώς και ζωντανές ηχογραφήσεις εμφανίσεών του.

Οι δίσκοι του κυκλοφορούν και στο εξωτερικό, παντού όπου υπάρχει ελληνισμός.

Ταξίδεψε πολύ και έγραψε μουσική για τα θέατρα της Αθήνας, για την Επίδαυρο αλλά και για τον κινηματογράφο όπου κέρδισε βραβείο μουσικής για το Happy Day το 1976 αλλά αρνήθηκε να το παραλάβει.

Παρουσίασε στη δισκογραφία, ως μουσικός παραγωγός, νεότερους και πρωτοεμφανιζόμενους συναδέλφους του.

O Διονύσης Σαββόπουλος στην ομιλία του κατά την τελετή αναγόρευσης του σε επίτιμο διδάκτορα του Τμήματος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, στην αίθουσα Τελετών του ΑΠΘ, τον Νοέμβριο του 2017, αναφέρθηκε στη γέννηση του, μέσα στα «Δεκεμβριανά του 1944», όπου ένας ΕΛΑΣιτης με μια μοτοσικλέτα με καλάθι μετέφερε στο μαιευτήριο την ετοιμόγεννη, κυοφορούσα αυτόν, μητέρα του και στο πώς, ως νήπιο, πριν ακόμη αντιληφθεί το νόημα των λέξεων που άκουγε στο ραδιόφωνο, ένοιωθε τη μουσικότητά τους.