Η σημερινή ευαγγελική περικοπή αναφέρεται σε κάποιον νεαρό και συμπαθέστατο επισκέπτη του Κυρίου. Ως γνωστόν όλες οι ηλικίες, από τα μικρά παιδιά μέχρι τους γέροντες, προσελκύονταν από τον Υιό του ανθρώπου. Και ο νέος αυτός υπέβαλε με σεβασμό στον Χριστό σπάνιο αίτημα. «Διδάσκαλε αγαθέ, του είπε, τι αγαθόν ποιήσω ίνα έχω ζωήν αιώνιον;».

Ήταν αγνός, θρησκευόμενος Ιουδαίος, νέος με υψηλούς ασυνήθιστους προβληματισμούς. Μέσα στον καθρέπτη του Νόμου έλαμπε σαν άψογος, λαμπρός νέος. Είχε όλες τις προϋποθέσεις ενός «καλού»ανθρώπου.

Μέσα στον καθρέπτη όμως του Χριστού δεν ήταν «ίδιος. Η εικόνα του γινόταν θολή.

Στην νεανική του καρδιά θέριευε αγκάθι ύπουλο και απειλιτικό, απομυζώντας κάθε πνευματική ικμάδα. Είχε φωλιάσει πάθος ολέθριο, το πάθος της φιλαργυρίας.

Γι’αυτό και όταν ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων του συνέστησε το πιο αποτελεσματικό φάρμακο «ύπαγε πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς», αυτός «απήλθε λυπούμενος», «ην γαρ έχων κτήματα πολλά».

Πνευματική συμφορά το πάθος της φιλαργυρίας. Κατηγορηματικός είναι για το μέγεθος του κακού τούτου ο Απ.Παύλος: «Ρίζα πάντων των κακών εστίν η φιλαργυρία».

Αλλά η πλουτομανία όχι μόνο εξασθενεί την ψυχή μας και την στερεί από τα απείρως ανώτερα και αληθινά πλούτη, γίνεται και αιτία πολλών κοινωνικών κακών. Η μανία του πλούτου οδηγεί και σε ψεύδη, σε κλοπές και σε εγκλήματα, σε ατιμίες, στη διαφθορά, σε υπεξαιρέσεις και αυτού του δημόσιου χρήματος.

Ο Μ.Βασίλειος γράφει: «Πείσθητι καλώ συμβούλω τω αγαπήσαντι σε Χριστώ, τω δι’ημάς πτωχεύσαντι, ίνα ημάς τη εκείνου πτωχεία πλουτήσωμεν».