Ιδιαίτερη εντύπωση κάνει ότι ο Χριστός θεραπεύοντας τον παραλυτικό δεν αναφέρεται στην πίστη του αρρώστου, που τελικά γίνεται καλά, αλλά στην πίστη εκείνων που τον μεταφέρουν. Όταν η αδιαφορία του κόσμου τους φράζει σαν τείχος την πόρτα του σπιτιού, στο οποίο βρίσκεται ο Ιησούς, αυτοί καταφέρνουν να ανοίξουν πέρασμα από το πιο απίθανο μέρος. Ανεβαίνουν στη στέγη, δημιουργούν ένα μεγάλο άνοιγμα στην οροφή και κατεβάζουν τον παραλυτικό καταμεσίς στο πλήθος μπροστά στο διδάσκαλο.

Όταν με κίνητρο την αγάπη η προσωπική πίστη του ενός συνταιριάζει με εκείνη των άλλων, η έντασή της πολλαπλασιάζεται. Οι μαθητές του Χριστού από την αρχή δεν έμειναν μονάδες∙ συγκεντρώθηκαν γύρω Του και αποτέλεσαν ένα ιερό σύλλογο. Στη συνέχεια, με την παρουσία του Παρακλήτου συνέστησαν την Εκκλησία. Στη μεγάλη αυτή οργανική ενότητα η πίστη, η αγάπη και η προσευχή του κάθε πιστού ενισχύονται από την παρουσία των άλλων. Η «ατομική» ικεσία και η πίστη ενώνονται με την προσευχή και την πίστη όλων των Αγίων, των ζώντων σ’ αυτήν τη γη και την αιωνιότητα, όλης της Εκκλησίας και έτσι ανυψώνονται σε ένα άλλο επίπεδο, αποκτούν άλλες διαστάσεις, λάμψη και δύναμη, γίνονται «εκκλησιαστικές».

Η ανταπόκριση του Κυρίου στη συλλογική πίστη των ανθρώπων αυτών είναι άμεση, αλλά τα λόγια με τα οποία αρχίζει δημιουργούν έκπληξη. Απευθυνόμενος στον παραλυτικό του λέγει: «Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου». Εκείνο που θα περίμενε κανείς ν’ ακούσει από το στόμα του Ιησού ήταν ένας λόγος παρηγορητικός, θεραπευτικός και όχι αναφορά στις αμαρτίες. Αλλά ο Χριστός δεν στέκει στην επιφάνεια. Ο λόγος Του εισδύει στην καρδιά του προβλήματος.

Πηγαίνει σ’ ένα βαθύτερο επίπεδο, κατ’ ευθείαν στην ουσία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση του παραλυτικού, η συνάφεια ασθενείας και αμαρτίας, και συνεπώς η σχέση συγχωρήσεως και θεραπείας ήταν άμεση. Από κει έπρεπε να αρχίσει η θεραπεία, από την απομάκρυνση της νοσογόνου αιτίας, με τη συγχώρηση. Η πρώτη λέξη, «τέκνον», επανορθώνει τη διαταραγμένη σχέση του παραλυτικού με το Θεάνθρωπο και αποτελεί τον πρόλογο της αφέσεως των αμαρτιών και της οριστικής θεραπείας.

 Οι θεραπείες αυτές αποτελούν «σημεία» και προμηνύματα της γενικότερης υπερβάσεως της ανθρώπινης οδύνης, και αντιφεγγίζουν την τελική και παγκόσμια νίκη του Χριστού πάνω στην αμαρτία και στην κάθε λογής αρρώστια, την έλευση της Βασιλείας του Θεού.