Ἡ ὁμολογία ἢ ἡ ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ εἶναι δύο δυνατότητες ποὺ ἔχει ἕνας μαθητής Του. Οἱ συνέπειες δὲ αὐτῆς ἢ ἐκείνης τῆς ἐπιλογῆς προεκτείνονται στὴν αἰωνιότητα.

Σὲ πολλὲς περιπτώσεις ἀρνούμαστε τὸν Χριστὸ χωρὶς καλὰ καλὰ νὰ τὸ καταλαβαίνουμε, κάποτε χωρὶς νὰ τὸ ὑποπτευόμαστε. Μπορεῖ νὰ τὸν ἀρνούμαστε μὲ τὴ σιωπή μας. Ὅταν ἀποφεύγουμε νὰ λάβουμε θέση, βλέποντας ἐχθρικὸ κλῖμα ἐναντίον Του∙ ὅταν φοβόμαστε πὼς κινδυνεύει ἡ ἀσφάλεια, ἡ θέση μας ἢ ἀκόμα ἡ ἡσυχία μας. Ἀκοῦμε συχνὰ νὰ καταφέρονται κατὰ τῆς χριστιανικῆς πίστεως, νὰ εἰρωνεύονται, νὰ κατηγοροῦν, νὰ χλευάζουν∙ καὶ περιοριζόμαστε νὰ τοὺς ἀκοῦμε. Βλέπουμε νὰ ὑπονομεύονται οἱ χριστιανικὲς παραδόσεις καὶ τὰ ἁγνὰ ἔθιμα τοῦ λαοῦ, νὰ ἀναστέλλεται ἡ χριστιανικὴ διαπαιδαγώγηση τῶν παιδιῶν μας, νὰ διαστρέφεται ἡ ἱστορικὴ ἀλήθεια∙ καὶ μένουμε θεατές.

Κυρίως ὅμως συμβαίνει νὰ ἀρνούμαστε τὸν Χριστὸ μὲ τὶς πράξεις μας, μὲ τὴ ζωή μας: Ἀρνούμαστε τὸν Χριστό, ὅταν δὲν ἀκολουθοῦμε τὶς ἐντολές Του, καὶ κάνουμε τὸ δικό μας θέλημα. Τὸν ἀρνούμαστε ὅταν δὲ θέλουμε νὰ συγχωρήσουμε τὶς προσβολὲς καὶ τὶς ἀδικίες τῶν ἄλλων, ὅταν κρατᾶμε μέσα μας πικρία κατὰ τῶν ἀνθρώπων. Τὸν ἀρνούμαστε, ὅταν στὸ βάθος τῆς ψυχῆς μας ἀμφισβητοῦμε τὴν παντοτινὴ ἀξία τῶν λόγων Του καὶ κρίνουμε καὶ ἐνεργοῦμε ἐπὶ τῇ βάση τῶν δικῶν μας ἐγωιστικῶν σκέψεων, διαθέσεων, ἐπιθυμιῶν.

Ὅποιος ἀρνεῖται, ἄμεσα ὴ ἔμμεσα τὸ Χριστό, σημαίνει ὅτι ἀγαπάει κάτι ἄλλο παραπάνω ἀπὸ τὸν Χριστό. Ὅτι δηλαδὴ δὲν Τοῦ δίνει τὴν πρώτη θέση, ὅπως Τοῦ ἀνήκει∙ ὅτι δὲν ἀναγνωρίζει ὅτι Ἐκεῖνος εἶναι τὸ Α καὶ τὸ Ω τῆς ζωῆς καὶ τοῦ κόσμου. Ὁ Κύριος εἶπε: «ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος∙ καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος».

Στὸ πρῶτο ἄκουσμα αὐτὸς ὁ λόγος ἀντηχεῖ σκληρός. Ἐδῶ ὅμως δὲν πρόκειται γιὰ περιφρόνηση τῶν γονέων ἢ τῶν παιδιῶν. Τὸ κέντρο τῆς σκέψεως βρίσκεται στὸ «ὑπέρ». Παραπάνω δηλαδὴ ἀπὸ μένα, λέγει ὁ Κύριος. Καὶ φέρνει ὡς σημεῖο συγκρίσεως τὴν πιὸ ὑψηλὴ βιολογικὴ ἀγάπη, πρὸς τοὺς γονεῖς καὶ τὰ παιδιά, ἀκριβῶς γιὰ νὰ κάνει ἐντονότερη τὴν ἀντίθεση καὶ νὰ ἀποκλείσει ἀπόλυτα κάθε ἄλλη ἀγάπη σὲ πρόσωπο ἢ πρᾶγμα.

Οἱ ἅγιοι Πάντες, ποὺ σήμερα τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία μας, οἱ Ἀπόστολοι, οἱ μάρτυρες, οἱ ὁμολογητές, οἱ ὅσιοι ἀγάπησαν τὸ Χριστὸ πάνω ἀπὸ ὁτιδήποτε ἄλλο. Τὸ ὁμολόγησαν γενναῖα, μὲ τὸ κήρυγμα, μὲ τὸ παράδειγμα, μὲ τὸ βίο τους. Μαρτύρησαν μὲ θάρρος τὴν χριστιανικὴ πίστη καὶ σήκωσαν μὲ αὐταπάρνηση τὸν καθημερινό τους σταυρό, συσταυρώθηκαν μὲ τὸ Χριστό. Καὶ παρέμειναν στὴ συνείδηση τοῦ ὀρθόδοξου λαοῦ σύμβολα, πρότυπα γιὰ μιὰ σεμνή, ἡρωικὴ πορεία μαζὶ μὲ τὸν Χριστό.