Σαράντα χρόνια στον ωραίο δρόμο του αγώνα

  για τον άνθρωπο και τις ελπίδες του

  στον αγώνα για το ωραίο και το υψηλό

  Χαιρετίζω τα βήματα και τα έργα των ανθρώπων

  του Λυκείου Ελληνίδων Ξάνθης.

  Αναλογίζομαι την αρχή πριν σαράντα χρόνια.

  Δεν λέω πότε πέρασαν τα σαράντα αυτά χρόνια,

  δεκαπέντε χιλιάδες κοντά μέρες.

  Λέω σαράντα χρόνια γεμάτα ελπίδα – αγάπη και πίστη.

  Η μία μέρα φέρνει την άλλη, το ένα βήμα το άλλο -

  και, νά  ! το σήμερα – νά ! το αύριο ...

   Με την ευκαιρία αυτής της γενναίας επετείου, δημοσιεύω  ένα  ποίημά μου που έγραψα στις 23 Ιουλίου 1997 με τον θάνατο της κυρίας Πόπης – τιμή στη μνήμη της και στους αγώνες όλων των ανθρώπων του Λυκείου Ελληνίδων Ξάνθης  τα σαράντα αυτά χρόνια.

                               Καλλιόπη Στάντσιου:

Η ζώσα παράδοση μάς στενοχώρησε...

- Κυρία Πόπη,

ήταν αναπάντεχο το μήνυμα της Κυριακής.

Εσύ, αρχόντισσα της παλιάς Ξάνθης,

αρχόντισσα της λαϊκής παράδοσης,

Εσύ, που σπίτι σου είχες το Λύκειο,

όλη σου η καρδιά ήταν γεμάτη

αγάπη για τις ρίζες μας.

Η καρδιά σου μια απέραντη αγκαλιά,

που ήξερε να αγωνίζεται,

που ήξερε να προσφέρει,

που ήξερε να εμπν'έει

όσες και όσους την περιτριγύριζαν,

για υψηλά πετάγματα

τόσο καθημερινής απλότητας.

- Κυρία Πόπη,

ήταν αναπάντεχο το μήνυμα της Κυριακής.

Για όσους λείπαμε στο τελευταίο σου φευγιό, η λύπη κι η στενοχώρια πολλαπλάσια.

Ήσουν αρχόντισσα,

ζωντανή, αειφόρος παράδοση

μάνα  φορέας ελληνισμού,

αγωγός πολιτισμού.

Θα συναντήσεις στο ταξίδι σου τις άλλες

αρχόντισσες της Θράκης,

την Κατίνα Βέικου Σεραμέτη,

την  Καλλιόπη Παπαθανάση Μουσιοπούλου

την Ελένη Φιλιππίδου

και θα'στε ικανοποιημένες

που τόσα δώσατε στη Θράκη,

σε Θρακιώτες και Θρακιώτισσες,

μα πιότερο στους νεους και στις νέες.

Κυρία Πόπη, αρχόντισσα της Θράκης,

 μια φορά στη ζωή σου μας στενοχώρησες ...

Θανάσης Μουσόπουλος