Αν και διανύουμε τη χριστουγεννιάτικη περίοδο, εντούτοις το μυαλό όλων είναι στο… Πάσχα. Θα το γιορτάσουμε όπως «προ κορωναϊού» ή όπως πέρσι.
(Να ’μαστε λοιπόν, που μετράμε ήδη ένα προηγούμενο…)
Κοινώς, πόσο μακριά θα πάει η βαλίτσα, δηλαδή, το λοκντάουν -που αισίως έκλεισε κι εμείς μαζί του- δύο μήνες. Πότε θα ολοκληρωθεί, για να αρχίσει η σταδιακή άρση των περιοριστικών μέτρων…
Η απάντηση, βέβαια, εναπόκειται εν πολλοίς, στη… συμπεριφορά μας κατά τις γιορτές των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς και των Φώτων. Τρεις εβδομάδες, λέει, που θα αξιολογηθούν ξεχωριστά και σε διαφορετικό χρόνο.
Και το… υπολογιστικό τεφτέρι «πήρε φωτιά» και δείχνει την «κατεύθυνση»…
Η εβδομάδα των Χριστουγέννων (21-27 Δεκεμβρίου), θα μετρηθεί δέκα μέρες μετά, δηλαδή, στις 6 Ιανουαρίου. Με αυτήν τη μέθοδο, η πρωτοχρονιάτικη περίοδος θα δείξει τι… κάναμε, κατά τις 13 Ιανουαρίου, ενώ για την εβδομάδα των Φώτων, οι ειδικοί θα έχουν εικόνα στις 20 Ιανουαρίου…
Με… μπακαλίστικα μαθηματικά, το λοκντάουν θα συνεχιστεί και τον Ιανουάριο. Κι αυτό, είναι το θετικό σενάριο…
Κι από τέτοια «θετικά», άλλο τίποτα…
Διότι, όπως γίνεται κατανοητό, τα πράγματα -ανάλογα με τις «εικόνες» της εορταστικής περιόδου- μπορούν να είναι και πολύ χειρότερα…
Άλλωστε, εμείς, ως περιοχή και περιφέρεια, συνεχίζουμε, αδιαλείπτως να «φλερτάρουμε» με την κόκκινη ζώνη, ενώ όλη η χώρα, σε γενικές γραμμές, κρατά την αναπνοή της, αναμένοντας τα αποτελέσματα…
Γιατί «η διεθνής εμπειρία έχει αποδείξει ότι τα κρούσματα αυξάνονται, κατά τη διάρκεια των γιορτών», που λέει κι ο Κικίλιας, ο οποίος φρόντισε να μας εισαγάγει στο… κλίμα, περιγράφοντας την κατάσταση σε Γερμανία και Μ. Βρετανία…
Και τα πράγματα δεν είναι καλά, παρά το «ευτυχές γεγονός» της έναρξης των εμβολιασμών, που δε θα πρέπει επ’ ουδενί να αντιμετωπιστεί ως σήμα… χαλαρότητας. Κι αυτό το… «η αρχή του τέλους», όπως φρόντισε από την αρχή ο πρωθυπουργός να «βαφτίσει» τη διαδικασία εμβολιασμού, μάλλον… σαν ουρά μοιάζει -και όλοι γνωρίζουμε πόσο εύκολο είναι να… σου κάτσει στο λαιμό.
Τώρα, ζητήματα, όπως «πιστοποιητικό εμβολιασμού», «μητρώο ΗΔΙΚΑ» και άλλα τινά –που η πλειοψηφία τα αντιλαμβάνεται σε αυτή τη χρονική στιγμή, ως «κινέζικα»- θα μας απασχολήσουν αργότερα.
Το ’22, ας πούμε…
Σε αυτή τη φάση, καλούμαστε να εμπεδώσουμε ότι αυτό που θεωρείτο καταστροφικό πριν από δέκα χρόνια (και πριν ένα, δηλαδή…), τώρα είναι καλό!
Όπως, δηλαδή μας ζητάει να σκεφτούμε και ο γνωστός οικονομικός αναλυτής Ζολτ Ντάρβας, μιλώντας στο liberal. «Το καλό σενάριο για το 2021 είναι… μηδέν ανάπτυξη», είπε…
Αλλά, αν το καλοσκεφτούμε, εμείς που επί δέκα μήνες ζούμε στην κόψη του ξυραφιού -για να μη θυμηθούμε τις… τσουλήθρες πάνω σ’ αυτήν την κόψη, την περίοδο των μνημονίων- αυτό είναι το καλό σενάριο και… ώρα ν’ ανοιχτεί κι εκείνη η σαμπάνια κι ας μη λέει το ρολόι «12»…
Γιατί, «μηδέν ανάπτυξη», είναι πολύ καλύτερη, από την ύφεση, η οποία, παρεμπιπτόντως, όταν ξεκινάει δε θέλει να σταματήσει…
Ναι, δεν «καταπίνεται»… Αλλά, με κάποιον τρόπο, θα πρέπει να σταθούμε όρθιοι. Γιατί, οι αρνητικές σκέψεις έχουν την τάση να υπερτερούν. Πόσο μάλλον, αυτήν την περίοδο… Και που, όπως όλα (και όλοι) δείχνουν και την επόμενη…
Με κάποιον τρόπο, πρέπει να αντισταθούμε…
Αυτό, όμως, που μας σώζει προς ώρας είναι η αντίληψη ότι… ο χρόνος εξελίσσεται πάνω σε κύκλο και όχι σε ευθεία… Το μόνο αξίωμα που μπορεί να δώσει λίγο κουράγιο και γιατί όχι και μία ώθηση… Κι ας είναι χωρίς αντίκρισμα.
Διότι, αυτή η «διάταξη» δίνει πάντα την αίσθηση της επανεκκίνησης… Συνήθως, ψευδαίσθηση, μα τόσο αναγκαία για την ανθρώπινη φύση...
Το τέλος της διαδρομής ταυτίζεται, παραδόξως, με το σημείο της έναρξης και κάπως έτσι ξορκίζεται ο θάνατος κι ο «θάνατος»…
Γι’ αυτό και η εμμονή με το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν, που οι… περισσότεροι δεν καταλαβαίνουμε(;)
Γιατί, έχουμε ανάγκη να κλείνουμε έναν κύκλο και συγχρόνως να ανοίγουμε έναν καινούριο, με τελετουργικό τρόπο… Να κάνουμε τη σκηνοθεσία… της νίκης μας. Κι ας διαρκεί μια στιγμή, ένα βράδυ -ως τις πέντε, που λέει κι ο κανονισμός…
Είναι και η χρονική συγκυρία, με αμφίσημη σημασία.
Το 21, θα μπορούσε να είναι ένα… απελευθερωτικό έτος, για τους Έλληνες. Εκ πρώτης όψεως, ακούγεται όλο και πιο ειρωνικό. Ή μήπως όχι;
Μήπως, ακόμα και η ίδια η επέτειος αυτής της τόσο κρίσιμης στιγμής στην Ιστορία μας, δε θα μπορούσε, «απλώς να περάσει»… Σαν ένα πολιτιστικό γεγονός, από αυτά που δημιουργούν οι Επιτροπές και χειροκροτεί το πλήθος…
Μήπως, τελικά, οι Έλληνες δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τους συμβολισμούς -όσο κι αν προσπαθούμε. Από την ίδια μας τη φύση…
Και καθώς οι έννοιες κράτος, χώρα, πατρίδα, δε δείχνουν ιδιαίτερα ελκυστικές -άσε που τις ακολουθεί και η μπερδεψούρα της πολιτικής μας ορθότητας και άλλων τέτοιων… αναχωμάτων- μήπως, τελικά να στραφούμε στον εαυτό μας (που μας είναι εύκολο) όχι όμως, με τρόπο επιφανειακό (που σ’ αυτό, είμαστε πρωταθλητές), αλλά σκαλίζοντας, αρχικά κι ύστερα, «δουλεύοντας» για μια κάποια ουσία. Που όλοι έχουμε μέσα μας, απλώς, σε διαφορετικά επίπεδα, ο καθένας…
Κι έτσι, αντί να κοιτάμε παντού «μαύρο», το ποτήρι μισοάδειο και το μέλλον δύστροπο, ας δούμε «αλλιώς»… Δεν τα καταφέραμε στην οικονομική «μας» κρίση. Ίσως τώρα, μπορούμε να κάνουμε την υπέρβαση.
Να στραφούμε «εντός». Να ξαναδούμε και να αναδείξουμε εκείνες τις βασικές και σταθερές αξίες της ανθρωπότητας.
Να σταθούμε, με αξιώσεις, απέναντι στον κόσμο που αλλάζει. Αλλάζοντας, δηλαδή κι εμείς…
Ή μήπως, απλώς… επιστρέφοντας;
Σύνταξη: Ελευθερία Μούκανου
Επιμέλεια: Τηλέμαχος Αρναούτογλου