Στην… Αφάνεια

Και τι μας νοιάζει, κύριος, που είστε γιατρός από τη Θεσσαλονίκη και πάτε για εφημερία στο νοσοκομείο Μαλγάρων; Πού είναι το επίσημο έγγραφο μετακίνησης, από νομό σε νομό; Κι έχετε και το θράσος να περνάτε από τα διόδια…

Και τις μας νοιάζει, κύριος, η ιατρική σας ταυτότητα και το πρόγραμμα εφημεριών; Εμείς θέλουμε την επίσημη φόρμα. Αυτήν ξέρουμε, αυτήν… εμπιστευόμαστε!

Την ξεχάσατε; Τριακόσια…

 

Α, να ‘ταν για… Ντουμπάι, το συζητούσαμε. Γιατί; Δεν έχει εκεί ο… Σκλαβενίτης υποκατάστημα; Κι αφού, έχει, τι νομίζετε, ότι δεν… κάνει προσφορά στην… κεφαλογραβιέρα;

Πατάς 2 και… τσιφ στο εμιράτο. Τόσο δύσκολο είναι;

Πού βρίσκετε το παράλογο; Στη… βαλίτσα;

 

Αλλά, στο Παρανέστι δεν έχει (Σκλαβενίτη)…

Κι εκείνη την έρμη στέγη που φτιάξαμε το Φθινόπωρο, δεν μπορούμε να την προσεγγίσουμε, για να την τσεκάρουμε μέσα στον χειμώνα. Να δούμε, έκανε καλή δουλειά ο μάστορας;

Τι να γράψεις στο επίσημο έγγραφο: Μετακίνηση για λόγους υγείας… στέγης πατρικού;

Αλλά, δε πα να γκρεμίστηκε (που λέει ο λόγος) -εδώ τον χρόνο του παππού δεν μπορούμε να κάνουμε.

Και να πεις ότι δεν τον παρακαλούσαμε. Χρόνια, του πιπιλίζαμε τον εγκέφαλο: έλα Ξάνθη! Αλλά πού…

Να τώρα…

 

Διότι, αν είσαι και παπάς… με την αράδα σου θα πας! Αν και το τάιμινγκ δεν είναι… κομψό για οποιαδήποτε αναφορά στη συγκεκριμένη… επαγγελματική ομάδα, η οποία τελεί στα κάγκελα, εξαιτίας του σκληρού λοκντάουν που αποφασίστηκε και για τη γιορτή των Θεοφανείων…

 

Διότι, άμα λέμε «σκληρό», εννοούμε…  σκληρό για όλους.

Και η Πολιτεία διεμήνυσε: «Δεν χωρούν εξαιρέσεις».

Ούτε.. για τον τριαδικό Θεό…

 

Και άντε τώρα να καταλάβει κάποιος… που δε θέλει, τι σημαίνει αυτό για την Εκκλησία, αλλά και για τους πιστούς. Που η ευθύνη γι’ αυτό το «καραγκιόζ μπερντέ» βαρύνει όχι μόνο τη διοίκηση, αλλά και το έτερο σκέλος της εξίσωσης.

Γιατί, αυτό που ζούμε σήμερα, είναι αποτέλεσμα… χρόνιων διεργασιών αδιαφορίας, ανεμελιάς και μακάριας χαύνωσης. Αλλά και της επίσημης παραδοχής και πεποίθησης πως ο Κύριος είναι… στον ουρανό (στην καλύτερη περίπτωση).

Και μάλλον, σε αυτό, θα συμφωνήσουμε όλοι, εάν θέλουμε να είμαστε συνεπείς με τον εαυτό μας -κυρίως, εμείς: πιστοί και… άπιστοι.

 

Πάντως, συμφωνήσουμε ή όχι, ένα είναι το σίγουρο: ότι η προσέγγιση Ναού, αύριο, ανήμερα των Θεοφανείων, θέλει και τόλμη και θέρμη… Πίστη.

Αλλά, κυρίως, υπομονή…

 

Που δεν είναι και το φόρτε μας. Κυρίως, τώρα, μετά από το δεκάμηνο του τρόμου, που, μεταξύ άλλων, το «ράψαμε» με συνοπτικές διαδικασίες και κάνουμε ό,τι μας λένε (στην πλειοψηφία μας). Αλλά, έφτασε ο κόμπος στο χτένι και… έκλεισαν και τα κομμωτήρια.

Και κάπως έτσι, επιστρέφουμε στις γνωστές και οικείες συνήθειες: να μιλάμε επί παντός επιστητού, με ύφος αυθεντίας και παράλληλα, να αφήνουμε και όλους τους άλλους να κάνουν το ίδιο...

Βεβαίως, το εξελίξαμε, καθώς είμαστε δημιουργικός λαός: ακούμε τους ειδικούς να μιλούν… επί παντός επιστητού…

 

Γι’ αυτό και ο καθηγητής Γενετικής Δερμιτζάκης ήταν εύλογο -και με τη βούλα, δηλαδή- να τοποθετηθεί και για το άνοιγμα των σχολείων και για το κλείσιμο των εκκλησιών.

Δηλαδή, αν αυτός… «δε δικαιούται δια να ομιλεί», τότε ποιος; Ο περιπτεράς;…

 

Και ο κ. Δερμιτζάκης το είπε καθαρά ξεδιπλώνοντας τη συνδυαστική του σκέψη…

Υπογράμμισε ότι οι σχολικές δομές θα πρέπει να ανοίξουν όλες μαζί, όχι όπως λέει η Κεραμέως: μόνο τα δημοτικά. Ο καθηγητής, υποστηρίζει πως «ειδικά τα γυμνάσια και τα λύκεια, από τη στιγμή που δεν είναι ανοιχτές οι καφετέριες (νάτη η συνδυαστική…), η διασπορά δεν είναι τόσο σοβαρή, για τις μεγαλύτερες τάξεις. –Με τη βασική προϋπόθεση, όμως, να φορούν μάσκες και να τηρούνται τα μέτρα»… Σα να τον βλέπει κανείς: Στο εργαστήριό του, με τη λευκή του ρόμπα, τα γαντάκια του και τα σκουφάκια του, τους αυτόματους αναλυτές του, τα συστήματα Μοριακής και Κυτταρογενετικής ανάλυσής του και όλον τον σύγχρονο εξοπλισμό τελευταίας τεχνολογίας -όλα καθαρά κι αποστειρωμένα…

Όμορφα και τακτοποιημένα, με πρόγραμμα και σοβαρότητα, με συνέπεια και επιμονή -άντε και υπομονή-  μέσα στο κλινικό περιβάλλον, που τίποτα δεν το διαταράσσει. Που η φράση «αστάθμητος παράγων» έχει σταλεί στην… εξορία και κανείς δε μιλά ποτέ γι’ αυτήν…

 

Λέξεις και έννοιες, όπως «βασική προϋπόθεση», «τόσο σοβαρή», «όμως», είναι ικανές να σταθούν μόνες τους. Κι αυτό, γιατί, βγάζουν νόημα, ψυλλιάζουν, ακόμα και τον πιο… ερασιτέχνη ακροατή… Αρκεί να είναι εκεί.

 

Γιατί, για βάλε έναν δεκαπεντάχρονο έφηβο να φορά τη μάσκα του έξι, συνεχόμενες, ώρες να… συνωστίζεται ανά γκρουπ στα διαλείμματα και να μην κλέβει φιλιά από την κοπέλα του.

 Ή μήπως η κλειστή καφετερία θα τον κρατήσει μακριά από «τον καφέ με φίλους» -κυρίως, δε, όταν υπάρχει το ντελίβερι (που δε θα έλεγε και ο κ. Μπαμπινιώτης)…

 

Αλλά, αυτά δεν είναι… συστήματα… Αλληλούχισης Επόμενης Γενιάς (NGS) και Μοριακού Καρυοτύπου (aCGH).

Οπότε, ορθός ο τρόπος…

 

Όπως και ο τρόπος με τον οποίο προσέγγισε το… αντάρτικο της Ιεράς Συνόδου. «Είναι απαράδεκτο. Η Εκκλησία οφείλει να σέβεται τους νόμους» και «Άλλο είναι το να απευθυνθεί στο ΣτΕ (το οποίο, προφανώς, θεωρεί έννομο δικαίωμά της) και άλλο να ανοίξει με το έτσι θέλω, είναι λάθος».

 

Κάθε θέση, κάθε άποψη, είναι απολύτως δεκτή και σεβαστή.

Κυρίως όταν εκφέρεται από έναν ειδικό… σε άλλο αντικείμενο…

 

Όμως, τα αντικείμενα έχουν την τάση να κολλούν με τα… υποκείμενα.

 

Καθώς, κάνουμε συνεχόμενους κύκλους, σαν σκύλος που προσπαθεί να πιάσει την ουρά του, γίνεται αντιληπτό πως, παρότι έχουμε πλέον καταστεί… «παλιοί» στην υγειονομική κρίση, σα να βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο.

Σα, δηλαδή, να μην περνούμε το δεύτερο λοκντάουν να μην έχουμε χιλιάδες νεκρούς, εκατοντάδες διασωληνωμένους, σα να μην ήρθε το εμβόλιο…

Το τελευταίο, θυμίζει λίγο με… δολάριο, στις, αμέσως μετά τον πόλεμο, δεκαετίες: ένα παγκόσμιο όνειρο…

 

Καλώς ήλθε το… εμβόλιο. Περισσότερο σαν ευχή, παρά σα μια ρεαλιστική κατάσταση, ακούγεται. Γιατί, εμβόλιο έχουμε και εμβόλιο δε βλέπουμε... Και δεν είναι εξαιτίας της χαρακτηριστικής μας ανοργανωσιάς -ίδιον του ίδιου του κράτους- αλλά, κυρίως, γιατί και η παρτίδα ήταν μικρή και η επόμενη αργεί.

Και δεν είναι τα ευρωπαϊκά όργανα που ευθύνονται, με τους γραφειοκρατικούς και αυστηρούς τους ελεγκτικούς μηχανισμούς.

Όχι, γιατί, τι γιορτάζουμε αύριο μπορεί να μην ξέρουνε, αλλά την… Κολυμβήθρα του Σιλωάμ μια χαρά, εμπεδωμένη, την έχουνε…

Σαν κάτι μαθητές δημοτικού, που ενώ δημιουργούσαν τη φασαρία, φρόντιζαν να δείχνουν και την… ενόχλησή τους για το… χάος.

«Ο διπλανός μου με ενοχλεί, κύριε!»…

 

Μ’ αυτά και… μ’ αυτά, όμως, «κλήρωσε» στις 11 και μόνο για τους μικρούς μαθητές. Οι υπόλοιποι… πάρτι στο σπίτι και πολύ… σωματική άσκηση, σε πάρκα, πλατείες κι έξω από κλειστά καφέ…

 

Οι μαθητές της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, ξαναγυρίζουν στη… γνώριμη, δεύτερη κατηγορία: «δεν τους κολλάω πολύ». Είχαν στρογγυλοκαθίσει με την έναρξη της σχολικής χρονιάς και έως τις αρχές Νοεμβρίου, σ’ αυτή τη θέση, πριν να επιστρέψουν στην… πρότερη κατάσταση -αυτήν, του περασμένου Μαρτίου.

Κι είναι κάπως κουραστικό, αλλά και υποχρέωση να υπενθυμίζεται, πως, σύμφωνα με την κυβέρνηση, η επιτυχής έκβαση του πρώτου λοκντάουν οφείλονταν σε πολύ μεγάλο βαθμό στο άμεσο και έγκαιρο κλείσιμο των νηπιαγωγείων και δημοτικών σχολείων, καθώς και των σχολείων της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης… Σχεδόν από την αρχή…

Τότε, που όλα ήταν κλειστά και η ατομική ευθύνη…. «ευκολάκι»…

 

Και, μια και η αγορά είναι κλειστή (λες και κάνει… πρόβα), «ευκολάκι» και το επόμενο διάστημα. Και ανησυχία καμιά…

 

Αλλά… τριπλασιάστηκε το ιικό φορτίο στα λύματα το διήμερο της πρωτοχρονιάς στην Αττική και κανείς δεν σκιάζεται. Μάλλον επειδή είναι έλεγχοι, που αφορούν στην πρωτεύουσα και τα περίχωρα. Γιατί, όταν κάτι αντίστοιχο συνέβη στη Θεσσαλονίκη, η διασωλήνωση κόντεψε να φτάσει στον… Βαρδάρη (να τα λέμε κι αυτά)…

Αλλά, προφανώς, τα συγκεκριμένα λύματα και το ιικό τους φορτίο έχουν κάτι από… τις νύχτες της Αθήνας τον Μάιο… Γλυκά, μυστηριακά, καθησυχαστικά…

 

Αντιθέτως,  τα στοιχεία είναι άκρως ανησυχητικά, που λέει και ο καθηγητής αναλυτικής χημείας στο ΕΚΠΑ, Θωμαΐδης, τα οποία «δείχνουν» ότι την επόμενη εβδομάδα θα δούμε αύξηση στα κρούσματα.

Δηλαδή, την εβδομάδα που, θεωρητικά, ανοίγουν τα δημοτικά… Την εβδομάδα, που στο λεκανοπέδιο θα αρχίσει ο συνωστισμός…

Και, πού μπορεί να οφείλεται η αύξηση του ιικού φορτίου στα λύματα; Στον συγχρωτισμό και τη διασπορά σε… μια ηλικιακή ομάδα που είναι ασυμπτωματικοί νεαρότερης ηλικίας, λέει ο κ. Θωμαΐδης… Και πως θα πρέπει όλοι να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί τις επόμενες δύο εβδομάδες, διότι «αν είναι έτσι, ενδέχεται να έχουμε μεγαλύτερη διάδοση αν δεν τηρηθούν τα μέτρα»…

 

Ε, πώς δε θα τηρηθούν τα μέτρα κύριε καθηγητά; Με τα παιδιά στα σχολεία, τους γονείς να πηγαινοέρχονται, απ’ τα σχολεία στις δουλειές κι από κει, στις ουρές των σούπερ μάρκετ και στις… αθλοπαιδειές όλης της οικογένειας, είναι δυνατόν να μην τηρηθούν τα υγειονομικά μέτρα;;;

 

Πάντως, με τα λύματα… δε θα τα πάμε καθόλου καλά. Διότι εξελίσσονται σε μεγάλους… «ρουφιάνους»…

Κοινώς, απ’ αλλού το περιμέναμε κι απ’ αλλού μας ήρθε…

Διότι, από αυτά, λέει, γίνεται και η εκτίμηση του πληθυσμού, ο οποίος υπάρχει στο δίκτυο της ΕΥΔΑΠ (εν προκειμένω). «Ο μειωμένος πληθυσμός στην ΕΥΔΑΠ που παρατηρήθηκε δείχνει ότι υπήρξαν άτομα, που έφυγαν από την Αττική και ότι η κινητικότητα είχε μειωθεί. Και εξήγαγαν το συμπέρασμα ότι έλειπαν, γιατί πήγαν διακοπές…

Ε και κάπου εδώ ένα κάποιο αλάρμ, φυσιολογικά, θα έχει βάλει φωτιά στο… μηνίγγι (δεν μπορεί;)…

 

Δε φτάνει που μας μετρούν τις μπουκιές, επί εποχής μνημονίων, κάτι που… εύκολα υπολογίζεται από τις περικοπές μισθών και όλες τις υπόλοιπες αυξήσεις, δε φτάνει που, μέσα σε δέκα μήνες, φορέσαμε μάσκα και ξεχνάμε να τη βγάλουμε, που από τα απολυμαντικά, έχουμε θυσιάσει την πρώτη στιβάδα δέρματος, που πήραμε σκύλο, για να… μη βγαίνουμε μόνο με το λουρί, που δουλεύουμε (αν δουλεύουμε), με τον τρόπο που επιθυμεί το σύστημα, που εκπαιδευόμαστε εκ του μακρόθεν, έχοντάς το ως άλλοθι για την ανεπάρκειά μας, που έχουμε κάνει ακορντεόν την αγορά, που μάθαμε να παρκάρουμε μόνον όπου… κάνει ράπιντ τεστ ο ΕΟΔΥ, που διασωληνωνόμαστε και νιώθουμε και ένοχοι που επιβαρύνουμε το εθνικό σύστημα υγείας, που ετοιμαζόμαστε να εμβολιαστούμε μέχρι και με… ζαχαρόνερο, γιατί εμφορούμαστε από το μεγαλειώδες αίσθημα… της ατομικής ευθύνη, που δεν κάναμε ρεβεγιόν (γιατί ξενερώσαμε) και που καταστρώνουμε σχέδιο… απόδρασης για να φτάσουμε στον Μεγάλο Αγιασμό.

Τώρα ξέρουν πότε λείπουμε από το σπίτι μας. Επειδή δεν τραβάμε καζανάκι.

Και μπορούν άνετα να βγάζουν συμπεράσματα χωρίς να νοιάζονται αν είναι αυθαίρετα ή όχι.

Και χωρίς να νοιάζονται ότι αυθαιρετούν, γενικώς….

 

Κι όλα αυτά, ενώ γνωρίζουν πως το μόνο… τεκμηριωμένο συμπέρασμα, καθ’ όλη τη διάρκεια των εορτών, είναι το εξής ένα: θραύση έκανε η… κεφαλογραβιέρα στο Ντουμπάι…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Σύνταξη: Ελευθερία Μούκανου

Επιμέλεια: Τηλέμαχος Αρναούτογλου

Κοινωνικά
Πολιτιστικά
Τοπικά