Αυτό που μάθαμε το ’20 είναι η έννοια της ανελευθερίας. Όχι πως δεν περνούσε… ξώφαλτσα τα προηγούμενα χρόνια, σαν πιθανότητα, απορία ή και φόβο, αλλά η επίφαση, ήταν το μεγάλο μας άλλοθι. Άλλωστε ήταν και το προβοκατόρικο ερώτημα που τρύπωνε ξαφνικά, λειτουργώντας (πώς αλλιώς) διαλυτικά, στην προσπάθεια προσέγγισης της αλήθειας μας. «Τι είναι ελευθερία;». Ποιος, θα μπορούσε να απαντήσει με… βεβαιότητα και να μη βρεθεί να… μαλώνει με τον διπλανό του…

Γι’ αυτό, η ανελευθερία έγινε «περιορισμός». Και με αυτή την… μετατροπή καταφέραμε να εμπεδώσουμε το… μέλλον μας.

Απαιτήθηκε η επιστροφή στην ανήλικη ζωή μας. Τότε, δηλαδή, που παίρναμε άδεια για να βγούμε έξω, που επιστρέφαμε συγκεκριμένη ώρα, που δε φορούσαμε ό,τι θα θέλαμε -και δε λέγαμε- που κρατούσαμε τις… αποστάσεις, από γνωστούς και άγνωστους -που ζούσαμε στον προστατευμένο κόσμο μας…

Ο ιός, ο «αόρατος εχθρός» -λες και οι ορατοί αποτελούν πραγματικό κίνδυνο- μας καθοδηγεί. Στον τρόπο που ζούμε, που μιλάμε και σε λίγο και στον τρόπο που σκεπτόμαστε. Το τελευταίο, μια κάπως ζόρικη διαδικασία, απαιτεί αρκετό διάστημα για να αναγνωριστεί. Αλλά, υπομονή έχουμε όλοι...

Όμως, ο «νέος κόσμος», ήδη αναδύεται. Κι έτσι, όπως στις αρχές του ’20, οι άνθρωποι κάναμε τη… λάθος γνωριμία, έτσι και στις αρχές του ’21, καλούμαστε να προσαρμοστούμε στα δεδομένα της….

Δε μας είναι δύσκολο. Ο περιορισμός, απαιτεί προσαρμοστικότητα -ικανότητα που, όπως όλοι έχουμε ακούσει, αποτελεί ένα βασικό κριτήριο όχι μόνο για την επιβίωση, αλλά και την εξέλιξή μας. Και όχι την ανθρώπινη -ότι χάσαμε, δηλαδή, την ουρά και τις τρίχες μας ή μίκρυναν οι κυνόδοντές μας- αλλά την κοινωνική μας εξέλιξη, αυτήν, που δίνει πόντους -για να γίνουν μπόνους- στην ενήλικη ζωή μας…

Μεγάλο προσόν η προσαρμογή στις μεταβαλλόμενες συνθήκες…

Το «σήμα» δόθηκε με τα «ανήκουστα στο Καπιτώλιο».

Ο πλανήτης, όπως και με τον κοροναϊό, πέρσι, «πάγωσε», ανίκανος να επεξεργαστεί όλες αυτές τις… καινούριες «ξένες» πληροφορίες.

Οι… ορδές του Τραμπ καταλάμβαναν το λίκνο της αμερικανικής δημοκρατίας και έφερναν σε δύσκολη θέση όλες τις υπόλοιπες.

Ναι, βεβαίως, η δημοκρατία δεν επιδέχεται επιθετικό προσδιορισμό. Αποτελεί αυθύπαρκτη έννοια και πανανθρώπινη αξία, στον κύκλο του ανθρώπινου πολιτισμού. Είναι μία και αδιαίρετη, είτε αφορά στις ΗΠΑ είτε στην Τουρκία. Στην Ελλάδα και στον Καναδά και παντού…

Η προσθήκη εθνικότητας αφορά κυρίως… στο πρωτόκολλο και στην έξωθεν μαρτυρία.

Ωστόσο, έχει ενδιαφέρον, όταν αυτή… ζυγίζεται.

Όταν, δηλαδή, «αξιολογείται»,  στο πλαίσιο του κράτους που τη φέρει…

Με άλλα λόγια, Η δημοκρατία ενός έθνους είναι ανάλογη με την ισχύ του κράτους μέσα στον κόσμο.

Ήταν, πράγματι, αναλυτικότατες οι αναφορές στην αμερικανική ιστορία και τα πρόσωπά της, που συνοδεύτηκαν από… δοξολογίες των συμβόλων, των αρχών και των αξιών, που συναποτελούν αυτήν τη συγκεκριμένη δημοκρατία…

Κι έτσι όμορφη και λαμπερή, όπως οι περιγραφές την ήθελαν, τόσο πιο έντονη η αντίθεση με το εξαγριωμένο πλήθος.

Με τις προβιές και τα… χτυπημένα με τατουάζ πρόσωπα, τα… μπουκλάτα μακριά γένια και τα ξεφτισμένα μάτια, τα κέρατα και τα κουρασμένα σώματα.

Της διπλανής τους πόρτας. Γιατί, η πλειοψηφία τους δεν ήταν αυτοί που το επικοινωνιακό… γραφικόμετρο απαιτούσε να εκθέσει, αλλά, τύποι, που φαινομενικά τουλάχιστον, έμοιαζαν με όλους μας…

Προφανώς δεν πρωτοτύπησαν τα ελληνικά ΜΜΕ και ο Τύπος, ούτε και όσοι εκφράστηκαν δια μέσω αυτών, επί του θέματος…

Εκτός κι αν αναφερόμαστε στα ΜΜΕ της… Κούβας.

Αλλά και πάλι, είναι εντυπωσιακό να μιλάς με τόσο απόλυτη και αρμονική… οικειότητα για τον Αβραάμ Λίνκολν και ταυτόχρονα να επικυρώνεις το ανομολόγητο: ότι δηλαδή, δε χωράει στο λόγο σου (και άρα, στη συλλογιστική σου) ο Ιωάννης Καποδίστριας…

Δε χωράει.

Είναι που το Καπιτώλιο είναι παγκοσμίως αναγνωρίσιμο, ενώ το Ναύπλιο αναγνωρίσιμο σε… τίποτα παγκόσμιους τουρίστες.

Και το «σήμα» έπρεπε να δοθεί σε ένα δημοκρατικό σύμβολο με… μπραντ νέιμ. Κατοχυρωμένο και απολύτως εμπεδωμένο.

Κι έτσι, καθώς τα σοκ διαδέχονται το ένα το άλλο, θα κάνουμε λίγο ακόμα… «στην άκρη», αυτά που μάθαμε, ζήσαμε, θεωρήσαμε ως δεδομένα.

Αυτά, με τα οποία προχωρούσε ο κόσμος μας…

Τα είκοσι χρόνια που μεσολάβησαν από την 11^η Σεπτεμβρίου, θα πρέπει, αν όχι να μας δίδαξαν να μας έδειξαν την κατεύθυνση… Σ’ αυτήν προχωράμε…