Τα… λούκια της ζωής μας

Δεν είναι εύκολο να πει κανείς, πότε ακριβώς οι καιρικές συνθήκες έγιναν μέρος των… βασάνων μας. Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι κυρίως, το κρύο, η βροχή και το χιόνι μας απασχολούν πολύ -λες και δουλεύουμε σε μονοθεματικό δελτίο ειδήσεων, τηλεοπτικού καναλιού στην Αυστρία…

Εκεί, βεβαίως, ο καιρός ισούται με.. χιονιά και τα παράγωγά του. Και μπορεί να είναι μεσόγειο κράτος, η ζωή, όμως έχει διαμορφωθεί, όπως και σε άλλες «μη μεσογειακές» γωνιές του πλανήτη, βάσει αυτής της συνθήκης…

Αλλά, ο «Λέανδρος», που στο άκουσμά του νομίζεις ότι επιστρέφει ο κοσμοπολίτης θείος σου από το φεστιβάλ κίτρινου κρασιού στον νομό Ζυρά της Γαλλίας, δείχνει να μονοπωλεί ΜΜΕ και σόσιαλ μίντια, με ένταση ίσως και περισσότερη, απ’ ό,τι θα πνέουν οι βοριάδες του…

Κι είναι μάλλον, φυσική η απορία πώς, από «τα παιδιά κάποτε, διένυαν ολόκληρα χιλιόμετρα με χιόνι και βροχή, για να πάνε σχολείο», φτάσαμε στο σημείο να τρέμουμε με το άκουσμα του πρώτου (ουσιαστικά) χτυπήματος του χειμώνα στην πόρτα μας… Για να μην αναφέρουμε και την εξαιρετικά χαριτωμένη εκείνη συνομοταξία ανθρώπων, που εξαρτούν την «καλή τους μέρα» με την… καλοκαιρία…

 

Γεγονός είναι ότι η δεκαετής οικονομική κρίση επέβαλε την ανασφάλεια σε όλους τους τομείς. Γιατί, περισσότερο και από τη συλλογική ευθύνη, η συλλογική ανασφάλεια ήταν αυτή που μας καθόρισε.

Κι ας χάναμε τις δουλειές μας ως μονάδες, ας ψαλιδίζονταν η δική μας τσέπη, ας μεταναστεύαμε κατά μόνας, ας στρέφαμε το όπλο στον έναν και μοναδικό εαυτό μας -ας ζούσαμε μόνοι, ανάμεσα σε πολλούς…

Η συλλογική μας ανασφάλεια, καθρεφτίζονταν, στην ακύρωση των… συλλογικών συμβάσεων εργασίας και των συντεχνιακών ασφαλιστικών, υγειονομικών και πάσης φύσεως καλύψεων και «καλύψεών» μας, στην υποχώρηση του ήδη «ασθενικού» κοινωνικού κράτους.

Όμως, στην καθημερινότητά μας (τη συλλογική) το διαπιστώσαμε όταν αντιληφθήκαμε τα αποτελέσματα, που ένα-ένα παρατάσσονταν από την «αποψίλωση» (σε πόρους, κυρίως, αλλά και σε αρμοδιότητες και ανθρώπινο δυναμικό) της πιο κοντινής, σε μας, εξουσίας: της τοπικής αυτοδιοίκησης.

 

Που από την αρχή της «αναγέννησής της» ως αιρετή και φέρουσα τον παραπάνω τίτλο, είχε τα… ζητήματά της, αλλά, όταν θεσμοθετήθηκε, δεν υπήρχε αμφιβολία, πως αποτελούσε ένα ευοίωνο βήμα, για τη δημιουργία ενός «φιλικού περιβάλλοντος», στο πλαίσιο της τοπικής κοινωνίας, με την «ανάπτυξη ευέλικτων και ανθρωποκεντρικών μηχανισμών»… «βάσει των ιδιαιτεροτήτων και ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της»… με απώτερο στόχο «τη συνεργασία όλων εκείνων των δυνάμεων» (πάντα τοπικών και… υγειών), που θα οδηγούσαν «στην ανάπτυξη, την προκοπή και την… ποιότητα».

Ναι, κυρίως, αυτή η τελευταία, καθορίζεται και από το… «ύφασμα», όπως ίσως θα παρατηρούσατε -και με το δίκιο σας- όμως και σε αυτό, υπήρχε πάντα το… εμβληματικό επιχείρημα: «ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα»…

Ήταν, βέβαια, και η Νομαρχία που μετά έγινε περιφερειακή ενότητα και συναποτέλεσε, μαζί με άλλες την «Περιφέρεια», όταν το «τοπικό» έπρεπε να δώσει τη θέση του στο «περιφερειακό» είτε αφορούσε σε έργο είτε σε… συνείδηση…

Για να υπάρξει ένα «συμμάζεμα», ένας καλύτερος προγραμματισμός, μια συγκέντρωση πόρων και τεχνογνωσίας και άλλων τινών που επέβαλαν τη διοικητική μεταρρύθμιση και τη… μοιρασιά του τίτλου, κατά το ήμισυ: Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση…

 

Αλλά, εν τω μεταξύ, τα κονδύλια μειώνονταν και όταν «πάγωσαν» ολοκληρωτικά, μαζί με τις προσλήψεις, τότε και το κρύο απέκτησε μια άλλη αίσθηση...

 

Γιατί, άλλο είναι να βγαίνεις από την πόρτα σου και να περιβάλλεσαι από σκουπίδια (ολούθε) κι άλλο να έχει φρακάρει αυτή η ίδια πόρτα, από τους τόνους βρόχινου νερού που έχουν βουλιάξει τη συνοικία σου και απειλούν να πνίξουν γείτονες κι εσένα…

Άλλο είναι να ασκείς κριτική για αποστραγγιστικά έργα και φράγματα και αναχώματα, που δεν έγιναν κι άλλο να ατενίζεις τις αγροτικές σου καλλιέργειες που είτε εποχικές είτε μονοκαλλιέργειες έχουν μετατραπεί… σε ορυζώνες ή έχουν, απολύτως εξαφανιστεί κάτω από το νερό.

Άλλο είναι να ζητάς την υποχρεωτική σύναψη συμφωνητικών στις αγοραπωλησίες γάλακτος, με αναγραφή τιμής και άλλο να έχει πνιγεί όλο το ζωικό σου κεφάλαιο...

 

Στον Έβρο, οι μνήμες του 2015 επέστρεψαν, τότε που η περιοχή βίωσε τη μεγαλύτερη πλημμυρική καταστροφή των τελευταίων 50 χρόνων, τόσο στη φυτική παραγωγή, όσο και στο ζωικό κεφάλαιο.

Σε αυτή τη νέα δοκιμασία, οι άνθρωποι βρέθηκαν εγκλωβισμένοι στα σπίτια τους, χωρίς νερό και ηλεκτρικό, ενώ σπίτια και επιχειρήσεις βούλιαξαν στο νερό και τη λάσπη…

Οι «πληγές» σε καλλιέργειες και κτηνοτροφία φαίνεται πως δεν είναι τόσο βαθιές, όσο το 2015, αφού σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ΕΛΓΑ οι εκτάσεις που έχουν πληγεί είναι 15.000 στρέμματα, ενώ και οι ζημιές στο ζωικό κεφάλαιο είναι περιορισμένες.

 

Αλλά και η Ροδόπη, που ξέρει από καταστροφές σε… ανύποπτο χρόνο: η χαλαζόπτωση που έπληξε 100.000 στρέμματα καλλιεργημένων χωραφιών και… λαχτάρισε μεγάλο μέρος από τον αστικό ιστό της Κομοτηνής, εξαιτίας, κυρίως, της σφοδρής βροχόπτωσης, σημειώθηκε στις 10 Ιουλίου του 2019, δέχτηκε και αυτή τη φορά μεγάλη πίεση.

Από τα 45.000 στρέμματα που έχουν πλημμυρίσει στην περιοχή «οι ζημιές στη χειμερινή καλλιέργεια σιτηρών είναι 8.000 στρέμματα, ενώ καταγράφηκαν 1.500 απώλειες στο ζωικό κεφάλαιο», σύμφωνα με τον πρόεδρο του ΕΛΓΑ κ. Λυκουρέντζο.

 

Η υπερχύλιση του Λίσσου ποταμού έκανε την Ανατολική Ροδόπη μια μεγάλη λίμνη, με τα πλημμυρικά φαινόμενα να ξεκινούν από το νότιο κομμάτι και να διαπερνούν το κεντρικό, όπου πολλοί οικισμοί πέρασαν και συνεχίζουν να περνούν δύσκολες ώρες…

Χαρακτηριστικό για τη Ροδόπη είναι πως ανατολικές περιοχές του Δήμου Κομοτηνής, όπου άλλοτε πλημμύριζαν με… ευκολία, άντεξαν εξαιτίας των «αντιπλημμυρικών παρεμβάσεων» που πραγματοποιήθηκαν. Επίσης, και η δυτική έξοδος της πόλης που πλημμύριζε με πολύ λιγότερο όγκο νερού από το προχθεσινό, αυτή τη φορά, άντεξε επίσης, μια και οι απαραίτητες εργασίες στο δίκτυο είχαν γίνει…

 

Είναι και ο φόβος της Μάντρας. Που χάθηκαν ζωές και καταλάβαμε, σε απευθείας μετάδοση, πόσο εύκολο είναι να συμβεί.

Και οι πόλεις δείχνουν και είναι ανοχύρωτες. Και τα έργα που πρέπει να γίνουν δε γίνονται. Έστω, αυτές οι «αντιπλημμυρικές παρεμβάσεις»…

Είναι που παίξαμε αρκετά και με τις κοίτες των ποταμών στα χρόνια των παχιών αγελάδων. Που χτίσαμε, εκτρέψαμε, ανατρέψαμε και ενώ γνωρίζουμε τι κάναμε, φωνάζουμε, γκρινιάζουμε, απαιτούμε…

Αλλά είναι και τα δίκτυα αποχέτευσης. Που γεμίζουν με ό,τι φερτό υλικό… έρχεται. Από φύλλα και… ξεχασμένους κορμούς δέντρων και άλλων φυσικών υλικών, αφύσικα συγκεντρωμένων σε αυτά τα σημεία… Που έχουν την τάση να μην… αυτοκαθαρίζονται. Να χρειάζονται «εξωτερική παρέμβαση».

Αυτά, τα άτιμα λούκια που το έχουν εύκολο να σε… πιάνουν στον ύπνο.

Να… εκθέτουν διοικήσεις και οργανωμένα σχέδια.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Σύνταξη: Ελευθερία Μούκανου

Επιμέλεια: Τηλέμαχος Αρναούτογλου

Κοινωνικά
Πολιτιστικά
Τοπικά