Τον έπιασε το «γλυκύ του», που θα έλεγε κι η Παγώνα, στο «η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα»…

Μόνον που εδώ δε μιλάμε για τον θερμοσίφωνα του Αντωνάκη, αλλά, για τον ιό του πλανήτη, που διάλεξε ένα… χωριό για να κάνει το «νέο» του ντεμπούτο,  παραλλαγμένο και ικανό να σημάνει συναγερμό -σε πρώτη φάση- στην Ευρώπη…

Τον επέλεξε με μεγάλη προσοχή τον… χειμερινό προορισμό ο «κορώνα», γιατί, μπορεί το Σεν Μόριτζ να κατοικείται από πέντε χιλιάδες ανθρώπους, οι επισκέπτες του, όμως, ως γνωστόν, αποτελούν την «αφρόκρεμα» του κόσμου -και θα επιστρέψουν σε αυτόν τον κόσμο, όχι, όμως μόνον στην «κορυφή» του…

«Οργανωμένο», τον λες (μες στην κακεντρέχειά του) -με μια τάση εκδικητικότητας…

Αλλά εμείς, εδώ…

Μόνοι και θυμωμένοι. Το «δίπολο», αποτελεί μέρος ενός συγκοινωνούντος δοχείου, που τα περιέχει όλα, που μπορεί να «σταθεί» και μόνο του… αγναντεύοντας τα αποτελέσματά του…

Καθώς η παγκόσμια κοινότητα δίνει τη μάχη της μέσα στα χαρακώματα των κρουσμάτων, των διασωληνώσεων και των θανάτων, είναι φανερό πως ήρθε η ώρα των… αμάχων.

Έναν κοροναϊό μπορεί να μην κολλήσαμε (ακόμα), όμως το ψυχολογικό πλήγμα, παραμένει εδώ και είναι ανεξερεύνητο…

Και ο πλέον αισιόδοξος θα πρέπει να παραδεχτεί πως τα αποθέματα αρχίζουν να μειώνονται επικίνδυνα… Ένας χρόνος εγκλεισμού. Οικονομική κρίση, ανεργία, φόβος, βία.

«Ουρές» που δεν καταπίνονται. Δεν είναι προς κατάποση…

Απλώς, στέκονται εκεί να μας κοιτούν ίσια στα μάτια.

Σαν… τοτέμ με ανίερες ιδιότητες…

Ο κόσμος συνεχίζει να γυρίζει γύρω από την ζωή και τον θάνατο (και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά…) καθώς… μύρια κακά έπονται.

Και ενώ το «πρώτα η υγεία» ή το «αν έχεις υγεία, όλα φτιάχνονται», συνεχίζουν να αποτελούν (με παραλλαγές) το «σουξέ» στα χείλη κάθε… πονεμένου αυτού του πλανήτη, η καθημερινότητα -αυτή, η «μη κανονικότητα»- απαιτεί παλιούς και δοκιμασμένους κώδικες, προκαλώντας, μοιραία, σύγχυση…

Παράδοξο, που επιμένουν τα… φθαρμένα να «γυρίζουν» τον (νέο) κόσμο…

Σύμφωνα με μια παγκόσμια μελέτη, το 70% των Ελλήνων παρουσιάζει σημαντική αύξηση μοναξιάς και θυμού. Αυτό ανέφερε ο καθηγητής Ψυχιατρικής, Βασίλειος-Παντελεήμονας Μποζίκας, διευθυντής της Β’ Ψυχιατρικής Κλινικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, μιλώντας στα «Νέα»…

Και το «αναμενόμενο» έγινε ξαφνικά, απτό αποτέλεσμα. Και κάθε τι «χειροπιαστό», αποκτά διάσταση…

Κι εμείς, καθόμαστε σαν παιδιά που δεν τους κάνουν το χατίρι.

Γιατί το μέλλον, απαγορεύεται να σχεδιαστεί…

Γιατί, η ζωή, αναμένει το κάθε… «κρίσιμο 15νθήμερο», που είναι συνήθως το επόμενο…

Και συνεχίζουμε να περιμένουμε -κανείς δεν ξέρει, τι ακριβώς…

Η αγορά άνοιξε… Κυρίως, για… ξέσκασμα. Αν δεν υπάρχουν χρήματα, υπάρχουν τα μάτια που μπορούν ακόμα να «περπατούν» ανάμεσα σε προϊόντα, τιμές και ποιότητες. Σακούλες με περιβαλλοντικό τέλος και άνευ.

Μικρά, μασκοφορεμένα συναπαντήματα, ανθρώπων και… καταναλωτών.

Αλλά κι αυτή η «διέξοδος», περιορισμένη. Καθώς, ο κανόνας επιβάλει «δύο ώρες και επιστροφή». Παράδοξο συνταίριασμα, όπως ό,τι ζούμε τον τελευταίο χρόνο.

Κι έτσι, όπως η τοπική οικονομία, προσπαθεί να βρει τα πατήματά της, έτσι αντιλαμβάνεται πως ψάχνει σε… λάθος μέρος. Γιατί, τα «παλιά υλικά» δεν μπορούν να οδηγήσουν στη… νέα πραγματικότητα που ετοιμάζεται να διαμορφώσει και μια νέα αντίληψη -μια νέα καταναλωτική συμπεριφορά.

Τίποτα δεν έμεινε το ίδιο. Ίσως κάποιες πραγματικές… ουρές έξω από καταστήματα σε μεγάλες πόλεις. Που δείχνουν την ανάγκη για «επιστροφή»… άνευ δίωρου περιορισμού…

Και με τη σκέψη πως το άνοιγμα της αγοράς θα αυξήσει τα κρούσματα.

Γι’ αυτό και τα Γυμνάσια και Λύκεια, θα πρέπει να περιμένουν. Είναι και τα δημοτικά, που δεν έχουν αποφασίσει ακόμα… αν μπορούν να συμμετέχουν στη «νέα καθημερινότητα»…

Και η εστίαση… να μάθει τι σημαίνει υπομονή. Αν υπάρχουν κάποια ψήγματά της πάνω στο… τραπέζι. Αν τα λουκέτα δεν ετοιμάζονται να λάβουν θέση. Αν υπάρχει κάτι που μπορεί να τα βγάλει από τη θέση τους…

Κι εμείς, ακόμα μόνοι και θυμωμένοι…

Με την ψευδαίσθηση ότι «όλα άνοιξαν».

Μόνον οι πρακτικές χτυπούν από το παρελθόν τα καμπανάκια τους.

Πίσω από τις Σοφίες κρύβεται η «κουλτούρα του βιασμού», λένε. Μάλλον, η ανάγκη για τον έλεγχο κρύβεται κι είναι τόσο παλιά, όσο και ο άνθρωπος…

(Ενίοτε, είναι καλό να αφήνουμε τις «βαριές» έννοιες για τις ίδιες τις λέξεις… Κι ακόμα καλύτερο να σταματούμε να… κρεμάμε την ουσία στο λαιμό… στρουθοκαμήλων)

Και τα… επεισόδια θα αποδείξουν, πως ο αδύναμος, πάντα, θα προσπαθεί να σπάσει τα δεσμά του -ετεροχρονισμένα, λένε κάποιοι- αλλά, ακριβώς αυτό εμφατικά, υπογραμμίζει, την «άλλη ανάγκη», την… αποτίναξη.

Μόνο, που δύσκολα φτάνει κανείς στον στόχο, όταν ο κόσμος αποτελείται από «μόνους και θυμωμένους».

Ή όταν ο κόσμος είναι απασχολημένος να τακτοποιεί τις εκκρεμότητές του…

Στην Τουρκία «στήνεται» η έξοδος Ερντογάν. Ο Νταβούτογλου, «διαμηνύει προς όλους» ότι είναι εις γνώσιν το… υποκινούμενο «καθάρισμα του προέδρου», από «στρατιωτικά στοιχεία». Αλλά το ’16 είναι σχεδόν πέντε χρόνια πριν… Και οι συνθήκες δεν ευνοούν το… γκροτέσκο. Το έχουν «ντυθεί» οι ίδιες…

Αλλά, και τα Ηνωμένα Έθνη, σαν να μην ξέχασαν ποτέ το σχέδιο Ανάν…

Και είναι έτοιμα για τα επόμενα βήματα στο Κυπριακό, καθορίζοντας ένα χρονοδιάγραμμα, με ορόσημο τον ερχόμενο Ιούνιο…

Κι επιχειρείται, λέει, να σταλεί το μήνυμα -προς τη Λευκωσία κατά κύριο λόγο- πως σε περίπτωση αποτυχίας, αυτή θα είναι η τελευταία πρωτοβουλία υπό την παρούσα εντολή του Γενικού Γραμματέα. Μια προειδοποίηση, που δεν διατυπώνεται για πρώτη φορά, αλλά τώρα επαναλαμβάνεται ως… ξεκάθαρη απειλή.

Και ο βρετανικός παράγοντας πρωταγωνιστεί στις διεργασίες που διαδραματίζονται μακριά από το φως της δημοσιότητας (στο στοιχείο του, δηλαδή), προτάσσοντας την ανάγκη να βρεθεί ένας «συμβιβασμός» μεταξύ των δύο… προσεγγίσεων (χαλαρή ομοσπονδία και δύο κράτη), θέλοντας προφανώς να διευκολύνει τις τουρκικές επιδιώξεις...

Αλλά, εμείς… μόνοι και θυμωμένοι.

Να αναζητούμε αποδράσεις και «ξελαμπικάρισμα». Γιατί, δεν πάει άλλο, γιατί η κούραση, λαμβάνει διαστάσεις νόσου, γιατί τα «καθημερινά» είναι ανάγκη, που ξαφνικά, ανακαλύψαμε. Στα οποία, εναγωνίως προσπαθούμε να επιστρέψουμε, γιατί γνωρίζουμε ότι τα έχουμε πλέον χάσει…

Και τα «μικρά», πάντα το βάζουν σκοπό να παραγκωνίζουν τα «μεγάλα». Γι’ αυτό, μέσα στις ασήμαντες «τρύπες» μας, γνωρίζουμε πως είμαστε ανήμποροι να κάνουμε κάτι για να αντιστρέψουμε αυτήν την κατάσταση.

Άλλωστε δεν είναι και δική μας δουλειά…

Άλλωστε, δεν ευνοεί η συγκυρία. Άσε, που και ο Τάσσος Παπαδόπουλος, δεν είναι πια εδώ…

Κι είναι κι ο Λέανδρος που «απελαύνει» ακόμα και στην... Αραβία. Χιόνισε και στη Σαχάρα, σου λέει, τι δεν καταλαβαίνεις;

Σα μια προσπάθεια...αποπροσανατολισμού απέναντι στα «πάντα». Ακόμα κι αν το «πάντα» συμπυκνώνεται σε μια κινηματογραφική ταινία.

Πολλά δεν καταλαβαίνεις. Όπως και ποτέ δεν καταλάβαινες…

Μόνο, που τώρα στην «παραλλαγή» αυτού, που μαθαίνουμε να αποκαλούμε «ζωή» -μόνοι και θυμωμένοι- ένα πράγμα έμεινε, ως οφειλή και υποχρέωση:

Να μη μας σκεπάσει το «χιόνι»… Να παραμείνουμε ορατοί…