Και γιατί, όχι; Τα τμήματα των δημοτικών σχολείων που κλείνουν, είναι ένα πολύ μικρό ποσοστό σε σχέση με τα υπόλοιπα που… αντιστέκονται. Η αγορά άνοιξε με συγκρατημένη αισιοδοξία και ούτε να σκεφτεί ότι θα ξανακλείσει.

Η συζήτηση για την επέκταση των 12 μιλίων στο Ιόνιο σηματοδοτεί για όλες τις πλευρές του κοινοβουλίου μια ιστορική μέρα για την Ελλάδα και το σεληνιακό νέο έτος, που θα σημάνει στις 12 Φεβρουαρίου στην Κίνα είναι έτος βοδιού!

Όχι, τι μας λείπει δηλαδή;

Σε δύο μήνες από σήμερα συμπληρώνεται για την Ελλάδα ακριβώς ένας χρόνος ζωής με την πανδημία. Ποιος θα  το πίστευε, δέκα μήνες και μία μέρα πριν, ότι οι εικόνες από τη μακρινή Κίνα που έδειχναν στα γκέτο της Γιουχάν, μια… «άλλη ζωή» θα χτυπούσαν, πρώτα την Ευρώπη κι ύστερα τη δική μας… σκονισμένη πόρτα…

Θα περνούσαν λίγες ακόμα ήρεμες μακάριες μέρες μέχρι να… συγγενέψουμε (εξ αγχιστείας) με το Μπέργκαμο -ελληνιστί Πέργαμο- για να συνειδητοποιήσουμε ότι το «γκέτο» απέχει, όσο… έξι με οκτώ ώρες με το αεροπλάνο, το οποίο, σημειωτέον, στο προσεχές μέλλον, θα το ανεβαίνουμε μόνο με το ηλεκτρονικό και υγειονομικό μας πασαπόρτι…

Σήμερα, φτάσαμε, ασυλλόγιστα να θρηνούμε 6.000 συνανθρώπους μας κι όταν αξημέρωτα βγάζουμε τα σκουπίδια έξω, χωρίς να φοράμε μάσκα, κοιτάμε αριστερά και δεξιά, λες και πρόκειται… να θάψουμε το πτώμα.

Γιατί, τη ρουτίνα, τη μαθαίνουμε από μωρά και αποτελεί (με μαμά ή χωρίς) τη δεύτερη πιο ζεστή, οικεία και πραγματική αγκαλιά που θα είχαμε ποτέ στη ζωή μας…

Η «Επιχείρηση Ελευθερία» μας φέρνει πιο κοντά στην…  ελευθερία ή τουλάχιστον, ό,τι καταλαβαίνει ο καθένας με την έννοια αυτή -ό,τι αναγνώριζε ως έννοια, στον πρότερο έντιμο και απλανή του βίο…

Αλλά, η διαδικασία της μεταφοράς μας σ’ εκείνο το γνωστό και οικείο περιβάλλον γίνεται με πολύ αργό ρυθμό.

Προς το παρόν, το επιδιωκόμενο «τείχος ανοσίας» προσκρούει στον τοίχο της κούρασης, της ατέρμονης Κυριακής (που δεν έχει πια, εδώ και καιρό, πλάκα), του κρυφτού (… και βγαίνω) στις σκαστές μετακινήσεις μας, του λάιφ στάιλ του… κασκορσέ του καθηγητή Τσιόδρα ή του «γυμνού» του Πρωθυπουργού, κατά τους περιοδικούς εμβολιασμούς, αμφοτέρων, που πέραν από το «κουτσομπολίστικο» και λίαν… κατινίστικο του «όλου πράγματος» -ιδιότητα που το ίδιο επιζητά για τον εαυτό του- παρέδωσε και μερικά «ταχύρρυθμα» καλής συμπεριφοράς, ενσυναίσθησης και αυτογνωσίας, σε όσους ήταν εύκαιροι να τα λάβουν…

Και το θύμα, εκτός από ό,τι αντικατοπτρίζεται στον… καθρέφτη μας, είναι η οικονομία. Αυτή η μεγάλη χαμένη, εις τους αιώνας, για να μη θυμηθούμε… τον Τρικούπη, όπως δηλαδή, κάναμε πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, αναβιώνοντας με μια κάποια μακάβρια ζέση, είν’ αλήθεια, όλες τις πτυχές και παραμέτρους που οδήγησαν στο «δυστυχώς, επτωχεύσαμε». Που αν το καλοσκεφτούμε και σήμερα, πολύ… μελετημένο, ως μήνυμα υπήρξε και ιδιαιτέρως έντιμο…

Γιατί, όπως λένε και κάτι ειδικοί, που δεν είναι λοιμωξιολόγοι, την αποτυχία, (όταν αποφασίσεις ή όταν δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά) πρέπει να την παραδέχεσαι με… μινιμαλιστικό τρόπο.

Κοινώς, βαρκούλες για φόντο στο Καστελόριζο και… ψηλομύτικες δηλώσεις του τύπου «χάσαμε την αξιοπιστία μας», είναι εκτός πλαισίου.

Υποδηλώνουν την «μη ικανότητα» -για να θυμηθούμε και την επιλογή σύνταξης πολιτικού λόγου από τον Ανδρέα (ποιος δεν… αναπολεί εκείνο το… «η απόφασή μας είναι… “μη πόλεμος”»- του… ηγέτη να αναλάβει την ευθύνη, την οποία -μια και το ρίξαμε στις αναμνήσεις- δεν… έχουμε (ακόμα) ξεχάσει πως «αμάν» είχε κάνει, για να την… αναλάβει… την εξουσία.

Ναι, αυτήν την οικονομία, τη γνωστή, από την… παραοικονομία της στις «χρυσές εποχές», αυτήν, που έκατσε στο σκαμνί σκυφτή και ταπεινωμένη να δέχεται τις… θωπείες της Μέρκελ (που οσονούπω μας αποχαιρετά, όχι και ο… μερκελισμός, όμως) και των… συνεταίρων της, για κανά χρόνο, πριν σταθεί τιμωρία, με τα μούτρα στον τοίχο και το πόδι «πελαργό» για τις επόμενες δεκαετίες…

Αυτήν την οικονομία, που με τον κορωναϊό, υπό.. κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να της ζητήσουν  να… σηκώσει και το άλλο πόδι και να μάθει να… ίπταται. Που είναι σίγουρο, ότι θα μπορούσε και να το… προσπαθήσει.

Γιατί, η οικονομία -για την οποία, ο λόγος- είναι η αντανάκλαση της ποιότητας ζωής της πλειοψηφίας μας.

(Η «άλλη», είναι μια… άλλη συζήτηση…).

Καθώς, λοιπόν, τα εισοδήματα περαιτέρω ψαλιδίζονται, καθώς η επιδοματική πολιτική βρίσκεται… σε τσακίρ κέφι, οι επιχειρήσεις έκλεισαν ή θα κλείσουν αργότερα, οι εργαζόμενοι κερδίζουν και χάνουν τη δουλειά τους σε καθημερινή βάση, και το μυαλό εστιάζει (ακόμα) στον κίνδυνο του θανάτου κι ακόμα χειρότερα, στον θάνατο σε μια εντατική ή… δίπλα από αυτήν, είναι μάλλον… φρόνιμο να σκεφτούμε τι θα μπορούσε να συμβεί χωρίς τη… χρηματοδότηση των δράσεων στήριξης των εργαζομένων και των ανέργων και των εν… δυνάμει ανέργων.

Μέτρα και δράσεις που θα συνεχιστούν μέχρι τον Μάρτιο, όταν και άρχισαν όλα, όταν έκλεισαν τα σχολεία και η αγορά έβαλε το αναγκαστικό της λουκέτο και οι πρώτοι που είχαν πάρει τον… αέρα του 13033 ήταν οι ηλικιωμένοι που με μια συμμετοχή… ανέλπιστη συμμετείχαν, τις προάλλες, στο μαζικό τους εμβολιασμό.

Λες και δεν είναι γνωστό πως καθώς ο χρόνος μετράει αντίστροφα, παίρνει τις πραγματικές του διαστάσεις…

Κι έτσι, καθώς, ο χρόνος που μας απομένει -αυτός, που θα κρίνει τι θα συμβεί μετά- περνάει γρήγορα και το σίγουρο είναι πως… τον σκουντάμε κι εμείς, το ζητούμενο είναι ένα: ο… έλεγχος της πανδημίας.

Γιατί, αν συμβεί αυτό που… εικάζει ο Βορίδης, «ένα πιθανό νέο λοκντάουν», δηλαδή, πριν καλά καλά βγούμε από αυτό στο οποίο είμαστε όλοι μέσα, τότε, δυσκολότερες θα είναι οι μέρες μας και της οικονομίας, μαζί…

Τότε, θα χρειαστεί το… βόδι να βάλει το χέρι του (το πόδι του, καλύτερα)…

Και ίσως έχουμε μια κάποια τύχη…

Γιατί, η χρονιά που μας υπόσχεται χαρακτηρίζεται από υπευθυνότητα και επιμέλεια και συνειδητή προσπάθεια…

Στο… στοιχείο μας, δηλαδή...